Οι ηθοποιοί καλοκουρδισμένοι, μιλούσαν φυσικά, χωρίς να κραυγές. Έπαιζαν γυμνοί, μέσα κι έξω από τη ζώνη ασφαλείας, χωρίς να χάνουν λέξη από το κείμενο του Leonid Andreyev. Δεν κόμπιαζαν, δεν έφευγαν από τη σκηνή παρά μόνο στο εικοσάλεπτο διάλειμμα κι εμείς, το κοινό, τους κρίνουμε, ρυθμικά, εμμονικά, με τους υπότιτλους στα ελληνικά και τα αγγλικά, να λειτουργούν σαν υποβολέας.

Διαβάστε ακόμη: Τα ρούχα κάνουν τη γυναίκα

Ευκαιρία, σκέφτηκα, να θυμηθώ τα γαλλικά μου. Δεν βρήκα απαντήσεις το βράδυ της πρεμιέρας, ένιωσα όμως πως ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αληθινό θέατρο. Πώς γίνεται να είσαι σε εγρήγορση και να θέλεις να ακούσεις κάθε λέξη, σε μια παράσταση με σκηνές βίας (και ωτασπίδες στις θέσεις μας για τους πιο ευαίσθητους θεατές), να αφεθείς στη μουσική, να καταλάβεις τους χαρακτήρες; Να δεις πως το σινεμά, οι κάμερες, το ριάλιτι, η ίδια η ζωή μας, φιλτράρονται με ένα μικρό κλείσιμο του ματιού. Οπερατέρ κινούνται διακριτικά ανάμεσα στους ηθοποιούς για να καταγράψουν τη στιγμή, μέσα κι έξω από τα διαρκώς μεταβαλλόμενα σκηνικά, αναμεταδίδοντας την εικόνα στη μεγάλη οθόνη. Γιατί το μέλλον είναι σινεμά. Είναι θέατρο. Το μέλλον είναι γυμνό. Το μέλλον είναι το χειροκρότημα στις μύτες των ποδιών.

Μία μέρα αργότερα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το μέλλον και το παρόν της όπερας είχαν όνομα: Asmik Grigorian. H αίθουσα γεμάτη, ο πιανίστας αλάνθαστος, η διάσημη ερμηνεύτρια στην πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα. Κι όμως, κάπου ανάμεσα στον βήχα, τις φωτεινές οθόνες των κινητών και τα σχόλια της διπλανής μου για τη «θαμπή» φωνή, το κοινό αποδείχθηκε ανυπόμονο. Μερικοί σηκώθηκαν πριν καν τελειώσει το πρόγραμμα, χωρίς να περιμένουν το ανκόρ. Αγωνία για το πάρκινγκ, για το δείπνο που περιμένει. Κανένας σεβασμός. Απαίδευτο κοινό, αυθάδες, απροσάρμοστο. Το μέλλον είναι αγενές.

Το Σάββατο, το Onassis Ready εγκαινίαζε έναν νέο χώρο στον Ρέντη, φιλοξενώντας την έκθεση «You are invited» του ανατρεπτικού φωτογράφου, Juergen Teller. Η Kate Moss, ο Iggy Pop, τσιγάρα, ένα μωρό, ένας γάιδαρος, σαλιγκάρια, ροδάκινα, φωτογράφοι, στιλίστες, ηθοποιοί, influencers, η μούσα και σύζυγος του δημιουργού «λάιβ», και κορίτσια όπως η Maria Carla Boscono και η Kristen McMenamy, εμβληματικές μορφές της σύγχρονης μόδας. Η Αθήνα αλλάζει. Η Αθήνα ενηλικιώνεται, ξενυχτάει, εξελίσσεται. Είναι η αισθητική. Είναι η φωτογραφία που δεν ρετουσάρει αλλά εκθέτει την αλήθεια. Το μέλλον είναι αμακιγιάριστο.

