Ρομίνα Ξύδα

Αν τους ταράζεις, σημαίνει πως ακούγεσαι. Αν σε πολεμούν, σημαίνει ότι ξεχωρίζεις. Και αν θες να πας μπροστά, πρέπει να γίνεις ασυγχώρητα ορατή.

Τα παιδιά δεν είναι δεύτερη ευκαιρία. Δεν είναι ρεβάνς των δικών μας ανεκπλήρωτων, ούτε κομπάρσοι των ρόλων που χάσαμε. Είναι ολόδικοί τους άνθρωποι. Κι αν δεν το καταλάβουμε εγκαίρως, θα τους χρεώσουμε τις ζωές που δεν έζησαν — και τις δικές μας μαζί.

Διακοπές. Τι ωραία λέξη! Παρέα. Ωραία κι αυτή! Μαζί. Κι αυτή υπέροχη. Κι όμως. Αν τις κολλήσεις στην ίδια πρόταση, κάτι συμβαίνει.

Η άνοια θερίζει, λένε. Και κάποτε μπορεί να θερίσει κι εμένα. Δεν ξέρω τι θα ξεχάσω. Ούτε πότε. Ξέρω μόνο τι θέλω να μείνει, ώστε να μπορώ με περηφάνια να λέω: «Εγώ, αυτή ήμουν. Κι ας μη με θυμάμαι.»

Μια βαλίτσα που δε γέμισε, ένα νησί που μίλησε, ένα «slow living» που έπιασε τόπο κι ένα χωριό που (με) περιμένει.

Καλοκαίριασε. Κι εσύ τρέχεις αλαμπρατσέτα με κάθε πιθανή κι απίθανη πατέντα αδυνατίσματος, γιατί δεν αντέχεις το βάρος του «υπάρχω όπως είμαι». Βάλε NOT. Βάλε μαγιό. Και βγες στην παραλία.

Σου είπαν «Δεν το ’χεις», το κατάπιες. Σου είπαν «Δεν μπορείς», το πίστεψες. Σου είπαν «Δεν κάνεις», το φόρεσες. Ώρα να τους δείξεις πώς γίνεται. Με το κεφάλι ψηλά και… τα γυαλιά στη θέση τους.

Όσο οι τιμές θεριεύουν στα «boho» καταλύματα και τις «minimal» παράγκες, υπάρχει πάντα μια Αντωνία να θυμίζει πως τα καλοκαίρια δεν πουλιούνται — χαρίζονται!

Η μάνα είναι σύμπαν. Ήχος. Μνήμες. Φύλακας. Ένστικτο. Χώμα. Σώμα. Βλέμμα. Χέρια. Σκιά. Κι εσύ, το φως της…

Στα πενήντα, δεν μετράς χρόνια. Μετράς ανοχές, ενοχές και προσποιήσεις. Και τις σβήνεις με ένα μόνο φύσημα…