Όταν με ρωτούν από πού είμαι, απαντώ πάντα με περηφάνια: από τον Βόλο. Μια πόλη που τα έχει όλα: θάλασσα και βουνό, ιστορία και νεανική ενέργεια, υπέροχο φαγητό και βόλτες με θέα που σου μένει αξέχαστη. Αν έχετε μόνο 48 ώρες στη διάθεσή σας, αφήστε με να σας ξεναγήσω μέσα από τα μάτια μιας «ντόπιας». Σας υπόσχομαι ότι θα ζήσετε τον Βόλο όπως του αξίζει. Αυθεντικά, χαλαρά και με μπόλικο τσιπουράκι.

Διαβάστε ακόμη: Ακτή Αμάλφι: Μυστικά για ένα ονειρικό ταξίδι που μόνο οι ντόπιοι γνωρίζουν

Ημέρα 1η

O Βόλος από ψηλά: η Παραλία του, το γωνιακό κτίριο είναι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και φαίνεται η αρχή από το “κορδόνι”.

Πρωί, παραλία Βόλου: Ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει να ζεσταίνει την προκυμαία όταν φτάνουμε. Ο παραλιακός δρόμος απλώνεται μπροστά μας σαν σκηνικό θεάτρου: στη μία πλευρά η θάλασσα ακίνητη σαν λάδι, και στην άλλη οι καφετέριες, τα τσιπουράδικα, οι ψαροταβέρνες, τα παλιά αρχοντικά. Περπατάμε χαλαρά, ακούμε τις καμπάνες από την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και σταματάμε για τον πρώτο καφέ της ημέρας με θέα τα ιστιοπλοϊκά.

Διαβάστε ακόμη: Τα χειρότερα αξιοθέατα στην Ευρώπη

To Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου.

Αρχαιολογικό Μουσείο: Μόλις λίγα λεπτά πιο μέσα στην πόλη, το Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο του Βόλου, στεγασμένο σε ένα νεοκλασικό κτίριο του 1909 μας ταξιδεύει ακόμα πιο μακριά: στο παρελθόν. Αγγεία, ειδώλια, σκελετοί από νεολιθικούς τάφους και οικισμούς από το Σέσκλο και το Διμήνι έως τα ρωμαϊκά χρόνια. Ένας κόσμος που έζησε εδώ πολύ πριν από εμάς. Είναι αθόρυβο, συγκινητικό, σχεδόν προσωπικό.

Μεσημέρι, ώρα για τσίπουρο: Στην παραλία αλλά και στα σοκάκια της πόλης, τα τσιπουράδικα είναι το απόλυτο must και η τσιπουροποσία τρόπος ζωής. Επιλέγουμε ένα με θέα τη θάλασσα, κάθομαι και μόλις παραγγέλνουμε τσίπουρο, αρχίζει το τελετουργικό: κάθε 25αράκι και ένας διαφορετικός μεζές. Από γαρίδες σαγανάκι, καπνιστή κοπανιστή, ψητό ή βραστό χταπόδι, τσιτσίραβλα μέχρι καπνιστό σκουμπρί, γυαλιστερές, χτένια, μύδια και σουτζουκάκια μπακαλιάρου, όλα μυρίζουν φρεσκάδα και θάλασσα. Συμβουλή: στα τσιπουράδικα μην παραγγείλετε έξτρα φαγητά. Οι μεζέδες που συνοδεύουν τα καλύτερα τοπικά αποστάγματα συνήθως αρκούν, ενώ τα έξτρα αυξάνουν τον λογαριασμό, χωρίς λόγο. Αν θέλετε να επισκεφτείτε κάποια τσιπουράδικα προτείνω το Μεζέν, στο μικρό στενάκι της Αλοννήσου, στο παλιό κτίριο (για τους ντόπιους) της Ερωφίλης, και το ιστορικό τσιπουράδικο του Καρακατσάνη στη Νέα Ιωνία κοντά στην “Πρόνοια” με σεφ τον Τιμολέωντα Διαμαντή (θα τον θυμάστε και από το Master Chef). Κι αν παραγγείλετε τσίπουρο σίγουρα θα σας ρωτήσουν: “με ή χωρίς;” (με γλυκάνισο ή όχι) και θα σας φέρουν το καλύτερο από τον Τύρναβο και τον Βόλο.

