Είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσει κάποιος μονολεκτικά τη φωτογραφική τέχνη του Derek Ridgers. Φωτογράφος του δρόμου, αλλά και του στούντιο. Παπαράτσο ήταν και θα συνεχίσει να είναι γιατί το λατρεύει. Πορτρετίστας; Εξαιρετικός, εφόσον τα πρόσωπα που απαθανατίζει τον ενδιαφέρουν, εκτός ίσως από τους πολιτικούς, όπου τους αποφεύγει και έχει κάνει μόνο μια μικρή εξαίρεση για τον Tony Blair. Φωτογράφος μόδας, καταγράφει εμβληματικές ή περιθωριακές μουσικές συναυλίες, κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως και την ολονύκτια ζωή στις παγκόσμιες μητροπόλεις του κλάμπινγκ.

Διαβάστε ακόμη: Είναι οι Κάννες οι Ολυμπιακοί Αγώνες της μεγάλης οθόνης;

Οι πρώτες εμφανίσεις του Ridgers

H Frankie Rayder στην Κρουαζέτ το 1992.

Γεννήθηκε τη δεκαετία του ‘50 στο Τσίσγουικ, ένα εργατικό προάστιο στο δυτικό Λονδίνο. Σπούδασε γραφιστική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Έιλινγκ με συμφοιτητή τον Freddie Mercury. Ξεκίνησε να εργάζεται στη διαφήμιση, ως creative director. Ένας από τους πρώτους του πελάτες ήταν μια εταιρεία φωτογραφικών μηχανών. Ο Derek Ridgers προμηθεύτηκε κοψοχρονιά από τον πελάτη μία από την υπό διαφήμιση κάμερα και άρχισε να τη δοκιμάζει. Όταν λίγο αργότερα εγκατέλειψε το διαφημιστικό πρακτορείο ήξερε με τι πραγματικά ήθελε να ασχοληθεί.

Διαβάστε ακόμη: Όσα δεν δείχνουν οι προβολείς στις Κάννες: Μια προσωπική μαρτυρία

Ο Clint Eastwood άρτι αφιχθείς στις Κάννες.

Αγόρασε μια μεταχειρισμένη Nikkormat, η φτηνή έκδοση τότε των φωτογραφικών μηχανών της Nikon, και άρχισε να φωτογραφίζει μια συναυλία. Το δουλειά του πωλήθηκε, οπότε συνέχισε. Λόγω της ηλικίας του ο Derek Ridgers, πέτυχε στην άνθισή τους και κατέγραψε όλους του κορυφαίους καλλιτέχνες της βρετανικής μουσικής σκηνής, τη γέννηση όλων των σημαντικών κινημάτων: τους σκίνχεντ, τους πανκ, τους νεορομαντικούς. Με τους σκίνχεντ μάλιστα, αντιμετώπισε πολλά προβλήματα και πήρε μεγάλο προσωπικό ρίσκο, μέχρι τελικά να τον αποδεχτούν και να τον αφήνουν να τους καταγράψει.

O Derek Ridgers απεικονίζει τη σαρκική όρεξη των παπαράτσι του φεστιβάλ.

Street photography

“Η Laetitia και ένας θαυμαστής της”, 1992. Ο Ridgers δήλωσε στο CNN ότι ήταν σοβαρός με τη δουλειά του, αλλά ότι αυτό “δεν είναι ένα σοβαρό φωτογραφικό λεύκωμα”.

Και το Φεστιβάλ των Καννών παρομοίως πέτυχε, στην περίοδο απ’ όπου από κινηματογραφικό event μετασχηματιζόταν σε κορυφαίο κοσμικό γεγονός. Κατέγραψε τις εποχές όπου μια ταλαντούχα ή προικισμένη νεαρή wannabee ηθοποιός, έπρεπε να αφαιρέσει το σουτιέν της μπροστά σε εκατοντάδες φωτογράφους και στο φιλοθεάμον κοινό, στην προσπάθειά της να κατακτήσει έναν κινηματογραφικό ρόλο. Δεν κυνηγούσε μόνο τους σταρ, ούτε τους απομόνωνε για τους φωτογραφίσει. Δεν τον ενδιέφερε αν στο κάδρο του υπήρχαν και δεκάδες συνάδελφοι ή περίεργοι. Ο Derek Ridgers κατέγραψε και συνεχίζει να καταγράφει με ακρίβεια νοσοκομειακού πιεσόμετρου, τον πραγματικό σφυγμό του Φεστιβάλ.

Ένας προσεκτικός παρατηρητής όμως καταλαβαίνει άμεσα πως το καδράρισμα του κεντρικού προσώπου είναι άψογο, ανεξάρτητα από το μέγεθος του πλήθους που το περιβάλλει. Κι αυτή αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της αδιαμφισβήτητης. Ο Derek Ridgers δεν στέκει στον φωτογραφικό θρόνο του, ο οποίος από καιρό του έχει παραχωρηθεί. Δεν έγινε επιλεκτικός, ως “παλιός” και αναγνωρισμένος. Συνεχίζει ακόμη και σήμερα, στα 75 του χρόνια, να αντιμετωπίζει τη φωτογραφία με τη θέρμη ενός πιτσιρικά που μόλις ξεκίνησε και έχει αμφιβολίες αν θα καταφέρει να πουλήσει τη δουλειά του. Η διαφορά του με αυτόν είναι πως ο Derek Ridgers σίγουρα θα αμειφθεί για τη δική του.

Cannes: making off

Είναι λοιπόν πραγματικά πολύτιμο το βιβλίο του Cannes, από τις εκδόσεις IDEA books. Γιατί καταγράφει με καλύτερο τρόπο, απ’ ό,τι περιγράφουν οι λέξεις, τη μετεξέλιξη ενός κινηματογραφοκοινωνικού mega event. “Οι αναμνήσεις είναι για τους δυστυχισμένους” είχε γνωμοδοτήσει κάποιος και είχε δίκιο. Κανείς όμως δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος όταν χαζεύει τις εικόνες ασήμαντων, πλην πανέμορφων influencers, να παρελαύνουν στη σειρά στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ των Καννών.

O Sylvester Stallone στις Κάννες το 1990.