Βλέποντας το επικίνδυνο #SkinnyTok του TikTok να εξαφανίζεται από τις γαλλικές οθόνες, ένιωσα για πρώτη φορά εδώ και καιρό μια μικρή ανακούφιση. Σαν να άνοιξε επιτέλους ένα παράθυρο σε έναν χώρο που έμοιαζε ερμητικά κλειστό: αυτόν των άπιαστων προτύπων ομορφιάς στα social media. Δεν είναι μυστικό πως πίσω από τα ατελείωτα βίντεο με επίπεδες κοιλιές και μηρούς που δεν συναντιούνται, μπορεί να κρύβεται κάτι πολύ πιο βαρύ: ένα παιδί που πεινάει. Όχι μόνο από δίαιτα, αλλά από αποδοχή, από αναγνώριση, από νόημα, από κάποιον να το ακούσει. Η απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης δεν είναι πανάκεια, και ίσως έρχεται με καθυστέρηση. Είναι όμως μια αρχή.

Διαβάστε ακόμη: 10 πράγματα που μου έμαθε η ζωή για την απόρριψη

Δεν είναι όμως το hashtag το πρόβλημα. Είναι ό,τι το γέννησε. Μια κουλτούρα που διδάσκει σε κορίτσια και αγόρια να αντιμετωπίζουν το σώμα τους σαν να είναι εχθρός. Να μετρούν την αξία τους σε νούμερα: κιλά, followers, θερμίδες. Μια κοινωνία που ταΐζει την ανασφάλεια και ύστερα πουλάει “λύσεις”.

Η εξιδανίκευση της αδυναμίας δεν αφορά την υγεία. Δεν αφορά τη φροντίδα του εαυτού. Αφορά ένα πρότυπο που κατασκευάστηκε για να κοιτάζεται, όχι να αγαπιέται. Ένα σώμα “ιδανικό” για φωτογράφηση, για καμπάνιες, για προβολή. Όχι για να κατοικείται. Όχι για να το νιώθεις δικό σου.

Διαβάστε ακόμη: Τα ρούχα που δεν φόρεσα

Το σώμα μας έχει γίνει προϊόν. Και η αδυναμία, όχι η φυσιολογική, αλλά η παθολογική, η πεινασμένη, η εξουθενωτική, πωλείται σαν τρόπαιο. Όχι γιατί είναι όμορφη, αλλά γιατί “σημαίνει” ότι τα κατάφερες. Ότι υπέμεινες. Ότι μάζεψες το “περισσευούμενο” του εαυτού σου για να χωρέσεις σε κάτι πιο μικρό, πιο εύπεπτο, πιο αποδεκτό. Αλλά αποδεκτό από ποιον; Και γιατί;

Κάθε φορά που ρουφάμε την κοιλιά μπροστά στον καθρέφτη, που κρύβουμε τα μπράτσα μας το καλοκαίρι, που λέμε “δεν θα φάω γιατί αύριο θα βγω”, ένα κομμάτι της αυθεντικότητάς μας μαραίνεται. Και γίνεται content. Post. Αριθμός. Ένα σώμα που χτίζεται με στέρηση για να επιβραβευτεί με καρδούλες.

Δεν γεννηθήκαμε για να μετριόμαστε.

Δεν χρωστάμε σε κανέναν ένα αδύνατο σώμα. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας το απαιτεί. Κανείς δεν πρέπει να μας επιβάλλει να συρρικνωνόμαστε, να πονάμε, να πεινάμε, για να αξίζουμε. Το σώμα μας δεν είναι project. Δεν είναι “πριν και μετά”. Δεν είναι εικόνα. Είναι η ζωή μας.

Η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε κάτι πιο ριζικό από την απαγόρευση ενός hashtag. Έχουμε ανάγκη να μεγαλώνουμε χωρίς να μαθαίνουμε πως είμαστε λίγοι. Να βλέπουμε σώματα που δεν ζητούν συγγνώμη. Να γιορτάζουμε την αντοχή μας και όχι τη στέρησή μας. Να σταματήσουμε να λέμε “πρέπει να αδυνατίσω, να αποκτήσω ένα αδύνατο σώμα” και να αρχίσουμε να λέμε “πρέπει να το φροντίσω γιατί με κουβαλάει κάθε μέρα, με πονάει, με στηρίζει, με αγαπά”.

Το σώμα μας δεν είναι ελάττωμα προς επιδιόρθωση. Είναι καθρέφτης και χάρτης μαζί. Αποκαλύπτει όλα όσα δεν τολμάμε να πούμε και μαρτυρά όλα όσα προσπαθούμε να κρύψουμε. Είναι η πρώτη πατρίδα που γνωρίσαμε. Γιατί λοιπόν την κάνουμε τόσο ξένη;

Photo credit: @elliellielliee/IG