Δεν βλέπω μπάσκετ. Εκτός κι αν παίζει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Όχι για τα καρφώματα ή τις θεαματικές φάσεις. Ούτε για το ακατάπαυστο σπριντ, το ασταμάτητο coast-to-coast, τα άλματα που τον φέρνουν πιο ψηλά απ’ όλους, τις βουτιές στο παρκέ και τον τρόπο που γυρίζει την άμυνα σε επίθεση πριν προλάβεις να πεις κύμινο. Βλέπω μπάσκετ, όταν παίζει ο Γιάννης, γιατί μ΄αρέσουν τα παραμύθια. Και είναι σπάνιο να παρακολουθείς σε ζωντανή μετάδοση έναν ήρωα βγαλμένο από παραμύθι. Ξέρω. Είμαι εκνευριστική όταν βλέπω Γιάννη, για όλους αυτούς που θέλουν να δουν σοβαρά αγώνα. Μιλάω. Πολύ. Για τον πιτσιρικά από τα Σεπόλια που γυρνούσε καφενεία και γειτονιές πουλώντας ρολόγια, γυαλιά, CD και DVD, μόνο και μόνο για να στηρίξει την οικογένειά του. «Ναι μαμά, το ξέρουμε. Μας το έχεις πει εκατό φορές. Σταμάτα τώρα, να δούμε το ματς». Δεν σταματώ. Μιλάω ακόμη πιο δυνατά για το ατσαλένιο πείσμα του που συνθλίβει όλα τα «κουράστηκα», όλα τα «δεν μπορώ», όλα τα «δεν προλαβαίνω» των δικών μας καλοκακομαθημένων παιδιών.

Διαβάστε ακόμη: Το καλοκαίρι μέσα μας…

Ο Γιάννης, που λέτε, καλοκακομαθημένα μου, δεν είναι απλώς ένας παίκτης του ΝΒΑ. Ούτε φολκλόρ σύμβολο με φουστανέλα και τρόπαιο στη βιτρίνα του εθνικού μας ναρκισσισμού. Είναι πάνω από το δυνατό και πέρα από το δικό μας. Ο Γιάννης είναι ιδέα. Που μπορεί να σας κάνει καλύτερους παίκτες στο παιχνίδι της ζωής.

Που λέτε, καλοκακομαθημένα μου, τον Γιάννη δεν τον έπλασε μόνο το γήπεδο. Τον σμίλεψαν οι δρόμοι που δεν τον δέχτηκαν. Τα βλέμματα που τον κάρφωναν επειδή ήταν «διαφορετικός». Οι πόρτες που έκλειναν. Οι λέξεις που πλήγωναν. Κι όμως, δεν λύγισε. Όλο αυτό το μαζούτ, το βαρύ, το τοξικό, το γύρισε σε καύσιμο υψηλών οκτανίων. Σε καθαρή ενέργεια που τον εκτόξευσε στην κορυφή αφήνοντας στον πάτο όλους τους ψυχικά και εγκεφαλικά νάνους. Το πιάσατε; Πάμε στο επόμενο μάθημα.

Διαβάστε ακόμη: Ίδια η μάνα σου έγινες!

Ο Γιάννης, καλοκακομαθημένα μου, μεγάλωσε στη στέρηση. Έμαθε να μοιράζεται ένα ζευγάρι παπούτσια με τον αδελφό του, να μετράει κέρματα για να βγει το φαγητό της ημέρας, να λέει «θέλω» και να ξέρει ότι το «θέλω» σημαίνει κόπο και ιδρώτα. Κι από το τίποτα, να βρίσκει τη δύναμη να κυνηγάει τα πάντα. Αλλά φταίμε, κι εμείς. Που σας τα έχουμε όλα σερβιρισμένα στο πιάτο. Που γινόμαστε χίλια κομμάτια για να ικανοποιούμε κάθε σας γούστο. Που το παπούτσι της προπόνησης πρέπει να είναι μάρκα, λες και στη μάρκα υπακούει καλύτερα η μπάλα. Που το πρόγραμμά σας πρέπει να ταιριάζει με των κολλητών σας, γιατί όλοι μαζί… καυλαντάτε καλύτερα. Που δεν θέλουμε να περπατήσετε ως το γήπεδο γιατί «βρέχει», «κάνει κρύο», είναι «μακριά» και πολύ θα μας κουραστείτε. Που δεν βλέπουμε πως όσο περισσότερο δούλοι γινόμαστε στα καπρίτσια σας, τόσο λιγότερο θα μπορέσετε να γίνεται κύριοι του εαυτού σας. Και ποτέ Γιάννης.

