Γνώρισα την Ρεβέκκα Ρούσση πριν από χρόνια μέσω κοινών φίλων και, από τότε μέχρι σήμερα, επιβεβαιώνεται η πρώτη μου εντύπωση. Έχει ένα περίβλημα φωτεινής αύρας η Ρεβέκκα. Ίσως γιατί το φως αναγνωρίζει μια «παιδικότητα» που χαρακτηρίζει όχι μόνο την εικόνα, αλλά και τον χαρακτήρα της, γι αυτό και την ακολουθεί. Τα αφράτα ξανθά μαλλιά, το χαμόγελό της που σου μεταγγίζει αληθινή χαρά (παρότι παραδέχεται ότι είναι μελαγχολικός τύπος) και η ζεστή ανοιχτόκαρδη προσωπικότητά της, είναι πάντα εκεί.

Όταν πρωτάκουσα στο ραδιόφωνο το τραγούδι «Θες», οδηγούσα και σταμάτησα στην άκρη του δρόμου. Δυνάμωσα την ένταση και ομολογώ πως δεν ήταν η μουσική του Κορκολή, ούτε η φωνή του Μητροπάνου που κυριολεκτικά με καθήλωσαν, όσο τα λόγια που έμπαιναν κατευθείαν μέσα στην καρδιά μου. Αργότερα, και μετά την γνωριμία μας, διαπίστωσα πόσοι στίχοι από τραγούδια που έχουμε όλοι αγαπήσει και τραγουδήσει, είναι δικοί της! Ξέρω ότι η Ρεβέκκα δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις και δεν αποζητά την δημοσιότητα, γι΄ αυτό την ευχαριστώ ειλικρινά για την συνέντευξη που έδωσε για το The Fashion Bible. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να σου αποκαλύπτει ένας δημιουργός σκέψεις και κομμάτια απ’ τη ζωή του. Και σκέφτομαι ότι αν η γοητεία της ποίησης είναι ότι με λίγες λέξεις εννοεί πολλά, έτσι και στα λίγα λεπτά που κρατάει ένα τραγούδι, οι στίχοι του μπορούν να σου φανερώσουν άλλα τόσα.

Ρεβέκκα μου είσαι η περίπτωση που άλλα σπούδασες και άλλα κατέληξες να κάνεις στη ζωή σου. Πες μου λίγο για τη “διαδρομή” σου μέχρι να ασχοληθείς με τη στιχουργική.

Μεγάλη διαδρομή πραγματικά… Όχι ως χρόνος αλλά ως εσωτερική αναζήτηση. Η αλήθεια είναι πώς η ζωή και οι σκέψεις σου σε οδηγούν τελικά να γίνεις αυτό που είσαι. Σπούδασα στα ΤΕΦΑΑ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, κατά τύχη θα έλεγα (αν και μου άρεσε ο αθλητισμός) αφού μεγάλωσα σε οικογένεια με μητέρα φιλόλογο και πάντα είχα έφεση σε αυτή την πλευρά των γραμμάτων. Μπορώ να πω ότι ήμουν και είμαι πολυπράγμων. Θέλω να ασχολούμαι με πολλά και διαφορετικά γιατί βαριέμαι εύκολα. Η στιχουργική με κέρδισε γι’ αυτόν τον λόγο. Σου δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξεις πολλές πλευρές των συναισθημάτων και των σκέψεών σου. Επίσης, διαπίστωσα ότι ήταν πηγαία δικός μου αυτός ο δρόμος. Βέβαια πρόσφατα απέκτησα και ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Δημιουργική γραφή, γιατί δεν μ’ αρέσει να τελματώνω και να επαναπαύομαι.

Θέλω να εσωτερικεύω και να εμβαθύνω σε πράγματα και καταστάσεις αλλά και σε χαρακτήρες.

Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσεις να γράφεις στίχους για τραγούδια; Κάποιο γεγονός; Κάποιο πρόσωπο; Κάποια συνάντηση; Ή κάτι άλλο;

Έγραφα από μικρή, όχι έμμετρο αλλά διηγήματα, σκέψεις, ποίηση. Μεγαλώνοντας, ήμουν θα έλεγε κανείς «οργισμένο νιάτο». Δεν μου άρεσε η πεπατημένη και ήθελα να ζω τα πάντα στο έπακρο. Έβγαινα πολύ, διασκέδαζα, γέλαγα, έκλαιγα, ερωτευόμουν, απογοητευόμουν. Ήρθαν στον δρόμο μου άνθρωποι που ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του για να γίνει η αρχή. Η Κωνσταντίνα Θεοφίλου, που είχε τότε ένα μουσικό ντουέτο με την αδερφή της, την Άννα, ο σπουδαίος στιχουργός Σαράντης Αλεβιζάτος και ο Αντώνης Στεφανίδης, που μου έδωσαν βήμα. Έτσι υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο στην ΕΜΙ με παραγωγό τον Ηλία Μπενέτο και φωνή τη Λίτσα Διαμάντη. Μετά ένας συγγενής κοντινός με πήγε “σέρνοντας” στον Στέφανο Κορκολή. Του έδειξα κάποιους στίχους μου και έτσι απλά γεννήθηκε το «Ανεμόπτερό μας» με συμμετοχές της ´Άλκηστις Πρωτοψάλτη, του Γιώργου Νταλάρα, της Δήμητρας Γαλάνη, της Ανδριάννας Μπάμπαλη και της Dulce Pontes. Και έτσι πήραν όλα τον δρόμο τους. Μοιραία…

