Δώρα Χρυσικού: “Ένα αγέννητο παιδί μου έσωσε τη ζωή”

Έχει τελειώσει τη Φιλοσοφική κι έχει μεταπτυχιακό στην ψυχολογία. Στο ενδιάμεσο έχει φοιτήσει με υποτροφία στην όπερα της Στουτγάρδης ως χορεύτρια και έχει σπουδάσει υποκριτική στο Λονδίνο. Η Δώρα Χρυσικού έχει ένα βαρύ βιογραφικό που το βλέπει κανείς μπροστά του ολόκληρο, μέσα από την εικόνα της. Από τα εξαιρετικά ελληνικά που μιλάει και την ενδελεχή γνώση των ψυχολογικών όρων τους οποίους χρησιμοποιεί με άνεση στην κουβέντα μας ως την αξιοζήλευτη κορμοστασιά της.

Από την άλλη μεριά, είναι ένας άνθρωπος ανοιχτός, με πολύ χιούμορ που έχει το ταλέντο να σε κάνει να νιώθεις πως μπορείς να φέρεις στη συζήτηση όποιο θέμα θέλεις. Και θα απαντήσει με ειλικρίνεια, χωρίς ωραιοποίηση ή φίλτρο. Με την άνεση που η Δώρα Χρυσικού μου επέτρεψε από το πρώτο λεπτό, ξεκινήσαμε από τις συστάσεις.

Συστάσεις

Πως θα συστηνόσουν σε κάποιον που δεν σε ξέρει;

Θα έλεγα πως είμαι η Δώρα και όλη μου η ζωή είναι ένας αγώνας.

Ηθοποιός;

Ναι, εντάξει, αυτό είναι μία ιδιότητα. Αν υπάρχει κάτι ταυτοτικά δικό μου είναι ότι είμαι αγωνιζόμενος άνθρωπος και πολιτικό ον. Το “ηθοποιός” είναι κομμάτι της ύπαρξής μου, αλλά δεν με καθορίζει,

Τι θα μπορούσες να κάνεις αν δεν ήσουν ηθοποιός;

Θα μπορούσα να είμαι ψυχολόγος, που είμαι, είναι το μεταπτυχιακό μου. Θα μπορούσα να έχω εμπλοκή με τα κοινά, αλλά και να δουλεύω σε μία ΜΚΟ. Ό,τι έχει να κάνει με προσφορά, με αλληλεγγύη, με εθελοντισμό. Αν είχα σπουδάσει γιατρός θα είχα πάει στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Οτιδήποτε μπορεί να ανακουφίσει έναν άλλον άνθρωπο.

Οι σπουδές σου, εκτός από τον χορό και την υποκριτική;

Έχω τελειώσει τη φιλοσοφική, έχω κάνει μεταπτυχιακό στην ψυχολογία με ειδίκευση στις εξαρτήσεις.

Το ασκείς;

Όχι. Το έκανα για μένα, για να καταλάβω περισσότερο τον εαυτό μου και τους ανθρώπους.

Σε έχει βοηθήσει αυτό στην υποκριτική;

Πάρα πολύ. Αλλά και το αντίστροφο. Με έχει βοηθήσει και η υποκριτική στην ψυχολογία. Οι βάσεις μου στο θέατρο με βοήθησαν να καταλαβαίνω όρους και νοήματα, κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό, με δεδομένο πως το πρώτο μου πτυχίο δεν ήταν στην ψυχολογία.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Κινηματογραφικό μακιγιάζ: Τα πιο εντυπωσιακά της μεγάλης οθόνης

Τι είναι για σένα το θέατρο;

Ένας τρόπος να βλέπω τα πράγματα, είναι χαρά, είναι η δουλειά μου, είναι τρόπος έκφρασης. Είναι τρόπος να προσεγγίζω τους ανθρώπους. Είναι η τέχνη μου. Αλλά δεν είναι η ζωή μου.

