Κάθε Σεπτέμβρη η ίδια κι απαράλλαχτη διαδικτυακή κλάψα. «Τελευταίο μπάνιο», «αντίο καλοκαιράκι», «καλό χειμώνα», «τα κεφάλια μέσα». Βλέμματα καρφωμένα σε ηλιοβασιλέματα, ακρογιαλιές φωτογραφημένες σαν προσκυνητάρια, γκρίνια για το φθινόπωρο που «πολύ βαρύ κι ασήκωτο θα μας πέσει». Ατάκες «να ’ρθει γρήγορα ο Ιούνιος», λες και η ζωή θα μπει σε κατάψυξη για εννιά μήνες. Λεζάντες «θα μας λείψεις» κάτω από άδεια ποτήρια κοκτέιλ, παλάμες που σφίγγουν κοχύλια σαν φυλαχτά, πλάτες γυμνές που αγκαλιάζουν τη θάλασσα λες κι αποχαιρετούν χαμένο έρωτα. Ένα παρατεταμένο «αχ και βαχ», μίρλα στοιβαγμένη σε οθόνες, σερβιρισμένη με φίλτρα σέπιας και μουσική μελαγχολίας. Σαν να έπεσε αυλαία. Σαν να έληξε κάτι ανεπανάληπτο. Σαν να χάθηκε για πάντα η ελευθερία, η ανεμελιά, η χαρά, η ίδια η ζωή. Κάπου ώπα, κάπου φτάνει, κάπου πάρ’ το αλλιώς γιατί θα πουντιάσεις.

Το καλοκαίρι δεν είναι μόνο θάλασσα και διακοπές. Το καλοκαίρι είναι στάση ψυχής.

Είναι να σηκώνεσαι Δευτέρα και να μη σέρνεσαι σαν κατάδικος, αλλά να μπαίνεις στη μέρα όπως μπαίνεις στη θάλασσα: με φόρα, χωρίς δεύτερη σκέψη, κι ας παγώσεις. Να περπατάς στους δρόμους της πόλης και να τους βλέπεις σαν παραλία γεμάτη απρόβλεπτες στιγμές. Να υπομένεις και να επιμένεις όπως το κύμα που σκάει ξανά και ξανά στην ακτή. Να μη σε βαραίνει το σκοτάδι, γιατί ξέρεις ότι η αυγή θα έρθει. Να μη μετράς μέρες μέχρι την άδεια, αλλά να ζεις τώρα, εδώ, όποτε. Να κουβαλάς τον ήλιο μέσα σου, χωρίς να ζητιανεύεις ζεστασιά από μήνες και ημερολόγια. Να αποφασίζεις χωρίς αναμονές, χωρίς δεκαπενθήμερα, χωρίς αναβολές. Το καλοκαίρι είναι η πεποίθηση πως η ελευθερία και η ανεμελιά δεν είναι προνόμια εποχών, αλλά δικές σου επιλογές. Και ο Σεπτέμβριος, η αφορμή για να το θυμηθείς.

Το καλοκαίρι είναι τρόπος ζωής. Να μην υποτάσσεσαι στο γκρι που σου σερβίρουν, αλλά να φοράς ροζ πουκάμισο Δεκέμβρη μήνα και να κάνεις τον κόσμο να γυρίζει κεφάλι. Να δένεις γαλάζιο μαντήλι στο μαλλί και να βαδίζεις σαν να φυσάει Αιγαίο, κόντρα στον άνεμο που ξεριζώνει τα πάντα. Να βάζεις φόρεμα σομόν και να (ανα)τινάζεις τη μουντάδα. Το καλοκαίρι δεν είναι μόδα· είναι δήλωση. Είναι το «όχι» σου στη μιζέρια. Το καλοκαίρι είναι να κουβαλάς παλέτα μέσα σου και να βάφεις τις μέρες όπως θες. Να κάνεις ένα μπαλκόνι νησί, ένα ποτήρι κρασί γιορτή, ένα σκοτεινό δωμάτιο πυροτέχνημα.

