Η βιομηχανία της μόδας έχει δεχθεί έντονες επικρίσεις τα τελευταία χρόνια για τα μη υγιή και μη ρεαλιστικά πρότυπα ομορφιάς που προβάλλει. Και παρά την πρόοδο που σημειώθηκε με τα plus size μοντέλα, η πασαρέλα μοιάζει πάλι να κάνει βήματα προς τα πίσω, ευνοώντας ξανά τις εξαιρετικά λεπτές σιλουέτες και επαναφέροντας τα πρότυπα των αρχών της δεκαετίας του 2000.

Διαβάστε ακόμη: Αλλαγή καριέρας στα 35: Κι όμως, γυρίζει 

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Vogue Business, το 98% των μοντέλων που περπάτησαν στις πασαρέλες για τη σεζόν Φθινόπωρο/Χειμώνας 2025–26 ανήκαν στην κατηγορία του straight size (δηλαδή μεγέθη 34-38). Μόλις το 2% ήταν mid size (μεγέθη 40–44) και μόλις το 0,3% ανήκε στην plus size κατηγορία.

Κι όμως, τα μεσαία μεγέθη (mid size) είναι τα πιο συνηθισμένα στον πληθυσμό. Στη Γαλλία, έρευνα του Madame Figaro αποκάλυψε ότι σχεδόν το 40% των γυναικών φορούν μέγεθος 40 ή 42. Παρόμοια ποσοστά συναντώνται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πρόκειται για σώματα καθημερινών γυναικών, που όμως σπανίως βλέπουμε στην πασαρέλα ή σε καμπάνιες. Αυτό δημιουργεί ένα παράδοξο: οι εταιρίες συχνά χρησιμοποιούν μοντέλα μεσαίου μεγέθους στα δείγματα παραγωγής, για να εξασφαλίσουν σωστή εφαρμογή για τις πελάτισσες, αλλά όταν έρχεται η ώρα της προβολής, επιστρέφουν στα skinny σώματα.

Κι όμως, τη σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι 2020, 86 μοντέλα plus-size περπάτησαν στις τέσσερις μεγάλες μητροπόλεις της μόδας, φτάνοντας το (τότε εντυπωσιακό) 2,8%. Φαινόταν σαν βήμα προς τα εμπρός. Τελικά αποδείχθηκε απλώς ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Σήμερα, μεγάλοι οίκοι όπως Valentino, Balenciaga και Gucci, οι οποίοι είχαν κάνει πρόοδο προς την ποικιλομορφία, επέστρεψαν στα μοντέλα straight size και μαζί τους, στα παλιά πρότυπα.

Φυσικά το φαινόμενο δεν είναι άσχετο με την εμφάνιση των φαρμάκων απώλειας βάρους όπως το Ozempic. Οι ενέσιμες θεραπείες GLP-1 προκάλεσαν μια πολιτισμική μετατόπιση που δεν μπορούμε να αγνοούμε. Η εμμονή με την ακραία λεπτότητα επιστρέφει, και αυτή τη φορά, με ιατρική κάλυψη.

Κι εδώ έρχεται το ερώτημα: ανάμεσα στην Kendall Jenner και στην Ashley Graham, πού χωράει εγώ;

Θα έλεγε κανείς πως η μόδα, σε μια προσπάθεια να φανεί συμπεριληπτική, εστίασε υπερβολικά στο να εντάξει το άλλο «άκρο» του φάσματος, αφήνοντας εκτός όλες εμάς που είμαστε στο ενδιάμεσο.

Και δεν εννοώ μόνο το σώμα που είναι πιο «ζουμερό». Αλλά και αυτό που έχει ραγάδες, κυτταρίτιδα, πεσμένο στήθος, ψωμάκια, ακμή στην πλάτη. Αν οι μεγάλοι οίκοι μόδας θέλουν πραγματικά να εκπροσωπήσουν τη διαφορετικότητα, τότε πρέπει να αρχίσουν από το μέσο όρο. Και κακά τα ψέματα, η plus size Ashley Graham, με τη σιλουέτα κλεψύδρας, το λείο δέρμα και το σεξ-απίλ που ξεχειλίζει δεν είναι ο μέσος όρος.

Διαβάστε ακόμη: Ghosting, love bombing, gaslighting: Όταν το dating χρειάζεται διάγνωση

Όσο όμως κι αν απαιτούμε «πραγματικά σώματα» στην πασαρέλα, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος: οι περισσότεροι δεν αγοράζουμε την αλήθεια, αλλά το παραμύθι. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς: όταν βλέπεις ένα ρούχο φορεμένο από μία δίμετρη καλλονή που έχει να φάει τηγανητή πατάτα από το παιδικό της πάρτι, θέλεις να το αγοράσεις. Ακόμη κι αν ξέρεις ότι πάνω σου δεν θα δείχνει έτσι.

Έχουμε ανάγκη την ψευδαίσθηση, το «ωραίο ψέμα», την ονειροπόληση. Κι αυτό ακριβώς είναι και ο στόχος του μάρκετινγκ: να πουλήσει επιθυμία. Αυτή είναι η αλήθεια. Στεγνή, όπως και το σώμα του supermodel που θαυμάζεις -κρυφά- στο Instagram.

Photo credit: Saint Laurent