Που λέτε, καλοκακομαθημένα μου, ο Γιάννης σάρωσε τα πάντα. Τίτλους, τρόπαια, φώτα, λάμψη, χρήμα. Όλα όσα κάνουν τόσους και τόσες, που μέχρι χθες ούτε η μάνα τους δεν τους ήξερε και που τα κατορθώματά τους ούτε στο μικρό του το νυχάκι δεν φτάνουν, να κορδώνονται σαν παγώνια με παραφουσκωμένα φτερά. Εκείνος επέλεξε να παραμείνει λιοντάρι συντροφεύοντας τις νίκες με το «εμείς», και τις ήττες με το «εγώ». Δεν αρνήθηκε ποτέ την αφετηρία του. Δεν άλλαξε περπατησιά. Δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε. Η ταπεινότητα του δεν είναι βιτρίνα, δεν είναι σόου. Είναι σκαρί. Ο μεγάλος, ανεκτίμητος πλούτος του. Το χάσμα που ξεχωρίζει τον βασιλιά απ’ το παγώνι.

Ο Γιάννης είναι η απόδειξη πως η αγάπη, η αφοσίωση, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη δεν αγοράζονται∙ καλλιεργούνται.

Μέσα στην οικογένεια που επιλέγει να ζει ως ομάδα, όχι ως μονάδα. Στο «μαζί» που δεν αξίζει ως σύνθημα, αλλά ως στάση. Και στο «πέρα από το μαζί», που γίνεται στήριξη και αγκαλιά για όσους δεν έχουν. Γιατί ο Γιάννης ξέρει ότι οι αξίες που σου δόθηκαν απλόχερα, μόνο απλόχερα μπορούν να επιστραφούν.

Που λέτε, καλοκακομαθημένα μου, που πέσατε να τον φάτε για την ήττα της Εθνικής από τον καναπέ σας με μια οχτάρα πίτσα και δυο αυγά Τουρκίας, η πτώση, η χασούρα, το στραπάτσο, η κατραπακιά, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι κομμάτι της διαδρομής. Κι όπως έχει πει, καλύτερα από όλους, ο ίδιος ο Γιάννης: «Υπάρχουν καλές μέρες και κακές μέρες. Κάποιες πετυχαίνεις, κάποιες όχι. Κάποιες είναι η σειρά σου, κάποιες δεν είναι. Δεν υπάρχει αποτυχία· μόνο βήματα προς την επιτυχία». Γιατί τα σκαλοπάτια τα στραβά είναι, καλοκακομαθημένα μου, εκείνα που σε μαθαίνουν να ανεβαίνεις.

Το ξέρω, καλοκακομαθημένα μου, ότι σας σπάω τα νεύρα. «Αμάν ρε μαμά, όλη την ώρα μιλάς, θέλουμε να δούμε αγώνα». Δεν ξέρω πόσα ακούτε, αλλά εγώ θα συνεχίσω να σας μιλάω και να σας τη σπάω. Σε κάθε ματς. Τα ίδια και τα ίδια θα επαναλαμβάνω μέχρι να τα μάθετε απ’ έξω. Γιατί από όλα αυτά, όλο και κάτι θα σας μείνει για την μεγάλη ανατροπή έστω και στο τελευταίο λεπτό. Όσο ψηλά κι αν είναι το καλάθι…

Photo credit: @giannis_an34/IG