Η πρόσφατη απόφαση των κατοίκων του Notting Hill να βάψουν μαύρα τα σπίτια τους προκειμένου να μπει ένα τέλος στις ορδές των τουριστών που καταδυνάστευαν την καθημερινότητα τους για μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας γέμισε σκέψεις. Είναι μια σιωπηλή κραυγή που εκφράζεται με το χαρακτηριστικό βρετανικό τρόπο: ήσυχα αλλά πολύ αποτελεσματικά. Είναι παράλληλα και ένα μήνυμα πως πρέπει να βάλουμε κάποια όρια για να σταματήσει κάπου το τσίρκο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτοικοι μιας πόλης διαμαρτύρονται ενάντια στον υπερτουρισμό. Είχαμε το παράδειγμα των κατοίκων της Βαρκελώνης που αγανακτισμένοι φώναζαν “Tourists go home”. Ζούμε κι εμείς οι ίδιοι σε μια πόλη που αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στην Ευρώπη και αντιμετωπίζουμε αρκετά προβλήματα. Το κυκλοφοριακό στο κέντρο της πόλης, τα σπίτια που έχουν γίνει Airbnb, τα ενοίκια που έχουν γίνει απλησίαστα. Σε αντίθεση όμως με το Notting Hill, οι τουρίστες της Αθήνας ή της Ρώμης ενδιαφέρονται για μια φωτογραφία με φόντο ένα ιστορικό μνημείο για το οποίο έχουν πληρώσει είσοδο. Όχι για μια φωτογραφία με φόντο μια ιδιωτική κατοικία.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Me, my cell and I: Υπήρχε ζωή πριν το κινητό;

Ο υπερτουρισμός και τα “οφέλη” του

Ότι ξεπερνά τα όρια του μέτρου είναι εξ ορισμού αρνητικό. Ο τουρισμός είναι ένας τομέας της οικονομίας, ζωτικής σημασίας για τη χώρα μας. Ο υπερτουρισμός μπορεί να έχει ωφελήσει -προσωρινά- τα οικονομικά μας ίσως όμως δεν αξίζει αν υπολογίσουμε την επιβάρυνση των υποδομών και της ζωής των κατοίκων. Να δούμε το θέμα με ειλικρίνεια. Να δούμε πόσο τουρισμό “αντέχουμε” ώστε να μην αντικρίζουμε βουνά απορριμάτων στους δρόμους της πόλης μας. Πόσο τουρισμό αντέχουν οι επιχειρήσεις μας, οι εργαζόμενοι τους και η ψυχική μας ηρεμία. Γιατί όταν τα φώτα της σκηνής του υπερτουρισμού σβήνουν και οι επισκέπτες επιστρέφουν σπίτι τους, αυτοί που μένουν πίσω είναι οι κάτοικοι. Λονδρέζοι ή Αθηναίοι εξίσου αγανακτησμένοι.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: To παράδοξο με τις παραλίες: Οι 1.000 λέξεις που δε λέει μια φωτογραφία

Όλα για τα likes

Να μην κατηγορούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί πίσω από κάθε λογαριασμό βρίσκεται ένας άνθρωπος, άρα ο κάθε ένας από εμάς. Να σκεφτούμε γιατί έχει τόση σημασία να δημοσιεύσουμε μια φωτογραφία που θα δουν ελάχιστοι φίλοι μας και για αυτό είμαστε διατεθιμένοι να περιμένουμε ακόμα και μια ώρα όρθιοι στο κρύο για να πιούμε ζεστή σοκολάτα σε συγκεκριμένο “Instagam spot” στο Παρίσι ή να επισκεφτούμε το Martini bar στο μπαλκόνι απέναντι από τον Καθεδρικό του Duomo στο Μιλάνο; Μια ώρα από τη ζωή μας που δεν θα επιστρέψει ποτέ ως αντάλλαγμα για μια φωτογραφία.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Γιατί ακόμη φοβόμαστε να μιλήσουμε για τα αυτονόητα;

Ή ενώ ξέρουμε ότι ενοχλούμε τους κατοίκους γιατί αυτή η φωτογραφία και τα δέκα σχόλια των φίλων μας είναι πιο σημαντικά από την ευγένεια μας και τα δικαιώματα των άλλων; Δεν τα βάζω με τους επαγγελματίες των μέσων αυτών -μεγάλη συζήτηση και αυτό- αναρωτιέμαι όμως πότε τα 15 λεπτά δημοσιότητας των 80s που τουλάχιστον αφορούσαν το ευρύ κοινό της τότε τηλεόρασης μετατράπηκαν σε 15 likes των γειτόνων μας που ήδη μας γνωρίζουν. Και που είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για αυτά.

Photo Credits: IG @riversidewnderernyc