Στα τσιπουράδικα ο Βόλος… αναστενάζει! Photo credit: Ουζερί Καρακατσάνης 1969

Απόγευμα στα Παλιά: Η συνοικία των Παλαιών είναι ένας μικρός θησαυρός, όπου εδώ ήταν η πρώτη πόλη του Βόλου, η αρχαία Ιωλκός, που αργότερα έγινε Γιωλκός, μετά Γώλος, Βώλος, Βόλος. Ανέμελα περπατάμε ανάμεσα σε πέτρινα σπίτια, παλιές μικρές βιομηχανίες που έχουν γίνει μπαρ και βλέπουμε τα ερείπια του μεσαιωνικού κάστρου. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής με ψηφιδωτά δάπεδα, λουτρά, νεκροταφεία, και διάφορα οικιστικά κατάλοιπα. Το 1423, το Κάστρο Παλαιών έπεσε στα χέρια των Οθωμανών και οι χριστιανοί κάτοικοί του εκδιώχθηκαν, ενώ το 1830 άρχισε να κτίζεται έξω από το κάστρο η σημερινή πόλη του Βόλου. Στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων σταματάμε για παγωτό και καφέ: είναι τόσο ήσυχα, σαν να έχουμε χαθεί σε άλλη εποχή.

Βραδινή έξοδος στο… Βολονάκι: Το βράδυ ο Βόλος ανάβει τα φώτα του. Στο Βολονάκι, τη γειτονιά των cocktail bars πίσω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου (του πολιούχου της πόλης), βρίσκουμε ένα μικρό μαγαζί με βινύλια, χαμηλό φωτισμό και ωραία μουσική. Συνήθως τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα γίνεται το αδιαπέραστο στην περιοχή αυτή.

H θέα από την Πορταριά.

Ημέρα 2η

Πρωινή απόδραση στην Πορταριά: Ξυπνάμε νωρίς. Ο δρόμος για Πήλιο μάς φέρνει στην Πορταριά, εκεί όπου το πέτρινο δένει με το πράσινο και τα πάντα μοσχοβολούν. Ο καφές στο καφενείο της πλατείας έχει άλλη γεύση. Καθόμαστε κάτω από τον πλάτανο και κοιτάζουμε μακριά: όλος ο Βόλος απλώνεται κάτω από τα πόδια μας.

H εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη Μακρυνίτσα.

Συνέχεια στη Μακρυνίτσα: Μόλις 2 χιλιόμετρα πιο πάνω, η Μακρυνίτσα είναι σαν σκηνικό από καρτ-ποστάλ. Αρχοντικά, λιθόστρωτα καλντερίμια, βρύσες και μικρά μαγαζάκια με τοπικά προϊόντα. Αγοράζουμε γλυκό του κουταλιού, ρίγανη και σαπούνια με λουΐζα. Η θέα; Αναπνέεις και γεμίζεις φως. Εδώ κάντε στάση στο καφενείο του Θεόφιλου Το κτίριο οικοδομήθηκε το 1910 και το 1911 ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ζωγράφισε στο εσωτερικό του μια μεγάλη τοιχογραφία. Είναι η εποχή που ο τρελός φουστανελάς ζωγράφιζε εδώ και κεί, σε καφενεία, σε ταβέρνες, σε μαγαζιά σε σπίτια για να εξασφαλίσει τα αναγκαία, ένα πιάτο φαγητό, για να ζήσει. Λίγα μέτρα πιο πέρα είναι η μεγάλη πλατεία και καταμεσής η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου που χτίστηκε το 1806 και διαθέτει ένα πανέμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο του 19ου αιώνα.

Μεσημεριανό σε ταβέρνα του βουνού: Σταματάμε σε μια ταβέρνα με αυλή. Το τραπέζι γεμίζει: σπετζοφάι με πηλιορείτικο λουκάνικο, παραδοσιακές πίτες με φύλλο, μπουμπάρι. Το κρασί χύμα, το τσίπουρο δυνατό.

To Δημαρχείο του Βόλου.

Απογευματινή επιστροφή στον Βόλο: Γυρίζουμε στην πόλη για έναν τελευταίο περίπατο. Η θάλασσα έχει πάρει ροζ αποχρώσεις. Καθόμαστε για την κλασική πάστα φούρνου και το παγωτό μόκα στη Μινέρβα και για μια τελευταία φωτογραφία στο “κορδόνι”, που διασχίζει τον Παγασητικό. Το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, παλιά στεγάζονταν το καπνοεργοστάσιο του Ματσάγγου, στέκει επιβλητικό ακριβώς απέναντί μας.

Ο Βόλος είναι από εκείνα τα μέρη που δεν χρειάζονται μεγάλες συστάσεις. Είναι η απλότητα που σου μένει. Οι γεύσεις, οι άνθρωποι, η φύση. Σε 48 ώρες, μπορεί να μην προλάβετε τα πάντα. Αλλά σίγουρα θα προλάβετε να τον αγαπήσετε.

Photo credit: Κέντρο Τουριστικής Πληροφόρησης Βόλου/ Istock