Το θέατρο και το Vagina Hood

Που σε βρίσκουμε τώρα;

Στο Vagina Hood, μια παράσταση για τη γυναικεία εμπειρία, μαζί με τις Ζέτα Δούκα, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Σόφη Ζαννίνου και Άννα Κουρουπού. Όλα αυτά που βιώνει μια γυναίκα στη σύγχρονη εποχή. Είναι μία ιδέα που είχαμε με τη Ζέτα Δούκα με βάση το Vagina Monologues της Eve Ensler, που είχαμε ανεβάσει πριν πολλά χρόνια. Από το 1990 που έγραψε η Ensler το έργο έχουν μπει πολλοί νέοι όροι μέσα στο δημόσιο διάλογο: τοξική αρρενωπότητα, γυναικοκτονία…

Είπαμε, λοιπόν, να κάνουμε μία παράσταση για αυτά που λένε οι γυναίκες μεταξύ τους, αλλά θέλουμε να ακούσει όλος ο κόσμος. Μιλάμε για την ταυτότητα φύλου, για trans ορατότητα, συμπεριλαμβάνουμε τη LOATKI κοινότητα. Δεν αποκλείουμε το αντρικό φύλο, σε καμία περίπτωση. Το VaginaHood είναι ένας τόπος ασφάλειας και ελευθερίας, μια παράσταση για να συναντηθούμε.

Πότε ξεκινάτε;

Στις 3 Νοεμβρίου, στο Doors, στο Κολωνάκι. Το Doors σταμάτησε να λειτουργεί το 2014. Ανοίγει ξανά τις πόρτες του μαζί με το VaginaHood. Κάθε Δευτέρα μετά την παράσταση θα είναι η Άρτεμις Ματαφιά, και τις Τρίτες καλεσμένος ένας διαφορετικός τραγουδιστής. Μέρος των εσόδων από τα live της Τρίτης θα πηγαίνουν σε συλλόγους στήριξης γυναικών. Θέλαμε η παράσταση να έχει πρακτικό κοινωνικό αποτύπωμα.

Ο ρόλος σου στην παράσταση είναι διπλός.

Ναι. Κάνω την παραγωγή μαζί με τη Ζέτα Δούκα, συστήσαμε και εταιρεία, τη ZEDOR. Επίσης, υποδύομαι έναν από τους χαρακτήρες, τη Ρόζα.

 

Έχεις κοινά με τη Ρόζα;

Όχι πολλά. Η Ρόζα είναι δικηγόρος που κρύβει ένα τραυματικό παρελθόν. Τα μόνα μας κοινά είναι μάλλον η απόφαση να μην παντρευτεί και να μην κάνει παιδιά, και η αδιαφορία απέναντι στα κοινωνικά ταμπού. Ωστόσο, τους χαρακτήρες τους συναντάς θέλοντας και μη. Πρέπει να τους καταλάβεις, να τους αγαπήσεις, για να μπορέσεις να τους υπερασπιστείς πάνω στη σκηνή.

Ο ρόλος της Αρετής

Μου δίνεις πάσα για να σε ρωτήσω για την Αρετή. Η Αρετή ήταν ο ρόλος σου στο σήριαλ “Γη της Ελιάς”, ο οποίος σε έκανε πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό.

Δεν νομίζω πως έχει υπάρξει ποτέ ρόλος στην καριέρα μου που να μου ήταν τόσο ξένος. Δεν είχα απολύτως τίποτα κοινό! Όμως αυτό κάπως με ελευθέρωσε. Έπρεπε τη γυναίκα αυτή να την βρω και να την εφεύρω από την αρχή. Ήταν μια εξαιρετική άσκηση.

Αντιδράσεις του κόσμου;

Α, έχω φάει και ξύλο για την Αρετή. Ειδικά στην αρχή. “Σιχαμένη, κακιά μάνα, στρίγγλα, γλωσσοκοπάνα”, τέτοια άκουγα. Κι αυτό ήταν μέρος της επιτυχίας. Στην πορεία ο κόσμος την συμπάθησε, άρχισε να γελάει με τις κατάρες της. Όσο ο κόσμος χαλάρωνε, χαλάρωνα κι εγώ. Χέρι χέρι βαδίσαμε. Μέχρι που στο τέλος κατάφερα να την καταλάβω την Αρετή. Γενικά πιστεύω πως δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι, υπάρχουν τραυματισμένοι άνθρωποι. Την ηρωίδα μου δεν την είδα ποτέ κακιά. Την είδα ως μια βαθιά πληγωμένη, στερημένη γυναίκα, κι έτσι προσπάθησα να την ενσαρκώσω. Ως έναν άνθρωπο με ρωγμές που βγάζει δόντια για να επιβιώσει.

