Είναι μία από τις γυναίκες που φοράνε στολή αστυνομικού. Θα μπορούσε να είναι στολή στρατιωτική, στολή πυροσβέστη ή στολή προϊσταμένης σε δημόσιο νοσοκομείο. Είναι γυναίκες που κάθε μέρα βάζουν τη στολή τους και προσπαθούν «να υπηρετήσουν το καθήκον».
Ξεκίνησε με τη διάδοση της χρήσης του πλαστικού, κάπου στα 50's. Προχώρησε αθόρυβα. Σήμερα είναι παντού. Μέχρι και στις σχέσεις.
Η μνήμη αποτελεί τη μοναδική μας περιουσία και οι αναμνήσεις έναν ανεκτίμητο θησαυρό. Και αυτό είναι για μένα τα κοσμήματα της μαμάς μου.
Η βιομηχανία τροφίμων έχει φροντίσει να μη μας λείψει τίποτε. Έτσι λοιπόν βρίσκουμε “άγρια χόρτα” (καλλιεργημένα) και αγριογούρουνα εκτροφείου. Αυτό όμως που πραγματικά μας λείπει είναι η γεύση των πραγματικά “άγριων” τροφών.
Είναι ένα φαινόμενο τόσο παλιό όσο και η ανθρώπινη κοινωνία. Όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε βρεθεί στη θέση του να ακούμε, να λέμε ή να γινόμαστε αντικείμενο κουτσομπολιού.
Έδωσα στα παιδιά μου μέτρο σύγκρισης που διευρύνει τον ορίζοντά τους χωρίς να μειώνει την αξία της δικής μου παροχής. Με ένα κεφτεδάκι. Δύσκολο. Αλλά όχι ακατόρθωτο.
Αν με ρωτούσαν αν θα άλλαζα τη θέση μου με ένα παιδί που κλαίει στο αεροπλάνο επειδή τη θέλει, θα τους απαντούσα με ένα ηχηρό "όχι". Και εξηγώ το γιατί.
Η πρώτη μου φορά σε Εβδομάδα Μόδας ήταν χαοτική, συναρπαστική, αγχωτική – αλλά κυρίως, αξέχαστη.
Η Αθήνα αλλάζει. Τρέχει, τραγουδάει, ξενυχτάει. Τρώει ωμό ψάρι με chopsticks και ακούει βινύλιο σε εστιατόρια με wagyu και μαύρη τρούφα. Τι μου αρέσει στην Αθήνα σήμερα; Σκέψεις με μια αναπνοή.