Τα πρόσφατα βραβεία SAG Awards πυροδότησαν πολλών ειδών συζητήσεις, όχι μόνο για λαμπερές εμφανίσεις των σταρ, αλλά και για τα κιλά τους. Πολλά άρθρα είδαμε στα διεθνή tabloids για τις “αδυνατισμένες” σταρ των βραβείων Ariana Grande, Demi Moore και Cynthia Erivo.

Ιδιαίτερα μάλιστα σχολιάστηκε η 31χρονη Ariana Grande, η οποία ήταν υποψήφια στην κατηγορία καλύτερης Β’ Γυναικείας Ερμηνείας και περπάτησε στο κόκκινο χαλί φορώντας ένα στράπλες φόρεμα με λουλούδια, το οποίο τόνιζε ιδιαίτερα την αδύνατη σιλουέτα της και παράλληλα τα πολύ λεπτά της χέρια και τους ώμους της. Η βραβευμένη με Grammy καλλιτέχνης έχει βρεθεί επανειλημμένα στο επίκεντρο συζητήσεων για την εμφάνισή της, ιδιαίτερα κατά την προωθητική περιοδεία της ταινίας «Wicked», που υποδύεται την Gilda.

Οι τίτλοι των tabloids, για μια ακόμη φορά, καταδίκασαν τους “αγαπημένους” τους διάσημους. “Έχει η Ariana Grande διατροφική διαταραχή;” “Από τι πάσχει η Cynthia Erivo;“. Τα ερωτήματα εντελώς ρητορικά προφανώς, μια που έτσι κι αλλιώς το ίδιο το Χόλιγουντ είναι αυτό που έχει επιβάλλει τα συγκεκριμένα μη ρεαλιστικά πρότυπα ομορφιάς.

Γιατί κάποιοι θέλουν να απαξιώνουν τους άλλους με κριτήρια εντελώς άσχετα από την πραγματική τους αξία;

Τα Μέσα Ενημέρωσης στον βωμό του να κάνουν νούμερα ενισχύουν συχνά αυτά τα τοξικά “κλισέ” κάνοντας αποκλειστικά focus στην εμφάνιση. Και αντί να κατηγορήσουν τον μοναδικό  ένοχο, το Χόλιγουντ, κατηγορούν τα “θύματα” του. Υπάρχει κάτι βαθιά υποκριτικό σε όλα αυτά. ‘Ολοι αυτοί οι σταρ που τους βλέπουμε σε μια illustration εκδοχή, είναι άνθρωποι που έχουν προσπαθήσει πολύ, έχουν υποφέρει πολύ και έχουν υπάρξει κατά καιρούς, “προϊόν εκμετάλλευσης”. Είναι άδικο τώρα να γίνονται και προϊόντα εκφοβισμού επειδή διαφέρουν από την πλειοψηφία, επειδή πήραν ή δεν πήραν Ozempic. Για παράδειγμα, η πρωτοποριακή επιτυχία της Ariana Grande στη μουσική, την υποκριτική και την ψυχαγωγία αξίζει πολύ περισσότερη προσοχή από το βάρος της. Ή γιατί θα πρέπει να απολογηθεί για τα κιλά της η Demi Moore, όταν έχει πίσω της μια καριέρα 45 ετών;

anorexia

Και το χειρότερο; Αυτά τα αδυσώπητα πρότυπα ομορφιάς του Χόλιγουντ, δεν αφορούν πλέον μόνο τις διασημότητες αλλά και όλους εμάς. Ας μας πουν πώς μας θέλουν.

Νομίζω πως τώρα που η πολιτική ορθότητα και η κουλτούρα της αφύπνισης πλησιάζουν σε μία κορύφωση (και μένει να δούμε πώς θα εξελιχθούν) πρέπει να αρχίσουμε να είμαστε περισσότερο ειλικρινείς με τους χαρακτηρισμούς μας περί body shaming.

“Πρέπει να αλλάξεις, να αδυνατίσεις, να παχύνεις, να κάνεις τατουάζ, να κόψεις τα μαλλιά σου γιατί έτσι “δε σου πάνε” ή “δεν είναι στη μόδα”; Ποια ήταν η τελευταία φορά που διάβασες κάποιο tip για να χάσεις βάρος “σε χρόνο dt”, για να αδυνατίσεις “στη στιγμή” και να κρύψεις τις “ατέλειες”; Τώρα, πριν λίγα λεπτά; Γιατί όμως δεν επαναστατούμε σε αυτά;

Και κάπου εδώ γεννιέται το εύλογο ερώτημα: Αφού δε μας αρέσει όταν μας το κάνουν άλλοι, εμείς γιατί το κάνουμε;

Ποιοι είναι εκείνοι που μας έπεισαν ότι ο αυξημένος δείκτης μάζας σώματος είναι συνώνυμο της χαμηλής κοινωνικής στάθμης; Και από πότε το βάρος προδίδει ανευθυνότητα,τεμπελιά και λάθος αισθητική;  Ας αλλάξουμε όλο αυτό το δημόσιο ρεζίλεμα. Και πρώτες εμείς οι γυναίκες. Διότι δεν θέλω να πιστέψω στις έρευνες που υποστηρίζουν πως οι πλέον επιθετικοί “body shamers” είναι γυναίκες.