Την έμπνευση από πού αντλείς; Και έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια οι αφορμές ή συνεχίζεις να σε κεντρίζουν διαχρονικά θέματα όπως ο έρωτας, η αγάπη, η εγκατάλειψη, η μοναξιά κ.λπ.;

Όλα αυτά τα θέματα που αναφέρεις με κεντρίζουν αλλά σημασία για εμένα δεν έχει τόσο η θεματολογία όσο ο τρόπος που τη διαχειρίζεσαι. Προσωπικά θέλω να εσωτερικεύω και να εμβαθύνω σε πράγματα και καταστάσεις αλλά και σε χαρακτήρες. Νομίζω αυτή είναι και η διαφορά μου από πολλούς συναδέλφους μου καθώς και το ότι λειτουργώ υποσυνείδητα και συναισθηματικά περισσότερο παρά «φιοριτουρίστικα». Δεν μ’ αρέσει η «επιφάνεια» αλλά ούτε και η «ψευτοκουλτούρα».

Μερικοί πιστεύουν ότι κάποια στιγμή η έμπνευση στερεύει. Εσύ τι πιστεύεις; Στερεύει ή απλά περνάει κι αυτή φάσεις;

Δεν στερεύει η έμπνευση. Η έμπνευση είναι εγώ, είναι εσύ, είναι μέσα μας, γύρω μας, πάνω μας. Ίσως ξεκουράζεται και ξανά προς την δόξα τραβά! Για να τη διατηρείς βέβαια, απαραίτητα είναι δύο συστατικά: το ταλέντο και η σκληρή δουλειά.

Η Ρεββέκα Ρούση

Άλλοι γράφουν τα καλύτερά τους όταν είναι λυπημένοι και άλλοι όταν είναι χαρούμενοι. Εσύ;

Νομίζω σπάνια είμαι πραγματικά χαρούμενη. Προσπαθώ βέβαια να δείχνω, μήπως και γίνω! Το τραγούδι δεν νομίζω ότι σ’ αγγίζει αν δεν έχει πόνο. Γι’ αυτό ξεκίνησαν να γράφονται τα τραγούδια, για να ψυχαναλυθεί ο δημιουργός και κατ’ επέκταση ο ακροατής. Και η εσωτερική αναζήτηση έχει ως τίμημα τον πόνο, σε όποια βάση κι αν τοποθετηθεί. Όπως κι ο έρωτας δεν ζει χωρίς καθόλου πόνο. Δεν λέω πως και χαρούμενος δεν μπορείς να γράψεις κάτι τύπου «σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς» αλλά δεν είναι του γούστου μου για να είμαι ειλικρινής.

Δεν στερεύει η έμπνευση. Η έμπνευση είναι εγώ, είναι εσύ, είναι μέσα μας, γύρω μας, πάνω μας.

Ξέρεις τι έχω διαπιστώσει; Ότι τη «δόξα» όλη σε ένα τραγούδι την παίρνει αρχικά ο τραγουδιστής, μετά ο συνθέτης και τελευταίος (και αν…) ο στιχουργός. Κατά τη γνώμη σου υπάρχει μια είδους «ιεραρχία σημαντικότητας» των δημιουργών;

Ναι φυσικά, αυτή είναι η σειρά που περιγράφεις. Και εννοείται υπάρχει ιεραρχία σημαντικότητας όπως και σε όλους του συμβατικούς τομείς της ζωής που έχουμε αποδεχτεί να ζούμε. Ακούγομαι κυνική, επιβεβαιώνεται αλλά δεν συμφωνώ. Γιατί για να οριστεί η σημαντικότητα κάποιου σε οποιοδήποτε επίπεδο ζωής ή τέχνης, αυτό πρέπει να το κάνει κάποιος «σημαντικότερος» από εμάς. Ως προς τι όμως; Και ποιός θα το κρίνει αυτό; Ανοίγεις τον ασκό του Αιόλου και μπράβο αλλά αυτή η κουβέντα είναι τεράστια.

