Κρατώντας στα χέρια μου το κινητό έπεσα στο ευχάριστο νέο: Η κακοποιημένη Pamela Anderson και ο δυστυχής, για χρόνια, Liam Neeson είναι μαζί και είναι ευτυχισμένοι. Η συνάδελφος αμέσως ρώτησε: «Είναι αληθινό ή πρόκειται για διαφημιστικό κόλπο;».

Διαβάστε ακόμη: Η δύναμη των εσωστρεφών ανθρώπων

Δεν ξέρω αν φταίει η εποχή ή η δική μας προκατάληψη, αλλά κάθε φορά που ακούμε για έναν νέο έρωτα, ειδικά όταν αυτός προβάλλεται με πάθος στις οθόνες, σκεφτόμαστε καχύποπτα. Λίγο ειρωνικά. Με κάποια υποτίμηση ίσως. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Η δημόσια ζωή των σταρ συνοδεύεται σχεδόν πάντα από μια σκιά καχυποψίας.

Διαβάστε ακόμη: Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην κλειδαρότρυπα;

Αναρωτιέμαι, λοιπόν: γιατί μας ενοχλεί τόσο πολύ; Μήπως επειδή έχουμε συνηθίσει να ταυτίζουμε τον έρωτα με τη νεότητα, με εκείνη την ανεπιτήδευτη φρεσκάδα που θεωρούμε ότι ανήκει αποκλειστικά στα 20 ή στα 30; Όταν δύο άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας δείχνουν δημόσια τη στοργή τους, αντί να δούμε την ομορφιά της ωριμότητας και τη δύναμη της τρυφερότητας κάνουμε δεύτερες σκέψεις: «Μήπως το κάνουν για να παραμείνουν στο προσκήνιο;».

Η αλήθεια είναι ότι ο έρωτας των celebrities κρύβει πάντα μια διπλή όψη. Από τη μία, υπάρχει η ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση, οικειότητα, επιβεβαίωση. Κανείς δεν παύει να έχει ανάγκη τον έρωτα επειδή έκλεισε τα 50 ή τα 60. Ούτε η Pamela ούτε ο Liam γίνονται λιγότερο άνθρωποι, λιγότερο ερωτεύσιμοι. Από την άλλη, υπάρχει και το αναπόφευκτο κομμάτι της δημοσιότητας: όσο πιο διάσημος είσαι, τόσο περισσότερο η προσωπική σου ζωή γίνεται δημόσιο θέαμα. Μια φωτογραφία στο χέρι ενός παπαράτσι αρκεί για να δημιουργήσει πρωτοσέλιδα.

Όμως η υπερβολική επίδειξη, τα συνεχή stories και οι σκηνοθετημένες φωτογραφίες, γεννούν την καχυποψία μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει «έρωτες» να χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για να ενισχυθεί μια καριέρα, να προωθηθεί ένα νέο project ή απλώς να μείνει κάποιος στο επίκεντρο. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο αληθινό συναίσθημα και στο καλοστημένο PR, χάνουμε την εμπιστοσύνη μας.

Ίσως, όμως, φταίμε κι εμείς. Ίσως έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε την αγάπη (κυρίως μετά τα 50) σαν κάτι που πρέπει να είναι διακριτικό, χαμηλόφωνο, «κομψό».

Σαν να λέμε: «Καλά, ας ερωτευτούν, αλλά μη μας το δείχνουν κιόλας (get a room!)». Γιατί μας ενοχλεί η έκφραση τρυφερότητας σε ώριμη ηλικία; Μήπως τελικά αποκαλύπτει δικούς μας φόβους για το γήρας, για το σώμα που αλλάζει, για τη φθορά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε;

Στην περίπτωση της Pamela Anderson και του Liam Neeson, θα μπορούσαμε να δούμε δύο ανθρώπους που, παρά την τεράστια δημοσιότητα και το δύσκολο παρελθόν που κουβαλούν, τολμούν να ζουν τον έρωτά τους χωρίς να κρύβονται. Γιατί λοιπόν να μην επιλέξουμε να χαρούμε που δείχνουν ότι η αγάπη δεν έχει ημερομηνία λήξης; Ότι μπορεί να ξαναγεννηθεί σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής, με την ίδια ένταση που είχε στα νιάτα μας; Κι αν τελικά υπάρχει πίσω από όλα αυτά και λίγη δόση PR; Ας είμαστε ειλικρινείς: ποια σχέση διάσημων δεν εμπεριέχει μια στρατηγική διαχείρισης εικόνας; Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι το συναίσθημα. Κι αν αυτό είναι αληθινό, ποιοι είμαστε εμείς να το αμφισβητήσουμε;

Ίσως λοιπόν, αντί να είμαστε καχύποπτοι, ας επιλέξουμε να γίνουμε λίγο πιο δεκτικοί. Να αναγνωρίσουμε ότι ο έρωτας, ακόμα και όταν επιδεικνύεται, είναι μια μορφή θάρρους. Γιατί στην τελική, σε όποια ηλικία κι αν μας βρει, είναι από μόνος του μια μικρή επανάσταση.

Photo credit: Getty Images