Περπάτησες μαζί με την Αρετή σε μια δύσκολη περίοδο.

Ισχύει. Ζήσαμε χέρι χέρι όλη την εμπειρία του καρκίνου. Ακόμα κι αν ξεχάσω τα πάντα στην επαγγελματική μου ζωή, την Αρετή δεν μπορώ να την ξεχάσω. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων στον Ανδρέα Γεωργίου και τη Βάνα Δημητρίου που μου εμπιστεύθηκαν αυτόν τον ρόλο.

Ο ρόλος της ζωής της

Πες μου έναν ρόλο που θα ήθελες να παίξεις.

Κανείς, δεν έχω τέτοια εγώ. Γενικά, μου αρέσει να κάνω πράγματα στο τώρα, ρόλους που έχουν μια διάχυση στην κοινωνία. Ούτε τα κλασικά με ιντριγκάρουν ιδιαίτερα, ούτε αρχαία τραγωδία θα ήθελα να παίξω. Ίσως κάποια στιγμή παλιά ήθελα να κάνω τη Νύφη στον Ματωμένο Γάμο του Λόρκα, αλλά την έχασα αυτήν την ηλικία. Αν κάνω κάτι τώρα, θα είναι η Μάνα από το ίδιο έργο. Αυτό, όμως είναι η ηλικία. Ξεκινήσαμε από τη Νύφη, φτάσαμε στη Μάνα, σε λίγο θα φτάσουμε και στη γιαγιά (γέλια).

Άνθρωποι στον χώρο που θα ήθελες για συνεργάτες;

Πολλοί. Ο Νίκος Μαστοράκης, ο Δημήτρης Μαυρίκιος, η Σοφία Καραγιάννη από τη νέα γενιά, ο Χρήστος Θεοδωρίδης με την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων.

Τηλεόραση ή θέατρο;

Και τα δύο. Η τηλεόραση είναι άσκηση για το νευρικό σύστημα. Το θέατρο είναι άσκηση πειθαρχίας. Εκεί βλέπεις αν το νευρικό σου σύστημα μπορεί να ανταπεξέλθει στη φθορά της καθημερινότητας.
Το θέατρο έχει βάθος, η τηλεόραση έχει εξωστρέφεια. Το θέατρο έχει θνησιγένεια. Κάθε μέρα γεννιέται κάτι νέο. Η τηλεόραση μένει. Και τα δύο έχουν μαγεία, δυσκολία, πρόκληση. Για μένα και τα δύο είναι σημαντικά.

Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος

Να πάμε λίγο πίσω; Τι σου έχει μείνει στη μνήμη από τη συνεργασία με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο;

Τα πάντα. Είναι διαρκώς παρών στη ζωή μου. Πολλές φορές τον σκέφτομαι, αναρωτιέμαι τί θα έλεγε ή τι θα έκανε σε διάφορες περιπτώσεις. Νιώθω μεγάλη τρυφερότητα για αυτόν. Ήταν ένας γλυκός άνθρωπος και αγαπούσε πολύ όλα τα παιδιά που είχαν συμμετάσχει στις ταινίες του. Ήταν ένας άνθρωπος που με καθόρισε και δημιούργησε την αισθητική και τη θέαση των πραγμάτων που έχω ως σήμερα. Σε αυτόν οφείλω την αγάπη μου στον υπαινιγμό, στους συμβολισμούς και στη σιωπή. Όταν υπερεξηγείς, χάνεις τη μαγεία.

Για την ιστορία του αφορισμού δεν θα σε ρωτήσω, θα σε ρωτήσω όμως αν πιστεύεις.