Γιατί το καλοκαίρι δεν το φέρνει ο καιρός· το στήνεις εσύ. Να σπας το κρύο με γέλια που καίνε. Να ανάβεις τον ήλιο μέσα σου. Το καλοκαίρι είναι σπίθα που δεν αφήνεις να σβήσει, φωτιά που καίει ημερολόγια. Το καλοκαίρι δεν είναι μόνο νησί και ψάρι. Το καλοκαίρι είναι χαρακτήρας: η τόλμη που σε πετάει στα βαθιά, τα κύματα που θυμίζουν ότι τίποτα δεν είναι ευθεία, η αλμύρα που κάνει τα πάντα πιο γευστικά, όταν τα ζεις πραγματικά. Το καλοκαίρι είσαι εσύ, όταν αρνείσαι να ζήσεις σαν χειμώνας.

Το καλοκαίρι είναι ό,τι μοιράζεσαι. Να κάθεσαι με φίλους δίπλα σε αναμμένο τζάκι, να πίνετε κόκκινο κρασί και να γελάτε μέχρι να πονέσει το στομάχι, κι ας ουρλιάζει ο βοριάς έξω. Είναι τα ταξίδια με αυτοκίνητο σε ατέλειωτους δρόμους, όταν η παρέα γεμίζει το μέσα με κουβέντες, μουσικές και τραγούδια που σε πάνε πιο μακριά κι από θάλασσα. Είναι οι βραδιές με βροχή όταν ανοίγεις το παράθυρο για να ανασαίνεις χώμα κι ελευθερία. Είναι η οικογένεια γύρω από το τραπέζι, το φαγητό που αχνίζει, τα παιδιά που ανοίγουν δώρα στις γιορτές, με μάτια που λαμποκοπούν σαν καλοκαιρινός ουρανός γεμάτος άστρα. Είναι οι φωνές, οι καυγάδες, τα αστεία, το ανακάτεμα όλων∙ μια φασαρία που θυμίζει αυλή αυγουστιάτικου δειλινού. Καλοκαίρι είναι να χωράνε όλοι στην ίδια αγκαλιά, όσο κι αν έξω παγώνει. Είναι να ψήνεις κάστανα στη σόμπα και να τα μοιράζεσαι σαν καρπούζι σε παραλία. Να ακούς το τζάκι να σκάει και να το λες τζιτζίκι. Να περπατάς σε χιόνι που τρίζει και να νομίζεις πως βουλιάζεις σε ζεστή άμμο. Ο χειμώνας είναι το σκηνικό. Το καλοκαίρι είναι ο τρόπος που το ζεις.

Και για να τελειώνουμε με τα μοιρολόγια: το καλοκαίρι δεν έχει ημερομηνία λήξης. Δεν είναι παγωτό που λιώνει ούτε μαγιό και σαγιονάρα που μπαίνουν στο πατάρι. Είναι μικρές πράξεις που αρνούνται τον μεγάλο χειμώνα. Είναι αίμα που βράζει. Κι αν το κουβαλάς μέσα σου, δεν χρειάζεσαι άμμο κάτω απ’ τα πόδια για να σεργιανήσεις στους χειμώνες. Φτάνει να κρατάς το βλέμμα φωτεινό, να γελάς δυνατά, να ζεις πιο απλά, να αγαπάς πιο γενναία. Το φθινόπωρο δεν είναι φυλακή∙ είναι απλώς άλλο σκηνικό στην ίδια ταινία. Οι εποχές αλλάζουν, αλλά ο πρωταγωνιστής είσαι πάντα εσύ. Κι αν μέσα σου χτυπά ακόμα ο ρυθμός του κύματος, αν δεν φοβάσαι να βουτήξεις στ’ άπατα, τότε είναι πάντα καλοκαίρι…

Photo credit: Pinterest