Την πρώτη φορά που είδα μια φωτογραφία από το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο “έπαθα” έρωτα. Το ίδιο ακαριαίο αίσθημα φαντάζομαι πως έπαθαν και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη. Στη σμιλευτική μαεστρία της φύσης, πρόσθεσε και τη δική της καθοριστική πινελιά η τύχη. Αν το μότορσιπ “Παναγιώτης” δεν έκανε κοντραμπάντο, μετέφερε λαθραία τσιγάρα δηλαδή, εάν δεν έπεφτε πάνω σε ένα σκάφος του Λιμενικού, εάν το πλήρωμά του δεν το εγκατέλειπε με συνέπεια να εξοκείλει, εάν… τότε η παραλία θα παρέμενε απλώς πανέμορφη, θα συνέχιζε να λέγεται Αϊ-Γιώργης και θα συνέχιζε να παραμένει άγνωστη, μια παραλία-εύρημα αποκλειστικά για σκαφάτους…

Διαβάστε ακόμη: Οι αόρατες γυναίκες της τέχνης

Ναυαγός στο Ναυάγιο

Η συνάντησή μου με το Ναυάγιο δεν ήταν ακριβώς blind date. Γνώριζα τα βασικά χαρακτηριστικά του, τους εντυπωσιακούς λευκούς γκρεμούς που το περιβάλλουν, τη στάση που ήταν “ξαπλωμένος” ο “Παναγιώτης”. Όλο λαχτάρα τσαλαβούτησα στα τιρκουάζ νερά, βύθισα τα πόδια μου στη λευκή άμμο, βρέθηκα face to face με τον “Παναγιώτη”. Το θαύμασα, τον περιεργάστηκα, μπήκα στο εσωτερικό του. Ξόδεψα ένα μισάωρο μαζί του. Άπλωσα την πετσέτα μου κοντά του κι έφυγα τρέχοντας για να βουτήξω στα νερά του Ιονίου. Επέστρεψα στάζοντας και με την ευεξία που σου χαρίζει μια βουτιά στα ελληνικά νερά. Ξάπλωσα στην πετσέτα μου και ανασηκωμένος στους αγκώνες ανασήκωσα το βλέμμα μου προς το Ιόνιο, την Αδριατική.

Διαβάστε ακόμη: Η δύναμη να φοράς τα διαμάντια σου, ξανά

Και τότε με κτύπησε κατακούτελα η απομυθοποίηση. Το βλέμμα μου προσέκρουσε στην τριχωτή τετράγωνη πλάτη ενός μεσόκοπου Πολωνού τουρίστα μπροστά μου και στο γεμάτο γυμνό στήθος της συζύγου του, που πόζαρε όλο χάρη σαν τη Μικρή Γοργόνα της Κοπεγχάγης.
Προσπάθησα να απεγκλωβίσω το βλέμμα μου, να βρω μια κάποια οπτική διέξοδο. Τζίφος! Εκατοντάδες πλάτες, διαφόρων εθνικοτήτων, ενώ στο βάθος η… Ισπανική Αρμάδα. Δεκάδες τουριστικά σκάφη, ιστιοπλοϊκά, βάρκες.

Τι στα κομμάτια, βρισκόμουν σε μια από τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας, της Μεσογείου, του πλανήτη κι αναγκαζόμουν να βλέπω γυμνές πλάτες;

Αν μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις, τότε εκείνη που με έκανε να ερωτευθώ το Ναυάγιο δεν μου είπε λέξη για τις γυμνές πλάτες του Αυγούστου.

Η φωτογραφία που δεν βγάζει κιχ

Για να βιώσει κάποιος την αντίστοιχη οπτική απόλαυση μιας παραλίας, με αυτή που γεύεται όταν τη βλέπει σε μια ωραία φωτογραφία, πρέπει να είναι είτε μαυροπετρίτης (που συχνάζει στους πανύψηλους βράχους της δυτικής Ζακύνθου), είτε drone! Πρέπει να την επισκεφτεί μια ηλιόλουστη μέρα του Μαϊου ή έστω των αρχών Ιουνίου, ώστε να μην έχει κόσμο, όπως έκανε και η/ο φωτογράφος που την τράβηξε. Είτε να κάνει ραπέλ, ορειβασία, παραπέντε.

Αυτές είναι οι “χίλιες λέξεις” που δεν πρόκειται ποτέ να μας πει η φωτογραφία μιας παραλίας.
Μα τότε στην προσπάθεια να καταγράψουμε τη μαγεία του Ναυάγιου, γινόμαστε παπαράτσι, καταγράφουμε κάτι, δεν το ζούμε. Φωτογραφίζουμε το Φεστιβάλ των Καννών, δε συμμετέχουμε σε αυτό.

Και εδώ ακριβώς έγκειται το “παράδοξο” του τίτλου. “Πετσέτας στρωθείσης πάσα παραλία ομοία”. Σχεδόν όλες έχουν παραλήσια θέα, δεν πα’ να χαρακτηρίζονται εμβληματικές, πανέμορφες, μέτριες, άθλιες. Η θάλασσα παίζει ρόλο, η θερμοκρασία και διαύγειά της, το υλικό πάνω στο οποίο απλώνεται η πετσέτα παίζει επίσης ρόλο. Όχι όμως οι περισσότερες ελληνικές παραλίες, ιδιαίτερα τον Αύγουστο.

Οι ίδιες οι παραλίες “οφείλουν” να είναι η θέα, αυτές ερωτευόμαστε, γι’ αυτές επισκεπτόμαστε έναν προορισμό και όχι τα παγωμένα νερά της Αγίας Άννας στη Μύκονο ή την άμμο – τραχανά του Μυλοπότα στην Ίο.

Είναι ελάχιστες οι παραλίες όπου μπορεί κάποιος να χαζεύει κάτι όμορφο (και δεν συμπεριλαμβάνουμε το Eclipse του Roman Abramovich), πέρα από τα ασαφή όρια της θάλασσας με τον ουρανό. Μία, για παράδειγμα, είναι η Βοϊδοκοιλιά, που λόγω της “κυκλικότητάς” της, μπορεί να χαζεύει κάποιος από την παραλία, μια άλλη παραλία (την ίδια). Ή η Μάγια Μπέι στην Ταϊλάνδη, όπου ξαπλωμένος σε μια πανέμορφη παραλία χαζεύει κάποιος τους επιβλητικούς κατάφυτους ασβεστολιθικούς βράχους, καθώς ξεφυτρώνουν από το νερό.

Η σωστή απόλαυση

Για να μπορεί τελικά κάποιος να χαίρεται τη θάλασσα και να χαζεύει ταυτόχρονα το Ναυάγιο (ή κάποια αντίστοιχη παραλία), πρέπει τελικά να διαθέτει το Eclipse του Roman Abramovich ή έστω κάποιο μικρότερο αντίστοιχό του. Από το beach deck ενός γιοτ μπορεί ο owner και οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι του να χαίρονται τη θάλασσα και να χαζεύουν ταυτόχρονα το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο, την Ακτή των Κουνελιών στη Σικελία ή το Χρυσό Κέρας της Κροατίας.
Είτε να επενδύσει σε ένα μεγάλο σωσίβιο – φλαμίνγκο…

Photo credit: Vincenzo Godono on Unsplash