Κυριακή, και το σημείο συνάντησης ήταν η Πέτρινη Αποθήκη του ΟΛΠ, στη Δραπετσώνα. Τώρα που το φαγητό είναι «της μόδας», συγκεντρώθηκαν οι γκουρμέ της πόλης για να γνωρίσουν διεθνείς σεφ, επιχειρηματίες της εστίασης και, φυσικά, τον σούπερσταρ της διοργάνωσης: τον Massimo Bottura. Εκείνον που ξέρει να μιλάει με ανοιχτή καρδιά για μια ανοιχτή κουζίνα. Το μέλλον είναι αχνιστό. Δεν τρώει ρόκα-παρμεζάνα ούτε wagyu. Το μέλλον ξεχνάει την τρούφα και το λάδι τρούφας. Μαθαίνει από τα καμένα λαζάνια στην κουζίνα του Massimo Bottura πως όποιος σεφ θέλει να ξεχωρίζει πρέπει να γνωρίζει από πολιτισμό, να στηρίζει ό,τι κάνει, να ξέρει γιατί το κάνει, να μπορεί να εμπνεύσει. Γιατί ακόμη κι ένα πιάτο τορτελίνια μπορεί να κρύβει διαφορετικές υφές παρμεζάνας.

Τι είπε ο ακτιβιστής σεφ της υψηλής γαστρονομίας; «Κάθε μέρα δημιουργούμε κουλτούρα. Είμαστε πρεσβευτές της παγκοσμιότητάς μας, σεφ, μάγειρες, εργαζόμενοι, εργάτες του τουρισμού. Νιώθω ευθύνη, ειδικά στην Αμερική, τη χώρα του fast food, να δείξω πώς δημιουργήσαμε το Osteria Francescana. Χρειάστηκε να περιμένουμε 25 χρόνια, αλλά οι άνθρωποι ήρθαν. Έχουμε τόσους πολλούς νέους εδώ και στην Osteria, δημιουργούμε το μυαλό της νέας γενιάς. Τους διδάσκουμε να ακούν μουσική, να βλέπουν φωτογραφία, να κατανοούν, να εξερευνούν ιδέες. Είναι σαν ένα μεγάλο σχολείο. Έχουμε 2.000 επισκέπτες την ημέρα, απίστευτο! Και στο άλλο άκρο, υπάρχει και η κοινωνική ευθύνη. Ξεκίνησα το “Food for Soul”.» Το μέλλον τρώει slow food.

Διαβάστε ακόμη: Τι απέγινε το καλό γούστο;

Στο Λούβρο, ιστορικά κοσμήματα «πετούν» από τα παράθυρα κι αρχαία αγάλματα δείχνουν τον δρόμο σε παρωδίες στο TikTok. Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν είδε. Όλοι ξέρουν, όλοι είδαν. Ο κινηματογράφος μας έχει προλάβει, οι σεναριογράφοι δεν έχουν πια τίποτα καινούργιο να δείξουν. Το Topkapi, το φθινόπωρο του 2025, είναι απλώς το τρέιλερ. Το μέλλον είναι βιαστικό, βίαιο, λαμπερό, σαν στέμμα που πέφτει στο πάτωμα γιατί δεν χωρούσε στην τσάντα με τα υπόλοιπα κλοπιμαία.

Το μέλλον είναι το παρελθόν. We are invited. Είμαστε όλοι καλεσμένοι. Κι εμείς που μένουμε μέχρι το τέλος και χειροκροτάμε, κι ας μην ήταν η παράσταση της ζωής μας. Κι εκείνοι που μασούν τσίχλα εμμονικά (για να την κολλήσουν στο βελούδινο κάθισμα), που τρέχουν να βγάλουν μια selfie με κάποιον διάσημο για να κυνηγήσουν likes (κι ας μην τον έχουν σε καμία εκτίμηση). Το μέλλον φοράει πορτοκαλί ωτασπίδες.