Πόσες παροιμίες για το ίδιο πράγμα; “Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, σαράντα μέρες κοσκινίζει” έλεγε η γιαγιά μου. Η μητέρα μου προτιμούσε αυτή με το παζάρι και τον Εβραίο που ήταν ημέρα Σάββατο. Και άλλες πολλές. Γιατί ενώ έχουμε την σκέψη και την ιδέα αναλωνόμαστε στο να την επεκτείνουμε σε θεωρητικό επίπεδο και δεν προχωράμε στο επόμενο βήμα; Γιατί προτιμούμε τα λόγια απο τα έργα;

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Γιατί ακόμη φοβόμαστε να μιλήσουμε για τα αυτονόητα;

Το μεν πνεύμα πρόθυμο

Ίσως ένας ψυχολόγος το ονόμαζε “φόβο”. Φόβο του αγνώστου ή φόβο της αποτυχίας. Βαθιά ριζωμένος στα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με άπειρα “μη”, με γονείς που πατρονάριζαν τα πάντα στην ζωή τους με άλλοθι την προστασία τους και μια κοινωνία που στιγμάτιζε και στιγματίζει ακόμα την αποτυχία. Που δεν αναγνωρίζει την διαδικασία της δοκιμής ως μέσο εξερεύνησης και βελτίωσης. Αυτό μοιάζει να επηρεάζει κάθε πτυχή της προσωπικότητας μας. Τη δουλειά μας, τους φίλους μας, τις προσωπικές μας σχέσεις και τη σχέση μας με τον εαυτό μας.

Έτσι πολλές ιδέες παραμένουν στην σφαίρα των ιδεών, ανεφάρμοστες και ανικανοποίητες. Κάποιοι ίσως επικαλεστούν τον κόπο που ενέχει η υλοποιήση μιας ιδέας. Πως δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν τις σκέψεις τους λόγω συνθηκών. “Αυτή την περίοδο δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με αυτό”. Σεβαστό. Όλοι το έχουμε πει. Πρέπει όμως σε κάθε περίπτωση να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να έχουμε την επίγνωση πως κανείς άλλος δεν θα το κάνει για εμάς. Όπως δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσουμε το Τζόκερ που δεν παίζουμε.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Καλοκαιρινές διακοπές, όχι για πάντα

Οι παιδικές δικαιολογίες

Πέρα από την κεκαλυμμένη τεμπελιά -που είναι αποδεκτή και κατανοητή- όλα τα άλλα μοιάζουν παιδικές δικαιολογίες. Λόγια που όταν τα ακούμε από έναν τρίτο αμέσως του βάζουμε την ταμπέλα του αναβλητικού, αν είμαστε ευγενείς. Ή του ανίκανου αν η λεπτότητα δεν αποτελεί ένα από τα γνωρίσματα μας. Η ασυμβατότητα της προθυμίας του σώματος με την προθυμία του πνεύματος μπορεί να δείχνει πως η επιθυμία μας δεν είναι τελικά τόσο ισχυρή ώστε να μας ενεργοποιήσει. Να μας κάνει να σηκωθούμε από τον καναπέ και να εγκαταλείψουμε την comfort zone μας. Ίσως στην μάχη της ασφάλειας ενάντια στην εξέλιξη να βάζουμε την ασφάλεια σε πρώτο ρόλο. “Κάλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρι”. Άλλη μια παροιμία.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: To παράδοξο με τις παραλίες: Οι 1.000 λέξεις που δε λέει μια φωτογραφία

Το σωστό timing και άλλοι αστικοί μύθοι

Μια από τις πιο συνηθισμένες δικαιολογίες που προβάλουμε είναι αυτή του σωστού timing. Από το πιο απλό έως το πιο περίπλοκο. Να αλλάξω δουλειά; Να πάω ταξίδι; Να παντρευτώ; Να χωρίσω; Δεν ξέρω αν το timing είναι σωστό. Ας μην κάνω τίποτα. Ας μην απαντήσω καμία από αυτές τις ερωτήσεις. Ας μείνω στάσιμος και φοβισμένος στο καβούκι μου ή βολεμένος στην τεμπελιά μου. Better the devil you know.

Δεν υπάρχει σωστό timing στη ζωή. Ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι.

Ακόμα και τα απτά ζητήματα που αφορούν επενδύσεις και αριθμούς πολλές φορές ανατρέπονται από αστάθμητους παράγοντες. Όταν το πνεύμα είναι πρόθυμο, να χαίρεστε. Ένας άνθρωπος με ανησυχίες είναι ένας άνθρωπος ζωντανός. Να χαίρεστε και να πράτετε. Να μη μείνετε με την απορία “what if”.

Photo credit: Getty Images