Όχι. Και λυπάμαι για αυτό. Αν πίστευα, θα είχα μεγαλύτερη ευελιξία, περισσότερες επιλογές. Όμως τώρα δεν έχω. Επειδή δεν πιστεύω με τη θρησκευτική έννοια, πιστεύω πως όλα εκπορεύονται από τους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι είναι οι θεοί μου, ή αυτοί που θα με καταβαραθρώσουν. Έχω μόνο να εμπιστευτώ θνητούς: τον εαυτό μου και άλλους ατελείς θνητούς.

Ένα περιστατικό από παράσταση ή με θεατή που δεν θα ξεχάσεις;

Δεν είναι ένα. Είναι πάρα πολλά, κωμικά και μη. Θα μιλήσω όμως για την περσινή χρονιά, που έκανα τον μονόλογο 18/9 με θέμα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Οι άνθρωποι μου έλεγαν το τί είχαν εισπράξει από την παράσταση, και ήταν από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που έχω ζήσει στην 20ετή μου εμπλοκή με το θέατρο. Ήρθε ένα αγόρι από την επαρχία, για παράδειγμα, και μου είπε “εγώ είμαι gay, και ο κόσμος είναι εχθρικός και ακαταλαβίστικος για μένα, αλλά εδώ μέσα ένιωσα ασφαλής”. Ή μια κυρία που ήρθε επίσης από την επαρχία, χωρίς εισιτήριο, και περίμενε να γίνει μια ακύρωση. Η παράσταση είχε απανωτά sold out και νιώθω πως ο κόσμος με τίμησε με μεγάλη εμπιστοσύνη.

Οι σημαντικές στιγμές

Με πας στην επόμενη ερώτηση. Ποιες θεωρείς τις πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα σου;

Οπωσδήποτε το 18/9, μακράν των υπολοίπων. Ήταν σημαντική στιγμή και στη ζωή μου, όχι μόνο στην καριέρα μου. Από εκεί κατάλαβα πως δεν με ενδιαφέρει πλέον να κάνω πράγματα και θεματικές που δεν με αφορούν. Πρώτη φορά έκανα κάτι δικό μου. Είχα ένα όραμα, είχα ανάγκη να πω αυτήν την ιστορία και το έκανα πράξη. Την ομάδα τη βρήκα στην πορεία, και με στήριξε κάθε φορά που έχανα τον βηματισμό μου. Και η ανταπόκριση από τον κόσμο ήταν μοναδική. Αν δεν είχε γίνει αυτό, ίσως να μην έκανα το φετινό βήμα. Από εκεί πήρα τα εφόδια και το κουράγιο για να μην φοβηθώ το Vagina Hood. Η φετινή παράσταση είναι αποτέλεσμα της περσινής μου εμπειρίας.

Ο καρκίνος

Η περσινή παράσταση σε έκανε ασταμάτητη.

Ο καρκίνος με έκανε ασταμάτητη. Αν δεν είχα νοσήσει, τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Πάντα ένιωθα ανεπαρκής, έλεγα “πού να πάω τώρα να το κάνω, θα τα καταφέρω;”

Όταν ξαναστάθηκα στα πόδια μου, είπα: αφού αντιμετώπισα το θεριό, μπορώ να αντιμετωπίσω πολλά. Κι αν δεν τα καταφέρω, δεν χάθηκε ο κόσμος.

Ως τότε, στο σύμπαν μου δεν υπήρχε κάτι χειρότερο από την αποτυχία. Και ξαφνικά πάμε στο “θα ζήσω, δεν θα ζήσω”. Αλλάζει το κέντρο βάρους. Τώρα, τί είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Να αποτύχει μια παράσταση… Ε, και;

Σε άλλαξε ο καρκίνος;

Έφτιαξε αντικειμενική κλίμακα. Τι είναι σημαντικό, τι δεν είναι, τι έχει προτεραιότητα, τί όχι. Δεν υποτιμώ. Σε κάποιους είναι σημαντικό ότι βράχηκαν τα ρούχα τους, ή ότι τους πήραν τις πινακίδες. Δεν θεωρώ τίποτα επουσιώδες. Όμως οι κλίμακες αλλάζουν.

