Ήταν καλοκαίρι. Όχι ένα συγκεκριμένο καλοκαίρι. Όλα τα καλοκαίρια της παιδικής ηλικίας ενώνονται μέσα μου σε ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι. Το φως είχε αυτή τη θαμπή, μελί απόχρωση που παίρνει λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Και πάντα, κάπου ανάμεσα στο κρυφτό και στα γδαρμένα γόνατα, υπήρχε ένα παγωτό. Παγωτό-ανταμοιβή, παγωτό-υπόσχεση, παγωτό-θρίαμβος.

Διαβάστε ακόμη: Καλοκαιρινές διακοπές, όχι για πάντα

Το να διαλέξεις παγωτό τότε δεν ήταν αστεία υπόθεση. Ήταν πράξη βαρύνουσας σημασίας, σχεδόν υπαρξιακή. Έμενες μπροστά στη βιτρίνα με τα μάτια ορθάνοιχτα, μαγνητισμένη από τις γεύσεις με τα ονόματα-μυστήριο: νουγκάτ, τιραμισού, άμστερνταμ. Όμως στο τέλος, το χέρι κατευθυνόταν συνήθως προς τα γνώριμα: σοκολάτα, βανίλια, φράουλα. Όχι γιατί ήταν καλύτερες, αλλά γιατί ήταν ασφαλείς. Φίλες. Οι «δε θα με προδώσουν» ποτέ.

Διαβάστε ακόμη: Σε ποιον χρωστάμε ένα αδύνατο σώμα;

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως η επιλογή παγωτού ήταν το πρώτο μου μικρό μάθημα για το ρίσκο. Εκείνα τα δευτερόλεπτα μπροστά στη βιτρίνα έκρυβαν μια εσωτερική μάχη: να μείνω σ’ αυτό που ξέρω ή να ανοιχτώ στο άγνωστο; Να δοκιμάσω κάτι που ίσως λατρέψω ή μισήσω; Να τολμήσω;

Δεν είχα τότε τη λέξη για να το περιγράψω, αλλά μέσα από το πιο απλό πράγμα, μια γεύση, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τη φύση της ζωής.

Ότι για να γνωρίσεις κάτι καινούργιο, πρέπει να αφήσεις κάτι παλιό. Ότι για να γευτείς, πρέπει να εμπιστευτείς.

Κι ότι το ρίσκο δεν είναι απαραίτητα κάτι μεγάλο ή επικίνδυνο. Μπορεί να είναι απλώς μια νέα γεύση σε χωνάκι.

Όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουν τα ρίσκα, όχι ο μηχανισμός τους. Στη θέση της φράουλας και της καραμέλας, έρχονται δουλειές, σχέσεις, μετακομίσεις, μεγάλες αποφάσεις. Κάποιες φορές παίζουμε εκ του ασφαλούς. Κάποιες άλλες, ριχνόμαστε στο άγνωστο όπως όταν διαλέγουμε ένα παγωτό με γεύση μαύρο πιπέρι ή αβοκάντο. Και ναι, καμιά φορά απογοητευόμαστε. Αλλά άλλες φορές βρίσκουμε την πιο αναπάντεχη απόλαυση.

Αναρωτιέμαι καμιά φορά πόσοι άνθρωποι ζουν ολόκληρη τη ζωή τους διαλέγοντας μόνο σοκολάτα. Ή μόνο βανίλια. Όχι γιατί την αγαπούν βαθιά αλλά γιατί φοβούνται ότι κάτι άλλο ίσως τους απογοητεύσει. Ή μήπως, βαθύτερα, φοβούνται ότι κάτι άλλο ίσως τους συγκλονίσει. Και αυτό δεν ξέρουν ή δεν μπορούν να το διαχειριστούν.

Κι όμως, η ζωή είναι πιο γενναιόδωρη απ’ όσο νομίζουμε. Δεν είναι μία γεύση παγωτού μονάχα, είναι δεκάδες. Είναι χωνάκια και κυπελλάκια, κουταλιές παγωμένες και αναπάντεχες, που λιώνουν γλυκά στο στόμα και μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν κρατά για πάντα, ούτε η επιτυχία, ούτε η αποτυχία, ούτε καν η απογοήτευση.

Η γεύση φεύγει. Αλλά η τόλμη μένει.

Και κάπως έτσι, με το πιο απλό πράγμα του κόσμου, μπορούμε να μετρήσουμε τη στάση μας απέναντι στη ζωή: είμαστε αυτοί που δοκιμάζουν ή αυτοί που αρνούνται την κουταλιά; Είμαστε οι πατροπαράδοτοι της σοκολάτας ή οι περίεργοι του ροδάκινου με βασιλικό; Είμαστε τα παιδιά που μετρούσαν τα παγωτά τους με λαχτάρα ή οι ενήλικες που λογαριάζουν το θερμιδικό κόστος πριν τολμήσουν να γλύψουν το ξυλάκι τους;

Όποιοι κι αν είμαστε το μάθημα το πήραμε: το θάρρος δεν κρύβεται πάντα στα μεγάλα άλματα. Ξεκινά από μια γεύση παγωτό που δεν δοκίμασες ποτέ αλλά ήθελες. Κι αν τελικά η γεύση δεν σου αρέσει, δεν πειράζει. Κάθε νέα δοκιμή είναι μια απόδειξη πως τολμάς να ζεις πέρα από τα συνηθισμένα. Γιατί η ζωή, όπως και το παγωτό, είναι πιο γλυκιά όταν τολμάς να δοκιμάζεις νέες γεύσεις. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσουν.

Photo credit: Istock