Εντωμεταξύ, εκτός από παραδείγματα όπως η Λίνα Νικολακοπούλου ή η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, δεν είναι πολύ γνωστές οι γυναίκες στιχουργοί. Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιος λόγος γι αυτό;

Η αλήθεια είναι πως όσο και να το θέλουμε, ζούμε σε μια χώρα πατριαρχική. Ένας άντρας στιχουργός σίγουρα έχει περισσότερες ευκαιρίες από μία γυναίκα καθώς και την δυνατότητα να έχει καλύτερες προσωπικές επαφές και μεγαλύτερη ιεραρχία στη «σημαντικότητα» που προανέφερες. Όσο για τα παραδείγματα, η Παπαγιαννοπούλου αναγνωρίστηκε μετά θάνατον και αργά, ενώ η Λίνα Νικολακοπούλου πρόλαβε ευτυχώς την «χρυσή» εποχή του έντεχνου τραγουδιού (επίτρεψέ μου να χρησιμοποιήσω τον όρο για να οριοθετήσω την απάντησή μου) τότε που οι παρέες είχαν λόγο στα μουσικά δρώμενα και προς κέρδος όλων μας, αναδείχτηκε το ταλέντο της.

Έχεις συνεργαστεί με τα περισσότερα γνωστά και καταξιωμένα ονόματα του τραγουδιού, τόσο από άποψη συνθετών, όσο και ερμηνευτών. Έχεις κάποια κριτήρια επιλογής; Και υπήρξε φορά που απέρριψες συνεργασία;

Έχω απορρίψει πολλές συνεργασίες. Κάποιες φορές με πιάνει η ανασφάλεια και λέω: «δεν έπρεπε να πεις όχι». Μετά γυρνάω στη στιγμή που είπα το όχι, και δεν μετανιώνω καθόλου. Θα μπορούσα να έχω γράψει 100 τραγούδια παραπάνω αλλά θα ένιωθα λίγο… πουλημένη; Να το πω.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου δημιουργοί, αυτούς που ξεχωρίζεις για τη συνεργασία μαζί τους και γιατί;

Τον Δημήτρη Μητροπάνο για την αυθεντικότητα του και την τεράστια φωνή του. Την Άλκηστη Πρωτοψάλτη για τη δύναμη της ψυχής και των ερμηνειών της, καθώς και τον τρομερό επαγγελματισμό που τη διακρίνει. Τον Μάριο Φραγκούλη για την τρισδιάστατη βελούδινη φωνή του και ψυχή του. Την Νάνα Μούσχουρη, γιατί είναι είδωλο και την In- Grid για το απίστευτο ταλέντο της. Επίσης τον Στέφανο Κορκολή που γράψαμε υπέροχα πράγματα μαζί. Και φυσικά τους τεράστιους Μίμη Πλέσσα και Μάριο Τόκα. Από νεότερους, την υπερταλαντούχα Μαρία Παπαδοπούλου και τον σούπερ ρόκερ Δημήτρη Κοργιαλά. Γενικά είμαι πραγματικά τυχερή που είχα τόσο σπουδαίες συνεργασίες και γνώρισα τόσο φωτεινούς ανθρώπους, όπως π.χ. τον Σάκη Ρουβά.

Έχεις κάποιους δικούς σου στίχους που όταν τελείωσες να τους γράφεις ένιωσες ότι «έχεις χτυπήσει το ταβάνι» της δημιουργικότητάς σου;

Ίσως πρώτη φορά το ένιωσα με το “Φοβήθηκες» που ερμήνευσε η Δήμητρα Γαλάνη σε μουσική του Στέφανου Κορκολή. Μπορώ να πω όμως ότι από τότε, το έχω νιώσει κάθε φορά που γράφω κάτι καινούριο, όσο περίεργο κι αν σου φανεί.

Θυμάσαι κάποιο ευτράπελο που συνέβη με κάποιον ερμηνευτή ή συνθέτη κατά τη διάρκεια της συνεργασίας σας;

Στη συνεργασία μου με την In-Grid, την παγκοσμίως γνωστή Ιταλίδα ερμηνεύτρια που ήρθε για να ερμηνεύσει το Avec toi, σε μουσική της Ζωής Τηγανούρια. Με την In-Grid γίναμε γρήγορα φίλες και αποφασίσαμε να κάνουμε βραδινή έξοδο. Ήταν θυμάμαι καλοκαίρι και ήμασταν καλεσμένοι στην αγαπημένη Πέγκυ Ζήνα μαζί με τη φίλη και συνεργάτιδά μου Βάσω Καπώνη.

Στην αρχή, η In-Grid προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται και πώς. Μετά από ένα- δυο ποτήρια κρασί τραγουδούσε, χόρευε και την βάλαμε για τα καλά στο πνεύμα της ελληνικής ψυχαγωγίας. Ήταν χαριτωμένο και περίεργο το πώς μια παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνιδα προσαρμόστηκε στα ελληνικά δεδομένα και σε ένα είδος διασκέδασης που δεν είχε ξαναβιώσει. Νομίζω θα το θυμάται κι εκείνη ακόμα!

Αν σου ζητούσαν με δύο λόγια να παρουσιάσεις τον εαυτό σου σε κάποιους που δεν σε γνωρίζουν, τι θα έλεγες; ” Είμαι η Ρεβέκκα Ρούσση και…..;

… είμαι ευγνώμων που υπάρχω, που γράφω, που ονειρεύομαι και που ίσως κάποια καλοκαιρινή νύχτα σ’ ένα αμάξι με δυνατά τη μουσική, σ’ έχω κάνει να δακρύσεις ή να ερωτευτείς.