Πριν αρρωστήσω, θεωρούσα σημαντικό το να με χωρίσει ο γκόμενος. Όταν έχασα τον πατέρα μου, μπήκε η απώλεια πιο πάνω. Μετά ήρθε ο καρκίνος. Είδες πόσα χωράει το καζάνι; Ο κόσμος είναι γεμάτος τραύματα. Και  οι ζωές μας αναμέτρηση, ποιανού το τραύμα είναι μεγαλύτερο. Για αυτό έχει σημασία να είναι κανείς ταπεινός, να ξεπερνά τις πτώσεις και να βαδίζει όρθιος.

Τι έδιωξε από τη ζωή σου;

Την τελειοθηρία μου. Τη δυστοκία να ζητάω βοήθεια. Είναι κι αυτό ένα είδος ναρκισσισμού, σύνδρομο ανωτερότητας. Επίσης, έδιωξε ανθρώπους που δεν άντεχαν τον νέο εαυτό που λέει όχι και θέτει όρια. Έδιωξε μια κακοποιητική σχέση που δεν είχα καταλάβει πόσο κακοποιητική ήταν.

Όμως έφερε ανθρώπους πιο κοντά, βάθυνε τη σχέση με τη μητέρα μου. Επίσης, έφερε πολλή ευγνωμοσύνη. Για την πίστη στον εαυτό μου και των άλλων σε εμένα, τις αντοχές που έχει το σώμα, και, κυρίως, για τις κατακτήσεις της επιστήμης.

Η μητρότητα

Είπες πριν πως δεν θέλεις να κάνεις παιδιά.

Δεν θέλω. Όμως τότε νόμιζα πως ήθελα. Το 2021 μπήκα σε διαδικασία εξωσωματικής, και έτσι ανακάλυψα τον καρκίνο. Αν το σκεφτείς, ένα αγέννητο παιδί μου έσωσε τη ζωή. Αν δεν είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία, δεν θα το είχα βρει και θα είχα πεθάνει.
Μετά, μέσα από την αναγκαστική ολική υστερεκτομή, διαπίστωσα πως στην ουσία ποτέ δεν ήθελα να κάνω παιδιά. Και αν πιστεύει κανείς σε ένα δεύτερο επίπεδο, σε κάτι υπερφυσικό, μάλλον όλη αυτή η προσπάθεια να κάνω παιδί ήταν ακριβώς για να σώσω εμένα. Η στρεβλή μου επιθυμία να φέρω μια ζωή στον κόσμο έσωσε τη δική μου.

Είναι βιολογικό θέμα η μητρότητα;

Τη βιολογία την θεωρώ περιοριστική κι εγώ δεν θέλω να έχω περιορισμούς στη ζωή μου. Αν ήθελα παιδί, θα είχα αποκτήσει. Με υιοθεσία, με παρένθετη. Κι αυτό είναι ένα από τα θέματα που πραγματεύεται η παράσταση.
Τι συνιστά μια γυναίκα, τι την καθιστά; Τι είναι γυναίκα;

Βιολογία, ανατομία, κοινωνικός ρόλος, ένα όνομα σε μια ληξιαρχική πράξη;

Αν δεν έχεις μήτρα, δεν είσαι γυναίκα; Δηλαδή εγώ, που την αφαίρεσα, τώρα δεν είμαι; Η Άννα Κουρουπού που είναι trans γυναίκα, δεν είναι γυναίκα;
Για εμένα, αλλά και τη Ζέτα και όλα τα κορίτσια στην παράσταση, η γυναίκα είναι μια απόφαση, είναι μια θέση, μια ιστορία.

Η Δώρα Χρυσικού απαντά τυχαίες ερωτήσεις

Έχεις φίλους;

Ω, ναι, η φιλία είναι κομβική στη ζωή μου. Δεν έχω υπάρξει πάντα καλή σύντροφος, ούτε καλή κόρη. Όμως έχω υπάρξει καλή φίλη. Η φιλία ήταν ανέκαθεν ένα καθαγιασμένο, ένα πολύ καθαρό κομμάτι. Ίσως το πιο υγιές και ανόθευτο.

Σύντροφο;

Ναι. Ζω μια πολύ όμορφη σχέση. Το στοίχημα είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου τη μη τελειότητα και την ευαλωτότητα. Και να έχεις δίπλα σου κάποιον που να μπορεί να σεβαστεί τα σκοτάδια σου, το λίγο σου, τις στιγμές της συντριβής. Συντροφικότητα σημαίνει ειλικρίνεια και είναι κάτι που το διεκδικείς καθημερινά.

