Θα ’μουν, δε θα ’μουν, 27. Στην πρώτη μου δουλειά ή αλλιώς στο μεγαλύτερο, καλύτερο, ισχυρότερο, λαμπερότερο και ταυτόχρονα τρομακτικότερο (όλα σε υπερθετικό βαθμό καμωμένα) εκδοτικό μαγαζί της χώρας. Θυμάμαι να ανεβαίνω σαν σίφουνας τα σκαλοπάτια του Οργανισμού, με τη θρασύτατη νιότη μου, το αστραφτερό μου βιογραφικό, το γέλιο μου το πιο μεγάλο, το μίνι μου το πιο μικρό, τη λαχτάρα μου την απέραντη και την… αφέλειά μου. Εκείνη την υπέροχη βεβαιότητα πως η αυθεντικότητα είναι το πιο σίγουρο μονοπάτι για να ανοίγεις πόρτες. Και καρδιές.

Διαβάστε ακόμη: Η εκδίκηση της εφηβείας

Θυμάμαι τα βλέμματα τα περίεργα. Τα χαμόγελα τα προσποιητά. Την καχυποψία τη μουλωχτή. Την ειρωνεία την υποδόρια. Τη συμπάθεια τη δηθενιάρικη. Μα πιο πολύ, θυμάμαι τα λόγια ενός βετεράνου της δημοσιογραφίας: «Παιδί μου, έχεις πολύ αέρα. Και σε έναν κόσμο που έχει μάθει να αγαπά το ήσυχο, το διπλωμένο, το προβλέψιμο, αυτό δεν είναι προσόν. Είναι απειλή. Αν θες να ανέβεις, κατέβασε τους τόνους. Αλλιώς, θα ταλαιπωρηθείς». Εκείνη κιόλας τη στιγμή αποφάσισα πως όχι μόνο δεν θα κατέβαζα τους τόνους, αλλά θα έσπαγα και το κοντέρ (μαζί με τα νεύρα) των απανταχού «μη μου τους κύκλους τάραττε».

Διαβάστε ακόμη: Γλάστρα στο περβάζι

Αν με ταλαιπώρησαν; Πολύ. Ποιοι; Όλοι εκείνοι (αρσενικά και θηλυκά) που βολεύονται με τη μετριότητα, ερεθίζονται με τη δουλικότητα, παίζουν πινγκ-πονγκ με τα «yes sir – yes mom» και εξασκούν ευλαβικά την τέχνη του… πινέλου. Αν το μετάνιωσα; Ποτέ.

Γιατί το να ενοχλείς με το φως σου είναι χίλιες φορές καλύτερο απ’ το να στριμώχνεσαι στο σκοτάδι τους.

Κι αν τώρα αναρωτιέσαι τι ακριβώς είναι αυτό που ενοχλεί, έλα να σου τα πω, ένα-ένα, λέξη-λέξη, κατηγορία-κατηγορία.

Είσαι έξυπνη; Ενοχλείς. Όχι όταν απλώς ξέρεις. Αυτό, ίσως, το συγχωρούν. Ενοχλείς όταν δεν το παίζεις «λίγο». Όταν δεν μειώνεις την ευφυΐα σου για να μη σε πουν ξερόλα. Όταν δεν καταπίνεις την άποψή σου για να μην κάνεις «αρνητική εντύπωση». Όταν σε συναντήσεις και συσκέψεις κοιτάς στα μάτια και μιλάς χωρίς να ψάχνεις επιβεβαίωση γύρω σου. Όταν κάνεις τις ερωτήσεις που όλοι σκέφτονται, αλλά κανείς δεν τολμά. Δεν ενοχλείς επειδή είσαι έξυπνη. Ενοχλείς επειδή αρνείσαι να προσποιηθείς τη χαζή.

Είσαι όμορφη; Ενοχλείς. Όχι όταν είσαι απλώς περιποιημένη. Αλλά όταν περπατάς σαν να σου ανήκει ο χώρος. Όταν δεν ζητάς άδεια για το σώμα σου, για το μίνι σου, για το κραγιόν σου, για το βλέμμα σου. Όταν η ομορφιά σου δεν είναι στρατηγική, αλλά δεδομένη. Όταν δεν την κρύβεις, αλλά ούτε την εμπορεύεσαι. Όταν τους δείχνεις ότι μπορείς να είσαι και όμορφη και ικανή και έξυπνη, χωρίς να θυσιάσεις τίποτα από τα τρία.

Είσαι αυθεντική; Ενοχλείς. Όταν δεν φτιάχνεις εκδοχές του εαυτού σου για να ταιριάξεις. Όταν δεν παίζεις ρόλους. Όταν δεν κρατάς αποστάσεις για να μη φανείς «κάπως». Όταν δεν αντιγράφεις το «κανονικό». Όταν δεν υποχωρείς για να μη ζορίσεις πρόσωπα και καταστάσεις. Όταν δεν αλλάζεις φωνή, λέξεις, σώμα ή κινήσεις ανάλογα με το ποιος σε κοιτάει. Όταν δεν προσποιείσαι τίποτα. Όταν απλώς είσαι. Και μόνο αυτό, αρκεί για να ενοχλείς.

