Για να μπορούν να τρέξουν, να εξαφανιστούν, να μην προκαλέσουν, απλά να υπάρχουν. Με αθλητικά παπούτσια, φλατ μπότες, χοντρές κάλτσες, πουλόβερ, παλτό, μπουφάν, φόρμες, ρούχα και αξεσουάρ που μαρτυρούν ένα κοινό συναίσθημα. Δεν έχει σημασία αν έρχεται η άνοιξη, το καλοκαίρι, αν βγήκε ο ήλιος, αν περιμένω το χιόνι, αν βρέχει μέσα κι έξω (μου), η ντουλάπα θα παραμείνει μισάνοιχτη, αποκαλύπτοντας μόνο τις πρώτες κρεμάστρες.

Δείτε  ακόμη: Εβδομάδα Μόδας Λονδίνου: Ο Erdem συναντά την τέχνη

Το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: Γιατί οι άνθρωποι δεν “ντύνονται” πια για να βγουν έξω; Στα εστιατόρια, στο θέατρο, στα μπαρ, στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε πάρτι, σε καλέσματα… Καμία πρωτοτυπία ή φροντίδα, ούτε καν λίγο χρώμα έστω για την παραφωνία, μία υποψία επισημότητας, όχι με διάθεση εντυπωσιασμού αλλά γιατί θέλησα να τιμήσω τους οικοδεσπότες, τους συντελεστές μιας παράστασης, να βιώσω την τελετουργία του ντυσίματος, να σκηνοθετήσω την ζωή μου αλλιώς.

Κι ας ξέρω ότι θα ξεπροβάλλω μέσα από το κοπάδι, προκαλώντας σχόλια και αντιδράσεις. Μας νοιάζει; Από πότε; Σήμερα όλα είναι φλατ, ανέμπνευστα, νουάρ, υποφωτισμένα, πρόχειρα, μυρίζουν ναφθαλίνη στην καλύτερη περίπτωση. Μόνο αν έχεις μπει στον κόπο να βγάλεις από την αποθήκη το «καλό» κοστούμι ή το φόρεμα που είχες αγοράσει (ή ράψει) χρόνια πριν για τον γάμο της κολλητής σου.

Όλα έχουν να κάνουν με τη γενικότερη κατήφεια, ανασφάλεια, μιζέρια των ημερών, μαζί με τον πεσιμισμό που κουβαλάει η ζωή που μπορεί να θυμίζει θρίλερ ή ρομαντική κομεντί, ανάλογα με το σενάριο που επιλέγει ο καθένας για τον εαυτό του. Και όχι, η ζωή μας δεν είναι κόκκινο χαλί, ούτε μπορούμε να στολιζόμαστε κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι σα να είναι Χριστούγεννα αλλά δεν θα ήταν ωραία να προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω;

Όπως τότε που οι άνδρες, ο Clark Gable, ο Fred Astaire, ο Cary Grant, φορούσαν σταυρωτό κοστούμι, γυάλιζαν τα λουστρινένια παπούτσια τους, φορούσαν τιράντες ή μαντήλι στο πέτο, καμπαρντίνα και καπέλο, γάντια, άνοιγαν την πόρτα στη συνοδηγό τους…

Και οι γυναίκες, η Grace Kelly, η Audrey Hepburn, η Marilyn Monroe, επέλεγαν ένα εμπριμέ ή μονόχρωμο φόρεμα με ασορτί μαντό, σετ κοσμημάτων, ασορτί τσάντα, με γάντια και γόβες, για να ζωντανέψουν τα φιγουρίνια των περιοδικών, τα μοντέλα στις βιτρίνες, σε μια εποχή χωρίς ινφλουένσερ-πρότυπα, εύκολη, γρήγορη μόδα για άμεση κατανάλωση.

Τάσεις που γεννιούνται και πεθαίνουν προτού καν προλάβουμε να τις συνηθίσουμε με το όνομα τους. Η φλατ αισθητική που κυριαρχεί στους περισσότερους δημόσιους χώρους, συμβολίζει μια γενικότερη πολιτιστική αλλαγή στην μετά-Covid πραγματικότητα.

Δείτε ακόμη: Πώς να φορέσετε τις μακριές βερμούδες

Bρέθηκα πρόσφατα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για μία sold-out συναυλία με πρωταγωνιστή τον σούπερσταρ της όπερας, Jonas Kaufmann. Λίγες ημέρες πριν, πήγα για δείπνο σε δημοφιλές ρεστοράν με έναν Βέλγο σεφ που είχε έρθει στην Αθήνα, για μια νύχτα μόνο. Και σινεμά για να δω τον Timothee Chalamet να μεταμορφώνεται σε Bob Dylan στο φιλμ «A complete unknown».

Τι ξεχώρισα; Μία κυρία με καπέλο στο μπαρ. Τζιν, περισσότερα τζιν, φόρμες με κουκούλες, κοστούμια χωρίς γραβάτες… Φοβισμένους ανθρώπους, πρωταγωνιστές και κομπάρσους με μαύρες «στολές» και το άλλοθι της άνεσης. Γιατί δεν είναι μόνο στα εστιατόρια που ο ενδυματολογικός κώδικας έχει γίνει πιο χαλαρός. Είναι σχεδόν παντού. Στη δουλειά, στο αεροδρόμιο, σε πρεμιέρες.

Και τα πρότυπα; Όλα έχουν να κάνουν με την έκφραση μιας πολύ μεγαλύτερης και σημαντικότερης κοινωνικής και πολιτισμικής αλλαγής. Μιας αλλαγής που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες και ουσιαστικά λέει ότι όλοι έχουμε το δικαίωμα να ντυνόμαστε όπως θέλουμε. Η ντουλάπα είναι ένα πολύ συναισθηματικό μέρος. Πολλοί παραπονιούνται ότι δεν έχουν τίποτα να φορέσουν και ανοίγουν μια ασφυκτικά γεμάτη ντουλάπα. Όταν ανοίγουν την ντουλάπα τους, ανοίγουν και την καρδιά τους. Τα σωστά ρούχα μπορούν να μας δώσουν τη δυνατότητα να νιώσουμε αυτοπεποίθηση για να επιστρέψουμε στον κόσμο.

Υπάρχει και βιβλίο, το “The Lost Art of Dress” ή «Η Χαμένη Τέχνη του Ντυσίματος». Για να παρατηρήσουμε το ίδιο φαινόμενο στη δεκαετία του 1960, όταν μια γενιά νέων ανθρώπων άρχισε να αμφισβητεί κανόνες και συμβάσεις. Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω θα γίνουμε μάρτυρες σε εξεγέρσεις της μόδας, την πρώτη casual Friday, το στιλ μιλιτέρ, τον ακτιβισμό, την κατάργηση του κορσέ, το μίνι στη δεκαετία του ’60, το power suit με τους τονισμένους ώμους στα eighties, την ηχώ της εποχής.

Πώς θέλουμε λοιπόν να αφήσουμε το αποτύπωμα μας στην ιστορία; Με ξεχειλωμένες φόρμες, κολάν με φανέλες και μία στοίβα από ρούχα χωρίς νόημα;  Αόρατες στολές για αόρατους ανθρώπους; Η ζωή μετά τα κολάν.

Photo credits: IMDb