Θέλετε να πάτε θέατρο αυτή την Κυριακή; Καλή τύχη. Να φάτε σε κάποιο εστιατόριο; Συναυλία; Όπερα; Κονσέρτο; Δεν καταλαβαίνω το θράσος σας. Δεν κλείσατε από τον Ιούλιο για τον Δεκέμβριο; Κρίμα. Έχετε κι εσείς όμως κάτι απαιτήσεις. Απαράδεκτους σας βρίσκω.

Μπορείτε να διαβάσετε ακόμη: Siri, γιατί είμαι εργασιομανής;

Στην μετα-covid εποχή όλα είναι πολύ διαφορετικά από ότι θυμόμαστε στη νυχτερινή ζωή και τον τρόπο διασκέδασης. Ότι ξέραμε, το έχουμε μακράν ξεχάσει. Τον αυθορμητισμό, την έμπνευση της στιγμής, την ατάκα “πως το έλεγαν εκείνο το μαγαζί”. Πλέον όλα απαιτούν προγραμματισμό, κράτηση, προκαταβολή. Και όλα αυτά, αν είστε τυχεροί και προλάβετε. Γιατί κάποια συγκεκριμένα θεάματα είναι τόσο περιζήτητα που γίνονται sold out μέσα σε μια ώρα. Καλά ακούσατε, sold out.

Η λίστα των καλλιτεχνικών δρώμενων που προκάλεσαν τέτοιο ντελίριο στο ελληνικό κοινό είναι μακρά. Χαμός για τη συναυλία των Coldplay, της Άννας Βίσση, του Andrea Bocelli. Όλα έγιναν sold out ανεξάρτητα από το είδος μουσικής και τον χώρο της εκδήλωσης. Sold out trappers, όπερα, μπαλέτο, κωμωδίες, τραγωδίες. Θέαμα να ΄ναι κι ότι να΄ναι. Αρκεί να πούμε ότι πήγαμε. Και να ανεβάσουμε και story φυσικά.

Άλλη μια ξένη φράση που μπήκε από την πόρτα κι εμείς βγήκαμε από το παράθυρο. Sold out. Ό,τι και να θες να κάνεις, όπου και να θες να πας, όλα είναι sold out.

Κάτι που φαίνεται πραγματικά αστείο σε πρακτικό επίπεδο. Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε τρεις μήνες και ένα χρόνο πριν αν θα είμαστε καλά, αν θα είμαστε στην πόλη ή σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι ή αν θα είμαστε καν εν ζωή. Και το ξέρω ότι μπορεί να μου πείτε πως οι μεγάλοι stars προγραμματίζουν τις περιοδείες τους ένα χρόνο πριν και το κατανοούμε και το σεβόμαστε όλοι. Ή έστω το δεχόμαστε. Αλλά από τους Metallica σε εστιατόρια και ταβέρνες, η απόσταση δεν είναι δύο τσιγάρα δρόμος. Είναι πολλά τα πακέτα.

Μπορείτε να διαβάσετε ακόμη: Παιδιά και social media: Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει νόμος

Δεν ξέρω αν αυτή η κουλτούρα έχει να κάνει με τη γενικότερη τάση που έχει παρατηρηθεί που θέλει το καταναλωτικό κοινό να αγοράζει “εμπειρίες” και όχι αγαθά. Αυτό το παγκόσμιο trend που μας κατέβαλε μετά τον διετή εγκλεισμό και πλέον βγαίνουμε έξω σαν να μην υπάρχει αύριο, προκαλεί έναν άνευ προηγουμένου συνωστισμό. Και ομολογώ ότι το ενδιαφέρον για τα πολιτισμικά δρώμενα με χαροποιεί. Και μου δημιουργεί μια ελπίδα για το μέλλον. Αλλά δυστυχώς αυτό το sold out δεν αφορά την όπερα στον ίδιο βαθμό που αφορά τραγουδιστές που δεν μπορείς να ακούσεις αν δεν έχεις καταναλώσει πρώτα πολύ, και αμφιβόλου ποιότητας, αλκοόλ.

Αυτή η μανία μάς προκαλεί και μια άλλη σύγχυση. Μήπως διάφοροι επιτήδειοι δημιουργούν στο πόδι events που και καλά διαφημίζονται ως exclusive και πληρώνουμε με τον μισό μας μισθό, που τελικά είναι καλοφτιαγμένες αρπαχτές; Μήπως μας πήραν χαμπάρι  αι μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Δεν καταλαβαίνω αυτή την έλλειψη του μέτρου που μας χαρακτηρίζει σαν λαό. Γιατί αν το καλοσκεφτείτε, η φράση “παν μέτρον άριστον” έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Οι νεοέλληνες όμως δεν έχουν πολλά κοινά με τους προγόνους τους. Και αυτό αποδεικνύεται για άλλη μια φορά. Και κάπως έτσι περιμένουμε σε ουρές για junk food της κακιάς ώρας. Γιατί δεν έχουμε μέτρο. Και αν κρίνουμε από πολλά πράγματα που βλέπουμε γύρω μας, δεν έχουμε και γούστο.

Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος