Ο χειμώνας μας αρκεί να περάσει γρήγορα, η άνοιξη να μη μας ταλαιπωρήσει με αλλεργίες, το φθινόπωρο να μπούμε σε ρουτίνα χωρίς την εποχική κατάθλιψη. Το καλοκαίρι όμως; Αυτό πρέπει να μας αλλάξει τη ζωή.

Διαβάστε ακόμη: Ghosting, love bombing, gaslighting: Όταν το dating χρειάζεται διάγνωση

Υπάρχει μια παράξενη αδικία με το καλοκαίρι: το φορτώνουμε με υποχρεώσεις που ποτέ δεν ζήτησε. Να προλάβουμε να στριμώξουμε μέσα σε 90 μέρες όσα δε ζήσαμε τις προηγούμενες 150. Να αδυνατίσουμε, να γυμναστούμε, να ερωτευτούμε, να ταξιδέψουμε, να δούμε φίλους, να τσακωθούμε με συγγενείς στο χωριό, να νοσταλγήσουμε, να απολαύσουμε, να διασκεδάσουμε, να αποφορτιστούμε αλλά και να φορτιστούμε. Εν ολίγοις: να ζήσουμε. Μία τεράστια to-do list που δεν ολοκληρώνεται ποτέ.

Mαζί με τα πρώτα κοντομάνικα, η ίδια εικόνα. Φανταζόμαστε το επερχόμενο θέρος σαν σκηνικό από ταινία. Μαυρισμένα σώματα που γυαλίζουν στον ήλιο δίπλα σε δροσερά κοκτέιλ, χεράκια που πιάνονται τρυφερά σε ένα θερινό σινεμά, παρέες που γελάνε υπό τους ήχους μίας υπαίθριας συναυλίας. To καλοκαίρι που μας έταξαν δεν ήρθε ποτέ. Κι όταν τελειώνει, αυτό που μένει είναι η σιωπή. Ένα κενό. Μία ματαίωση. Μια αίσθηση πως κάτι χάθηκε, πως δεν το εκμεταλλευτήκαμε όπως έπρεπε. Σαν να μας χρωστάει εμπειρίες η εποχή. Σαν να πρέπει κάθε Σεπτέμβρη να δώσουμε απολογισμό: Πόσα μπάνια; Πόσα παγωτά; Όπως όταν ήμασταν μικροί.

Κι όμως, δε μας νοιάζει πολύ. Γιατί πάντα υπάρχει το επόμενο καλοκαίρι. Σαν υπομονετικό γαϊδουράκι περιμένει να το φορτώσουμε με τα ίδια: όνειρα, σχέδια, προσδοκίες, απαιτήσεις. Μια επανάληψη που μοιάζει σχεδόν τελετουργική. Σε καμία άλλη εποχή δεν φερόμαστε τόσο βάναυσα.

Αλλά γιατί άραγε έχουμε συνδέσει το καλοκαίρι με την απόλυτη χαρά; Λες και δεν μπορεί να είναι η εποχή της κούρασης, της βαρεμάρας, της κακής διάθεσης. Εκεί που η ζέστη σε λιώνει, η υπόταση σε ξαπλώνει και δεν έχεις όρεξη ούτε για έρωτες ούτε για «καλοκαιρινές περιπέτειες». Ποιος είπε ότι ο ιδανικός έρωτας δεν μπορεί να έρθει τον Νοέμβρη, με κασκόλ και βροχή;

Κι έτσι γεννιέται το ερώτημα: φορτώνουμε εμείς με προσδοκίες το καλοκαίρι μας ή το ίδιο μας τις επιβάλλει; Ή μήπως είναι απλώς ένα παιχνίδι μνήμης; Γιατί στην πραγματικότητα κυνηγάμε κάτι άλλο: τα παιδικά μας καλοκαίρια. Εκείνα που τα θυμόμαστε ανέμελα και ξέγνοιαστα, με μπουγέλo στο σχολείο και μετά διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά. Μια νοσταλγία για κάτι που ίσως δεν ήταν ποτέ ακριβώς έτσι, αλλά το μυαλό μας το ωραιοποίησε. Το τέλειο καλοκαίρι δεν υπήρξε ποτέ.

Διαβάστε ακόμη: Για ποιον ντυνόμαστε τελικά; 

Κι όμως — ίσως υπάρχει το τέλειο καλοκαίρι. Αλλά να μην έχει καμία σχέση με αυτό που φαντάστηκες. Να μη φωνάζει, να μην είναι μονίμως απασχολημένο, να μην χρειάζεται να τσεκάρει κουτάκια. Να συμπυκνώνεται απλά σε στιγμές: ένα μεσημέρι που σε πήρε ο ύπνος με το βιβλίο ανοιχτό, μια βουτιά από τα βράχια που σε έκανε να νιώσεις πάλι παιδί, ένα ήσυχο βράδυ που έπινες μόνος μπίρες στο μπαλκόνι.

Κι ίσως πάλι το τέλειο καλοκαίρι να μην έχει καν να κάνει με την εποχή. Να είναι απλώς εκεί όταν είσαι καλά μέσα σου. Γιατί τότε θα ερωτευτείς, θα γελάσεις, θα ζήσεις όσα ονειρεύτηκες χωρίς να τα έχεις προγραμματίσει – ακόμα κι αν έξω χιονίζει.

Photo credit: Versace