Πώς σε περιγράφεις με λίγες λέξεις;

Παρορμητική, ευέξαπτη, νευρική, χάνω την ψυχραιμία μου, μπορώ να γίνω απότομη. Από την άλλη μεριά δοτική, γενναιόδωρη, πιστή, δυναμική, βάζω πλάτη, δεν αφήνω τους άλλους ακάλυπτους, έχω πλάκα. Πιστεύω πως το πρόσημο είναι θετικό. Όμως μπορώ να γίνω και στραβόξυλο, και αυτό προσπαθώ να βελτιώσω.

Ποια είναι τα χόμπι σου;

Να τρώω βλακείες (γέλια), ναι, μη γελάς, είναι χόμπι αυτό, το κάνω στοχευμένα. Αγαπώ τα ταξίδια, το σινεμά, το θέατρο, τις μουσικές σκηνές. Μου αρέσει να διαβάζω. Να βγαίνω για φαγητό μεσημέρι, για καφέ με φίλους, για ποτό νωρίς. Κάνω πράγματα μέσα στην ημέρα, ωστόσο δεν αγαπώ το ξενύχτι.

Ποιο βιβλίο διάβασες τελευταία;

Το αήττητο καλοκαίρι της Λιλιάνα, της Cristina Rivera Garza.

Έχεις μυστικά ομορφιάς;

Πλένω πάντα το πρόσωπό μου με σαπούνι. Δεν έχω πέσει για ύπνο ποτέ βαμμένη ή χωρίς να πλύνω δόντια. Επίσης, φοράω πάντα τις κρέμες και τα σέρουμ μου, δεν τα ξεχνάω. Και πίνω πάρα πολύ νερό.

Η σχέση σου με τον πλαστικό χειρουργό;

Εξαιρετική, κάνω μεσοθεραπείες, microneedling, βιταμίνες. Σιχαίνομαι το μπότοξ, αν και έχει χρειαστεί να κάνω. Τα επεμβατικά τα φοβάμαι, δεν έχω κάνει τίποτα επεμβατικό. Δεν μπορώ τις επιλογές που αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία.

Αντί επιλόγου

Θα ήθελες να ξέρεις το μέλλον;

Όχι, επειδή με ξέρω, και ξέρω πως θα σταματούσα να ζω το τώρα, περιμένοντας αυτό που θα έρθει. Δεν θα ήθελα να είχα μάθει 2 χρόνια πριν πως τον Απρίλιο του 2021 θα νοσήσω με καρκίνο και θα κινδυνεύσω να πεθάνω. Καλύτερα που δεν το ήξερα. Ή να μάθω πως του χρόνου θα κερδίσω στο τζόκερ. Όταν ξέρεις, χάνεις τις στιγμές. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να διαχειριστούμε είναι το τώρα.

Θα ήθελα να μου πεις κάτι για τη Δώρα Χρυσικού που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς.

Ένα χούι που έχω αποκτήσει τελευταία είναι να μιλάω μόνη μου. Για παράδειγμα, το πρωί  λέω στον εαυτό μου: έλα, σήκω, Δώρα, πρέπει να πας στο πιλάτες, μην χάσεις το μάθημα σήμερα.
Το άλλο είναι πως τρώω πολύ.  Δεν θέλεις να καθίσεις σε τραπέζι μαζί μου, θα φάω και το τραπέζι κι εσένα μαζί (γέλια).
Κοιμάμαι σταυροπόδι. Έχω ένα μικρό ocd, έχω όλα τα ρούχα ανά χρώματα, και το σπίτι μου υπερτακτοποιημένο.

Πως βλέπεις τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια από τώρα;

Θα με ήθελα ζωντανή, αρτιμελή, υγιή και τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, χωρίς τοξικότητα και βαρίδια. Επίσης, να μπορώ να είμαι χρήσιμη, να μην είμαι ένα βάρος της ιστορίας.

Photo credit: Δώρα Χρυσικού