Υπάρχει dress code ανάλογα με την ηλικία μας; Υπάρχει κάποια άγραφη νομοθεσία που μας απαγορεύει και μας υπαγορεύει τι θα φορέσουμε; Πρέπει να σκεφτούμε τι γράφει η ταυτότητα μας πριν φορέσουμε την αγαπημένη μας μίνι φούστα; Παρατηρώντας τους περαστικούς, έφτασα στο συμπέρασμα ότι μπορώ από το ντύσιμό τους να δώσω μια σύντομη περιγραφή. Single γραμματέας σε πολυεθνική. Μητέρα δύο παιδιών κάτω των δύο ετών. Φοιτήτρια φιλοσοφικής. Φασαία. Νεόπλουτη. Τα ρούχα μας είναι ένας κώδικας επικοινωνίας που ασυνείδητα μας κατατάσσουν σε κουτάκια. Είναι η ηλικία ένα από αυτά;

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης:  Από άνοιξη και από Δευτέρα… δίαιτα

Ακολουθώντας τους κανόνες

Δεν αμφιβάλλω ότι στον χώρο εργασίας υπάρχουν κάποιοι κανόνες αισθητικής που είναι απαραίτητοι. Υπάρχει όμως κάποιος κανόνας που να λέει ότι απαγορεύεται να νιώθουμε νέες και να ντυνόμαστε ανάλογα; Ακούγεται ανόητο, αναχρονιστικό και καταπιεστικό. Λες και λίγα “πρέπει” μας καταδυναστεύουν, που σκεφτήκαμε να προσθέσουμε κι άλλο ένα. Άλλωστε ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν μοιάζω σαν τη μαμά μου όταν ήταν στην ηλικία μου. Καμιά μας δεν μοιάζει. Γυμναζόμαστε, φροντίζουμε περισσότερο το δέρμα μας, η επιστήμη και η κοσμητολογία είναι με το μέρος μας. Έχουμε την τύχη και το προνόμιο να δείχνουμε νεότερες. Γιατί να μην το χαρούμε; Με τη μίνι φούστα μας και τα ψηλά μας τακούνια. Γιατί θέλουμε. Και γιατί μπορούμε.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Textationship: Μήπως τελικά τα “έχουμε” με το κινητό μας;

Το debate του τακουνιού

Τα τακούνια είναι φετίχ για τις γυναίκες. Αντικείμενο αγαπημένο, που πολύ προσεκτικά φυλάμε στη ντουλάπα μας. Που και που την ανοίγουμε, ρίχνουμε μια ματιά, χαμογελάμε και την κλείνουμε. Παρόλα αυτά οι περισσότερες ανταλλάσσουμε τα αγαπημένα μας ψηλοτάκουνα και όλες τις υπέροχες στιγμές που έχουμε ζήσει φορώντας τα με “ήσυχα” flats. Ήσυχα και – πολλές φορές – βαρετά. Πάμε για ψώνια και επιλέγουμε ό,τι λέγαμε “Εγώ; Ποτέ!”. Για κάποιο λόγο μετά τα κάποια -άντα -για κάποιες 30, για άλλες 40- τιμωρούμε τον εαυτό μας για την ξέφρενη διασκέδαση που ζήσαμε στα 20 μας. Ποινικοποιούμε την χαρά. Και τα μίνι. Και τα ψηλοτάκουνα.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Οι μούσες πέθαναν – Ζήτω οι celebrities!

Πες μου την ηλικία σου να σου πω τι θα βάλεις

Η ηλικία μας έρχεται με ένα “πακέτο” μέτρων και περιορισμών. Θυμάμαι εκείνες τις αφίσες που έλεγαν “Don’t grow up. It’s a trap.” (Μην μεγαλώσεις. Είναι παγίδα.) Συνεχίζοντας να παρατηρώ τους περαστικούς, διαπιστώνω πως ναι. Είναι παγίδα. Και πως αν είχα διαβάσει τα ψιλά γράμματα δεν θα είχα υπογράψει. Δεν θα ήθελα να μεγαλώσω κι ας έχω καλύτερο αυτοκίνητο και την ανεξαρτησία που ζητούσα επίμονα από τα 16. Θέλω πίσω τα ψηλοτάκουνά μου. Τη μίνι φούστα μου. Τα έντονα prints.

Δεν θέλω κανένας να μου πει τι θα φορέσω. Ούτε η ηλικία μου, ούτε η κοινωνία, ούτε κανείς. Θέλω να φοράω ό,τι με κάνει να χαμογελώ. Ό,τι μου δίνει αυτοπεποίθηση.

Όποιος έχει αντίρρηση με αυτό, μπορεί απλά να μη με κοιτάζει. Άλλωστε δεν με ενδιαφέρει μια κακοπροαίρετη κριτική. Με ενδιαφέρει το χαμόγελο στο πρόσωπο μου και την ψυχή μου. Νιώθω πολύ όμορφα και πολύ κοντά στα 20. Τι να βάλω σήμερα; Λέω τα ψηλοτάκουνά μου. Ενοχλώ;

Photo Credits: Istock