Για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή και παρεξηγήσεις να μην έχουμε: δεν είναι όλες έτσι. Είναι όμως τόσες πολλές, που οι εξαιρέσεις μοιάζουν με σταγόνες στον εργασιακό ωκεανό. Ελάχιστες. Σχεδόν μυθικές. Σαν τους μονόκερους, το άδειο πάρκινγκ στο κέντρο της Αθήνας ή το αφεντικό που σου λέει: «Κομμένη σε βλέπω. Πάρε μια βδομάδα άδεια».

Διαβάστε επίσης: Τα σκυλιά ποτέ δεν με δαγκώνουν, μόνον οι άνθρωποι

Όχι. Δεν ήταν πάντα έτσι. Ως υφιστάμενες, μια χαρά χαρούλες ήτανε. Με τα γέλια τους, τα αστεία τους, τα ανθρώπινα τα λάθη τους και τα «πάμε για ένα ποτάκι μετά τη δουλειά;». Ώσπου ντύθηκαν την εξουσία. Με το επίσημο signe σήμα «διευθυντιλίκι». Και τότε ξεκίνησε η μετάλλαξη.

Δεν γίνεται απότομα. Στην αρχή είναι μικρά σημάδια: Ένα σφίξιμο στα χείλη όταν φτάνεις στο γραφείο μετά από εκείνη. Ένα βλεφάρισμα τη στιγμή που ψάχνεις τις σημειώσεις σου και ξεφουρνίζεις από την τσάντα αποδείξεις, κλειδιά και μια λίστα για ψώνια. Ένα μειδίαμα, σχεδόν ανεπαίσθητο, όταν ρωτάς κάτι που «θα έπρεπε ήδη να ξέρεις». Μετά, αρχίζουν να μιλούν corporate. «Να το δούμε λίγο πιο σφαιρικά». «Πρέπει να κάνουμε ένα alignment». «Ας το αντιμετωπίσουμε ως challenge».
Και λίγο αργότερα, ω (!) λίγο αργότερα, γίνονται άλλοι άνθρωποι. Περπατούν στο γραφείο με ύφος «κουβαλάω το βάρος του κόσμου στις πλάτες μου».

Δεν απαντούν στα τηλεφωνήματά σου (μα για δουλειά σε θέλω χρυσή μου), ούτε στην «καλημέρα» σου (δεν σε άκουσα βρε καλό μου). Χτυπούν νευρικά το στυλό στο γραφείο. Και στις 6:58 μ.μ., εκεί που λες «σχόλασα» σκάει το email: «Μια μικρή διόρθωση μόνο». Μια μικρή διόρθωση που απαιτεί τέσσερις ώρες δουλειάς και ένα εσωτερικό ταξίδι στα όρια της υπομονής σου.
Μαζί ακολουθούν και οι περικοπές. Όχι στον μισθό. Στην ύπαρξή σου την ίδια.

Κομμένα τα γελάκια – «Δεν είναι ώρα για αστεία».

Κομμένα τα πειραγματάκια – «Μάθε τη θέση σου».

Κομμένα τα ραντεβουδάκια – «Δεν με ενδιαφέρει η προσωπική σου ζωή».

Κομμένα και τα παιδάκια – «Ας μην τα έκανες».

Η γυναίκα αφεντικό δεν ξεχνά. Δεν χρειάζεται σημειωματάριο, τα κρατάει όλα στο μυαλό της. Νομίζεις πως μετά από έξι μήνες, ένα λαθάκι έχει ξεχαστεί; Στο επόμενο meeting, με το πιο αθώο ύφος, θα σου πει: «Θυμάσαι εκείνο το λάθος που είχες κάνει πριν 178 ημέρες;» Θυμάσαι; Δεν θυμάσαι. Αλλά εκείνη θυμάται…

Θυμάται την πρώτη φορά που τη διέκοψαν σε ένα meeting και δεν βρήκε το θάρρος να πει «δεν τελείωσα ακόμα».

Θυμάται πως όταν ζήτησε αύξηση, την κοίταξαν σαν να ζητούσε χάρη – την ίδια στιγμή που ο Γιώργος από το διπλανό γραφείο την πήρε «γιατί την άξιζε».

Θυμάται τις στιγμές που είπε κάτι έξυπνο, αλλά το αγνόησαν – μέχρι που το επανέλαβε κάποιος άντρας και ξαφνικά ήταν «εξαιρετική ιδέα».

Θυμάται τις ημέρες που έπρεπε να υποδυθεί την κουφή απέναντι σε κρύα αστεία και σεξιστικά υπονοούμενα. Θυμάται πώς κάθε της επιτυχία αμφισβητήθηκε, σχολιάστηκε, σπιλώθηκε.

Θυμάται γιατί διαρκώς έπρεπε να αποδεικνύει πως δεν ανέβηκε επειδή φλέρταρε, δεν πέτυχε επειδή κοιμήθηκε με τον CEO, δεν πήρε προαγωγή επειδή ήταν “εύκολη”. Θυμάται επειδή ξέρει πως στη θέση που βρίσκεται, ένα λάθος δεν είναι απλώς λάθος – είναι απόδειξη ότι «δεν κάνει». Και το ότι θυμάται δεν είναι θέμα χαρακτήρα. Είναι ζήτημα επιβίωσης.
Όχι. Δεν γεννήθηκαν, λοιπόν, σκύλες. Ούτε βγήκαν απ’ την κοιλιά της μάνας τους με power suit και βλέμμα «μη μου τους κύκλους τάραττε». Κάποτε γελούσαν, αγχώνονταν, έτρεχαν πανικόβλητες με έναν φραπέ στο χέρι και τα γόνατα γδαρμένα από τις τρικλοποδιές και τις τούμπες της καριέρας. Μέχρι που κατάλαβαν. Ότι αν δεν γίνουν σκληρές, θα τις φάνε λάχανο.

Κι έτσι, έσφιξαν δόντια και βγήκαν στον πόλεμο. Γιατί, αγάπη μου, στο πόστο των αφεντικών οι γυναίκες δεν ανεβαίνουν απλά. Σκαρφαλώνουν. Με τα νύχια, σαν τον Σιλβέστερ Σταλόνε στο Cliffhanger. Με διαλυμένα γόνατα, μισό συκώτι και πεισματάρα ψυχή.

Το πραγματικό πρόβλημα όμως ξέρεις ποιο είναι; Ότι το σύστημα δεν τις ήθελε ποτέ εκεί. Στην κορυφή. Το σύστημα τις ήθελε (και τις θέλει) μετριοπαθείς, χαμογελαστές, με ένα υποτακτικό «ναι, φυσικά!» στα χείλη και ένα διαρκώς αγχωμένο «να βοηθήσω;» στο μάτι. Γιατί λοιπόν οι γυναίκες αφεντικά φαίνονται (και είναι) σκύλες; Επειδή τις φτιάξατε έτσι. Επειδή σε έναν κόσμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τ’ αρσενικά, αν ήταν ξανθές, ήταν «χαζές». Αν δούλευαν πολύ, ήταν «ανέραστες». Αν ζητούσαν προαγωγή, ήταν «υπερφιλόδοξες». Κι αν πετύχαιναν, ήταν «η γκόμενα του αφεντικού». Μα τώρα στέκονται. Όχι επειδή τους το επιτρέψατε. Αλλά επειδή δεν σας άφησαν άλλη επιλογή…

Διαβάστε επίσης: Όταν θα γίνεις η μαμά της μαμάς σου…