«Μόνο αυτό έχεις;», με ρώτησε η κολλητή μου, κοιτώντας με να περπατάω προς το μέρος της, λίγο πριν βρούμε την πύλη επιβίβασης… Αναφερόταν στη μοναδική μου αποσκευή: μια τσάντα θαλάσσης. Χωρούσε ό,τι χρειαζόμουν για μια ολόκληρη εβδομάδα καλοκαιρινών διακοπών.

Διαβάστε ακόμη: Δεν θέλουν όλες οι ηρωίδες το ρόλο τους 

Εκείνη κρατούσε σφιχτά τη χειραποσκευή της, με μια βαλίτσα δίπλα της, που απ’ ό,τι φαινόταν, της είχε πάρει περισσότερη ώρα να κλείσει απ’ ό,τι πήρε σε εμένα να κλείσω τα εισιτήριά μας στην high season. «Εσύ όλα αυτά ε;», απάντησα με απορία.

Από τότε συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: εκείνοι με τις βαλίτσες και οι, άλλοι, με την τσάντα θαλάσσης. Και είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, κι ας κάνουν κολλητή παρέα.

Όλα ξεκινούν από τον φόβο. Σύμφωνα με ψυχολόγους, η τάση για υπερβολικό πακετάρισμα προέρχεται συχνά από την απέχθεια για την απώλεια. Όταν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει απρόβλεπτος, οι αποσκευές γίνονται αλεξίπτωτο ασφαλείας. Πακετάρουμε “για κάθε ενδεχόμενο”, για όλα τα “κι αν…”: Κι αν σε καλέσουν άγνωστοι σε πάρτι σε γιοτ και χρειαστείς ένα καλό ζευγάρι γόβες; Κι αν βρέξει τον Δεκαπενταύγουστο;

Άλλες φορές πάλι πακετάρουμε για αυτόν που θα θέλαμε να είμαστε, για τη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε, όχι σαν αυτή από την οποία δραπετεύουμε για λίγες ημέρες.

Η βαλίτσα λοιπόν δεν κουβαλάει μόνο ρούχα. Κουβαλάει φόβους, αλλά και προσδοκίες.

Όμως, κάθε επιπλέον αντικείμενο γίνεται μια μικρο-απόφαση αργότερα. Να βάλω τη ριγέ ή τη φλοράλ μπλούζα; Καταλήγεις να σπαταλάς ενέργεια για να σκέφτεσαι και να επιλέξεις, αντί για να ζεις.

Διαβάστε ακόμη: Ο θάνατος του Μαρά (και του focus)

Από την άλλη, η πρόκληση του να χωρέσεις όλα τα απαραίτητα σε μία τσάντα θαλάσσης είναι απίστευτα συναρπαστική. Θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια, τότε που έπαιζες Tetris και προσπαθούσες να βάλεις τα τουβλάκια στις κατάλληλες θέσεις ώστε να εξοικονομήσεις χώρο.

Η ικανοποίηση που νιώθεις στην επιστροφή όταν συνειδητοποιείς ότι χρησιμοποίησες τα πάντα και τελικά δε σου έλειψε και τίποτα. Και σιγά σιγά το εφαρμόζεις και στην καθημερινότητά σου. Καταλαβαίνεις ότι δε χρειάζεσαι κρέμα για το πρόσωπο, για τα μάτια, για το λαιμό, για τα χέρια, για τα πόδια. Χρειάζεσαι απλά ΜΙΑ κρέμα. Και τελικά, αν είσαι τυχερός, καταλήγεις να χωράς όλη σου την περιουσία σε μία τσάντα θαλάσσης. Κι αν με ρωτάτε, αυτό είναι η υπέρτατη μορφή ελευθερίας. Ακόμη καλύτερα αν καταφέρεις να αφαιρείς τα περιττά βάρη σε όλους τους τομείς στη ζωή σου. Να συνεχίζεις την πορεία χωρίς κακίες, πίκρες, ενοχές, άκαμπτες πεποιθήσεις, συνήθειες και εθισμούς στις “αποσκευές” σου.

Να αγαπάς λοιπόν αυτά που έχεις αλλά όχι τόσο που να μη μπορείς να τα αποχωριστείς. Μάθε να ταξιδεύεις ελαφριά. Άλλωστε το «ταξίδι» που ξεκίνησες, αυτό της ζωής, είναι γεμάτο αναγκαστικούς αποχωρισμούς: από τόπους, ανθρώπους, βεβαιότητες.

Photo credit: Getty Images