Αγόρι βλέπει κορίτσι, συνήθως τυχαία, και παθαίνει σοκ. Κορίτσι ντροπαλό και χαμηλοβλεπούσικο, όπως πρέπει. Δεν ενθαρρύνει, προφανώς. Τι είναι, καμία εξώλης και προώλης; Αγόρι επιμένει μέχρι τελικής πτώσεως. Έχει πάντα “καλό σκοπό”. Κορίτσι υποκύπτει μόνο εφόσον ο καλός σκοπός μπει ρητώς και κατηγορηματικώς στην κουβέντα. Γονείς προκαλούν δυσκολίες. Αγόρι δεν το βάζει κάτω, μπικόζ άνδρας με μπέσα. Κι εκεί που η κατάσταση δείχνει ανέλπιδη, ένα εντυπωσιακό plot twist. Ενδεικτικά, κληρονομιά, θείος από την Αμερική, το ένοχο παρελθόν του πεθερού. Ο “αχαΐρευτος” παίρνει προαγωγή σε λατρεμένο γαμπρό και άξιο παλικάρι. Όλοι αγαπιούνται μέχρι τελικής πτώσεως. Τελευταία σκηνή: ρύζια και νυφικό έξω από την εκκλησία. The End. Μόλις διαβάσατε μια ενδεικτική βάση σεναρίου για τα τρία τέταρτα τουλάχιστον των ταινιών της Finos Films με τις οποίες μεγαλώσαμε. Και τις οποίες δεν βλέπουν πια τα παιδιά μας. Μάλλον ευτυχώς.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: 23 χρόνια πρώην

Στη Finos Films το story έχει πάντα happy end, στη ζωή όχι

Για όλους εμάς που αποτελούμε τη γενιά της ιδιωτικής τηλεόρασης, οι ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου είναι κάτι σαν ιερό τοτέμ. Μια από τις βάσεις του τρόπου που μεγαλώσαμε. Εκείνη την εποχή (τέλος 80’s – αρχές 90’s), ήταν στο πρόγραμμα όλων των σταθμών της ιδιωτικής τηλεόρασης. Έπαιζαν στο prime time του Σαββάτου, τις Κυριακές το μεσημέρι, αλλά και καθημερινά. H Finos Films κατέκλυζε την οθόνη, και οι παραγωγές της είχαν πάντα υψηλότατη τηλεθέαση.

Επειδή δεν υπήρχε περίπτωση ο άντρας να μην εννοεί αυτά που λέει, και η γυναίκα να μην θέλει αυτόν που την έχει επιλέξει. Μόνο που σήμερα τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.

Ειδικά στις κωμωδίες, το παραπάνω μοτίβο, με διάφορες παραλλαγές, ήταν δεδομένο. Τα καλά κορίτσια ήταν σεμνά. Τα αγόρια φτωχά και έντιμα, με καλό σκοπό. Ο πεθερός, είτε πλούσιος, είτε φτωχός, ήταν σχεδόν πάντα αρνητικός στο συναίσθημα. Ο γάμος ήταν ο απόλυτος στόχος. Και ο έρως πάντα νικούσε στο τέλος.

Οι περισσότεροι δεν το είχαμε καταλάβει, όμως το μοτίβο αυτό είχε γίνει τατουάζ στο μυαλό μας. Ίσως όχι (απαραιτήτως) ως προς το θέμα του γάμου, αλλά σίγουρα ως προς το συναίσθημα. Το αποδεκτό σχήμα ήταν ο άντρας να μιλάει στα ίσια και η γυναίκα να μην πέφτει με το καλημέρα σας. Επειδή δεν υπήρχε περίπτωση ο άντρας να μην εννοεί αυτά που λέει, και η γυναίκα να μην θέλει αυτόν που την έχει επιλέξει.

Όσο για το ενδεχόμενο μια γυναίκα να μην θέλει να “αποκατασταθεί”, απλώς ανύπαρκτο. Ακόμα και η μεσήλικη, πλέον, θεία, που η τύχη τα έφερε να μείνει ανύπαντρη, διεκδικούσε λυσσαλέα την “αποκατάσταση”. Όχι με σύντροφο. Mε σύζυγο. Η ζωή, βλέπεις, έπρεπε να έχει έξωθεν νομιμοποίηση για να μετράει. Και αυτό, μέσα από την “χαλαρή”, εύκολη ηθογραφία του σινεμά, έκανε σκληρή εγγραφή στον προμετωπιαίο του εγκεφάλου.

Μόνο που σήμερα, για καλή μας τύχη, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.

Η εποχή που έσπασαν τα καλούπια

Δεν ξέρω εάν παλιότερα τα πράγματα ήταν όντως πιο απλά ή εάν κάνουμε ωραιοποίηση του παρελθόντος. Έχω παρατηρήσει, όμως, πως όλες οι προσωπικές ιστορίες που ακούω από μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους εμπίπτουν, είτε εν μέρει είτε απόλυτα, στο παραπάνω σχήμα. Λες και οι άνθρωποι παλιά ήταν μονοδιάστατοι. Οι μεν άνδρες έντιμοι, ξηγημένοι, καλοί, οι δε γυναίκες σεμνές, μετρημένες, μητρικές. Όλοι και όλες πρότυπα ισορροπίας.

Έχω τη βαθιά βεβαιότητα πως αυτό αποκλείεται να ίσχυε συνολικά. Δεν είναι λογικό να μην υπήρχαν και τότε ανέντιμοι, κακοί, άσεμνοι, διαταραγμένοι. Ή, κάποιοι που δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, απλώς ασυμβίβαστοι, που δεν είχαν επιθυμία να συμμορφωθούν σύμφωνα με τη μονόπλευρη εικόνα που έπαιζε ο κινηματογράφος της γειτονιάς τα Σαββατόβραδα.

Η διαφορά είναι πως τότε οι ανένταχτοι ήταν στο περιθώριο του κοινωνικού μπετόν αρμέ. Επειδή τότε το ζητούμενο ήταν να μην ξεχωρίζει κανείς από το πλήθος. Σήμερα ζούμε στην εποχή της αυτοέκφρασης, της ενίσχυση της ιδιαιτερότητας, της αναγνώριση των διαφορετικών θέλω. Και, μακάρι, του σεβασμού τους.

Σήμερα αν είσαι νεαρή γυναίκα δεν υπάρχει η default αξίωση να θέλεις ένα “καλό παίδι”. Αν είσαι νεαρός άνδρας δεν πρέπει σώνει και ντε να θέλεις ένα “καλό κορίτσι” και πάντα με σκοπό τον γάμο. Μπορεί να θέλεις, μπορεί και όχι. Μπορεί, επίσης, να θέλεις έναν σωρό άλλες παραλλαγές που δημιουργούν τη δική σου εκδοχή της ευτυχίας.

Ναι, στην εποχή της πτώσης της woke ατζέντας, πολλά κεκτημένα μοιάζουν να οπισθοχωρούν, ακόμα και να κινδυνεύουν. Όμως η αλήθεια είναι πως όλα έχουν να κάνουν με το τί συγκρίνει κανείς. Κι αν συγκρίνουμε με την αρτηριοσκληρωτικά ροζ πραγματικότητα της Finos Films των προηγούμενων δεκαετιών, σήμερα νιώθω πως είμαστε ασυζητητί καλύτερα.

Photo credit: IMDb