Είσαι δοτική; Ενοχλείς. Όχι όταν δίνεις για να κερδίσεις εντυπώσεις. Αλλά όταν προσφέρεις χωρίς αντάλλαγμα. Όταν στηρίζεις χωρίς να κρατάς λογαριασμό. Όταν είσαι εκεί χωρίς σκοπιμότητα. Όταν αγαπάς ανοιχτά, χωρίς όρους. Γιατί σε έναν κόσμο που μετρά τα πάντα, η ανιδιοτέλεια ξενίζει. Ή ακόμη χειρότερα, απειλεί.

Είσαι ελεύθερη; Ενοχλείς. Όταν δεν εξαρτάσαι. Όταν δεν ανήκεις. Όταν δεν έχεις ανάγκη να σε σώσουν, να σε κατευθύνουν, να σου πουν τι να κάνεις. Όταν δεν περιμένεις να σε εγκρίνουν. Όταν δεν χρειάζεσαι παρέα, κλίκα ή σύστημα για να υπάρξεις. Όταν αποφασίζεις μόνη, ρισκάρεις μόνη και πληρώνεις μόνη αδιαφορώντας για το τίμημα. Όταν δεν σε πιάνουν πουθενά, γιατί δεν τους έδωσες λαβή. Όταν δεν έχουν τρόπο να σε ελέγξουν, να σε δαμάσουν, να σε φέρουν στα μέτρα τους.

Είσαι χαρούμενη; Ενοχλείς. Όταν φτάνεις στο γραφείο με ενέργεια. Όταν χαμογελάς και το εννοείς. Όταν δεν βυθίζεσαι στη μιζέρια της καθημερινότητας. Όταν δεν κουτσομπολεύεις, δεν γκρινιάζεις, δεν ρίχνεις το φταίξιμο σε όλους εκτός από σένα. Όταν δημιουργείς χωρίς να παραπονιέσαι. Όταν γουστάρεις αυτό που κάνεις, και φαίνεται. Όταν λάμπεις σε έναν χώρο που περιμένει να σβήνει τα φώτα για να σχολάσει.

Είσαι ειλικρινής; Ενοχλείς. Όταν δε λες «ναι» σε ό,τι δεν σε εκφράζει. Όταν μιλάς καθαρά. Όταν δεν μαλακώνεις την αλήθεια σου. Όταν δε λες «εντάξει» σε ό,τι δεν είναι εντάξει. Όταν δεν στρογγυλεύεις τα λόγια σου για να γίνεις πιο αποδεκτή. Όταν δεν τα μασάς. Όταν δεν χαμογελάς για να διατηρείς ισορροπίες. Όταν δεν χρειάζεσαι να παίξεις βρώμικα. Όταν λες την αλήθεια σου όπως είναι: άβολη, μα καθαρή.

Είσαι ευγενική; Ενοχλείς. Όταν μιλάς με σεβασμό, όχι από φόβο, αλλά από δύναμη. Όταν δεν μπαίνεις σε μικρότητες. Όταν δεν απαντάς με τον ίδιο θυμό που σε χτυπάνε. Όταν δεν χρειάζεσαι ένταση για να ακουστείς. Όταν η παρουσία σου είναι ήσυχη, αλλά ακλόνητη. Όταν δεν παίζεις βρώμικα. Όταν η ψυχραιμία σου φωνάζει πιο δυνατά απ’ την οργή τους.

Είσαι διεκδικητική; Ενοχλείς. Όταν παίρνεις χώρο. Όταν μιλάς πρώτη. Όταν δεν κάθεσαι στη γωνία για να μη σε πουν «ψωνισμένη». Όταν ξέρεις ότι το να ξεχωρίζεις δεν είναι ντροπή, είναι δικαίωμα. Όταν ζητάς αύξηση. Όταν απαιτείς σεβασμό. Και δεν αφήνεις κανένα από τα δύο «για μια καλύτερη στιγμή». Όταν δεν ψιθυρίζεις την αξία σου, αλλά τη λες ολόκληρη, με φωνή που δεν τρέμει. Όταν δεν μιλάς «όταν έρθει η ώρα σου», αλλά όταν νιώσεις ότι ήρθε. Όταν δε σε νοιάζει αν σε πουν φιλόδοξη, νευρική, φορτική. Δεν θες να σ’ αγαπάνε. Θες να σε υπολογίζουν. Όταν δεν περιμένεις το «μπράβο». Όταν δεν μαζεύεσαι για να χωρέσεις. Όταν πιστεύεις ότι αυτό που θέλεις σου ανήκει και πας και το παίρνεις.

Όχι. Δεν είναι όλες οι γυναίκες έτοιμες να ενοχλήσουν. Αλλά όλες έχουν μέσα τους τη δύναμη να το κάνουν. Και κάθε φορά που κάποια τολμάει να σταθεί λίγο πιο ψηλά, να φωνάξει λίγο πιο δυνατά, να ζήσει λίγο πιο ελεύθερα, ανοίγει χώρο και για τις υπόλοιπες. Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει από εκείνες που σιωπούν για να γίνουν αρεστές. Αλλά από εκείνες που τολμούν να ακουστούν. Κι ας ενοχλήσουν.