Ήταν 2020, μετά την καραντίνα και πριν από τις Πανελλήνιες. Εξαντλημένη από τα διαδικτυακά μαθήματα των προηγούμενων μηνών (αν είστε στην εκπαίδευση, με νιώθετε) και κοιτάζοντας τη στoίβα από τα διαγωνίσματα βιολογίας που έπρεπε να διορθώσω, διαπίστωνα ότι η διδασκαλία είχε πάψει από καιρό να με γεμίζει. Είχα δώσει πολλά, είχα πάρει περισσότερα. Όμως, όπως μάθαμε όλοι – με τον δύσκολο τρόπο – εκείνη τη χρονιά, η ζωή είναι μικρή για να πιέζεσαι.

Δείτε ακόμη: Όταν θα γίνεις η μαμά της μαμάς σου…

Και κάπως έτσι το πήρα απόφαση. Αγαλλίαση αλλά και ανησυχία. “Τι πας να κάνεις; Αφήνεις μία στρωμένη καριέρα 10 χρόνων για να σπουδάσεις επικοινωνία; Κάνε έστω ένα διδακτορικό ή ένα μεταπτυχιακό στο αντικείμενό σου.” Όχι, πάλι από την αρχή. Γιατί ποτέ δε μου άρεσαν τα πασαλείμματα και τα μπαλώματα – για άνθρωπος των μέσων, πολύ των άκρων είμαι τελικά.

Δεν το είπα σε κανέναν – ούτε καν στην κολλητή μου. Για κάποιο λόγο έτσι συμβαίνει συνήθως: τις σοβαρές αποφάσεις στη ζωή τις κρατάς μόνο για τον εαυτό σου.
Παραιτήθηκα στο τέλος της σχολικής χρονιάς, αγόρασα κάτι βιβλία με παράξενους τίτλους και άρχισα να διαβάζω (κρυφά) για τις κατατακτήριες. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη επαφή με τη γλωσσολογική προσέγγιση του Barthes είναι ένα σοκ αν είσαι των θετικών επιστημών. Παρόλα αυτά μέσα μου κάτι έκαιγε. Ενθουσιασμός. Επιτέλους, ένας καινούριος στόχος, μία καινούρια πρόκληση.

Και τα κατάφερα. Πέρασα 3 υπέροχα χρόνια στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο – αυτό που λένε φοιτητική ζωή και δεν έμαθα ποτέ τι σημαίνει στην πρώτη μου σχολή.

Και μετά η ορκωμοσία. Και παρόλη την εύνοια που είχα πάντα στα επαγγελματικά μου (γεννήθηκα με το Δία στον 10ο οίκο βλέπετε), δε σας κρύβω ότι φοβόμουν. Τι θα γίνει αν δε βρω δουλειά;

Κάπου εκεί μπήκαν στη ζωή μου η Σάντυ και ο κ. Μένιος, με ένα καινούριο project, το The Fashion Bible. Δε με εμπιστεύτηκαν απλά, με αγκάλιασαν. Κι έτσι, εδώ και λίγο καιρό, έχω την ευκαιρία να κάνω καθημερινά αυτό για το οποίο με γοήτευσε εξαρχής η δημοσιογραφία: να συνδυάζω την έρευνα με τη συγγραφή. Και ποιος να μου το έλεγε όταν επέλεγα για header στο Facebook μία ρήση του Karl Lagerfeld, ότι θα κατέληγα χρόνια μετά να γράφω για εκείνον.

Όλα αυτά πιθανώς θα έμεναν μόνο στο ημερολόγιό μου (ναι, τα social media εννοώ, στο 2025 βρισκόμαστε) αν δε με προέτρεπαν οι συνάδελφοί μου να σας τα μεταφέρω. Γιατί προφανώς πολλοί εκεί έξω είστε στην ίδια κατάσταση που βρισκόμουν 5 χρόνια πριν. Ανικανοποίητοι, βαλτωμένοι. Αναζητάτε τη λύση. Στην πραγματικότητα όμως τη λύση την ξέρετε ήδη, απλά ψάχνετε κάποιον να σας πει ότι γίνεται. Ε λοιπόν, ναι, γίνεται. Και θα σας εξηγήσω πώς:

Καταρχάς κάντε mute στις συμβουλές. Σίγουρα οι αγαπημένοι σας άνθρωποι θέλουν το καλό σας, αλλά οι συμβουλές τους είναι η προβολή των δικών τους φόβων. Κανένας δε μπορεί να σας πει ότι αυτό που θέλετε δεν είναι ρεαλιστικό. Αν είναι κάτι λιγότερο ή εξίσου μεγαλεπήβολο με το να περπατήσετε στο φεγγάρι, μπορεί να γίνει – το έχει αποδείξει η ιστορία.

Επίσης, ξεχάστε το κλισέ «η υπομονή είναι αρετή». Προφανώς από αυτί σε αυτί, κάτι μεταφέρθηκε λάθος. Είμαι σίγουρη πλέον ότι η αρχική ρήση μιλούσε για την ΕΠΙ-μονή. Γιατί όταν κάτι μας πιέζει, δεν πρόκειται να γίνει καλύτερο, όσο κι αν περιμένουμε. Κάντε λοιπόν το άλμα – το leap of faith που λένε και στο χωριό μου. Γιατί κανένα μεγάλο κενό δε μπορείτε να το περάσετε με μικρά βήματα, θα πέσετε.

Πειραματιστείτε, δοκιμάστε. Αν δεν είχα δοκιμάσει τότε, θα κατέληγα μία κακή καθηγήτρια. Αν δεν είχα δοκιμάσει να στείλω εκείνο το πρώτο μήνυμα στο celebrity crush μου, δε θα μου είχε μιλήσει ποτέ. Αν δεν είχα δοκιμάσει τα πτι-φουρ που με κέρασαν μία μέρα εδώ στο γραφείο τα κορίτσια, δε θα μάθαινα ποτέ ότι αυτά μου άρεσαν περισσότερο από όλα τα προηγούμενα.

*«Ωραία τα λες κουκλίτσα μου, αν δεν έχεις παιδιά που στηρίζονται σε εσένα οικονομικά» θα μου πειτε και θα έχετε και δίκιο. Μη βιαστείτε να τα διαλύσετε όλα – δεν είναι αυτό το μήνυμα που φιλοδοξώ να μοιραστώ μαζί σας. Αν νιώθετε ότι δε μπορείτε να υποστηρίξετε μία τόσο ριζική αλλαγή, μην το κάνετε. Μπορείτε να παρακολουθήσετε κάποια online μαθήματα – ή ακόμη και να ξεκινήσετε μία επιχείρηση – παράλληλα με τη δουλειά σας. Εξάλλου δεν είναι γραμμένες όλες οι ζωές – όπως και οι ταινίες – για να έχουν plot twists και δραματικές κορυφώσεις. Μπορεί εσείς να ήρθατε σε αυτήν τη γη για τη σταθερότητα. Να την έχετε στη ζωή σας για να μπορείτε να την προσφέρετε και στους άλλους. Και η ευτυχία τους μπορεί να είναι μεγαλύτερη ανταμοιβή από οποιοδήποτε «χαμένο όνειρο». Κι εγώ μπορεί να έγραφα ακόμη σε έναν πίνακα, αν δεν είχα την σταθερότητα που μου παρείχαν οι γονείς μου αυτά τα 4 χρόνια. Και τους ευγνωμονώ γι αυτό.

Δείτε ακόμη: Γυναίκα αφεντικό | Σκύλα ή επιζήσασα;