Η απόρριψη. Αυτό το ανελέητο βέλος που τρυπά την ψυχή και την αφήνει γυμνή και ευάλωτη. Κι όμως, σε κάθε απόρριψη κρύβεται ένα μάθημα: σκληρό, αμείλικτο, αναγκαίο. Δεν είναι τιμωρία. Είναι η ζωή που μας καλεί να ξανασκεφτούμε ποιοι είμαστε και τι αξίζουμε.

Διαβάστε ακόμη: Οι σούπερ ήρωες φοράνε γυαλιά μυωπίας

1. Δεν είμαστε εμείς το πρόβλημα

Το πρώτο ψέμα που πιστεύουμε όταν νιώθουμε πως μας απορρίπτουν είναι ότι κάτι πάει στραβά με εμάς. Ότι δεν είμαστε αρκετοί. Η αλήθεια όμως είναι πως συχνά το πρόβλημα δεν είμαστε εμείς, αλλά οι περιορισμοί ή οι φόβοι του άλλου. Εκεί, στον καθρέφτη, μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από την ψευδαίσθηση.

Διαβάστε ακόμη: Η δύναμη να φοράς τα διαμάντια σου, ξανά

2. Ανακαλύπτουμε την αλήθεια μας

Όταν μια πόρτα κλείνει, μας αναγκάζει να ψάξουμε την κρυμμένη πόρτα μέσα μας. Εκεί που πέφτουν οι μάσκες και οι ψευδαισθήσεις, μένει μόνο η γυμνή αλήθεια, αναπάντεχα ελεύθερη και αδιαπραγμάτευτη.

3. Απελευθερωνόμαστε

Η απόρριψη μοιάζει με χειροπέδες. Αλλά όταν σταματήσουμε να την πολεμάμε, όταν αφήσουμε τον πόνο να μιλήσει, ανακαλύπτουμε πως οι χειροπέδες ήταν φτιαγμένες από το ίδιο μας το μυαλό. Κι έτσι η απόρριψη γίνεται δρόμος προς την απελευθέρωση.

4. Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές

Το πιο σημαντικό που μου έμαθε η ζωή είναι πως θα συνέλθεις, ό,τι κι αν πέρασες, όση κι αν ήταν η ένταση του πόνου. Μπορεί να πάρει τρεις μέρες ή και εκατό. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ γραμμικός και δεν υπακούει σε κανόνες. Μπορεί να νιώσεις πως βυθίζεσαι στο σκοτάδι και μετά ξαφνικά να φωτίσει ο ορίζοντας. Η επούλωση δεν είναι μια γραμμή αλλά μια ελικοειδής διαδρομή, γεμάτη πισωγυρίσματα και αναγεννήσεις. Και το πιο μαγικό; Στο τέλος, εκεί που δεν το περιμένεις, σηκώνεις ξανά το κεφάλι και προχωράς.

5. Το «όχι» σηματοδοτεί νέα ξεκινήματα

Μην ξεγελιέσαι. Κάθε «όχι» δεν είναι τελικός σταθμός, αλλά ένα καμπανάκι που μας καλεί να αλλάξουμε πορεία. Μια πόρτα κλείνει, χίλιες άλλες ανοίγουν, αρκεί να έχουμε το θάρρος να τις αναζητήσουμε. Όταν η ζωή μας κλείνει πόρτες, μας δίνει την ευκαιρία να ανοίξουμε νέες. Να ορίσουμε τι θέλουμε, να βάλουμε όρια, να φτιάξουμε χώρο για κάτι δικό μας.

6. Αποκτάμε υπομονή

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να αφήνεις κάτι πίσω και στο να παλεύεις γι’ αυτό ξανά. Η ζωή μάς διδάσκει πώς να περιμένουμε χωρίς να λυγίζουμε και πώς να επιμένουμε χωρίς να γινόμαστε δέσμιοι του παρελθόντος.

7. Η αφήγηση καθορίζει την πορεία

Η εμπειρία που θα επιλέξουμε να διηγηθούμε για την απώλεια και την απόρριψη καθορίζει αν αυτή θα γίνει βάρος ή φως. Μπορούμε να γκρεμιστούμε ή να χτίσουμε. Να αφήσουμε τη σκιά να μας καταπιεί ή να γίνουμε φάροι για τον εαυτό μας και τους άλλους.

8. Η ζωή δεν μας χρωστά τίποτα

Οι πόρτες που κλείνουν δεν είναι τιμωρία, αλλά μάθημα. Και μέσα σε κάθε τέλος κρύβεται η αρχή μιας βαθύτερης σοφίας: η πιο γνήσια αγάπη για τον εαυτό μας.

9. Η δράση μειώνει τον αντίκτυπο

Δεν είναι η αδράνεια που βοηθά, αλλά η κίνηση. Όσο πιο πολλά πράγματα κάνεις, όσο περισσότερο γεμίζεις τη μέρα σου με ζωή, μικρές ή μεγάλες κινήσεις, τόσο πιο γρήγορα ξεκολλάς από το πένθος. Η αδράνεια τρέφει το κακό («αργία γαρ μήτηρ πάσης κακίας»), το αφήνει να ριζώσει βαθύτερα μέσα μας. Αντίθετα, κάθε νέα εμπειρία, κάθε δραστηριότητα, όσο μικρή κι αν είναι, μεταμορφώνει την απόρριψη σε κάτι θετικό.

10. Η ζωή συνεχίζει να μας μεταμορφώνει

Αν κάτι είναι βέβαιο είναι πως αλλάζεις, κάθε δέκα χρόνια περίπου αλλάζει η εσωτερική σου σύνθεση. Δεν γίνεσαι πάντα ένας άλλος άνθρωπος, αλλά σίγουρα γίνεσαι διαφορετικός. Αυτό το «διαφορετικός» συχνά σημαίνει πιο δυνατός, πιο σοφός, πιο ελεύθερος. Μπορεί να κουβαλάς ακόμα τις πληγές, αλλά δεν είναι πια το ίδιο τραύμα. Έχει μεταμορφωθεί, έχει γίνει μέρος της ιστορίας σου, της προσωπικής σου μυθοπλασίας. Και το πιο όμορφο; Συνήθως γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, όχι επειδή το αποφασίζεις, αλλά γιατί η ζωή σου το επιβάλλει, με τον πιο σκληρό τρόπο.