Η προηγούμενη εβδομάδα σημαδεύτηκε από την κινηματογραφική κλοπή στο Λούβρο, με το θέμα να γίνεται νούμερο ένα τάση στα κοινωνικά δίκτυα. Η ληστεία ήταν πράγματι εντυπωσιακή: μέσα σε μόλις επτά λεπτά, τέσσερις κλέφτες, με τη βοήθεια ενός ανυψωτικού επίπλων, εισέβαλαν στις θωρακισμένες προθήκες της Αίθουσας Απόλλων και διέφυγαν με οκτώ κοσμήματα της γαλλικής βασιλικής συλλογής, αξίας άνω των 88 εκατομμυρίων ευρώ. Και όλα αυτά, μέρα μεσημέρι, κάτω από τον παρισινό ήλιο.

Διαβάστε ακόμη: Στην εποχή της ευκολίας (ή μήπως του εύκολου;)

Λίγες μόλις ημέρες αφότου ο George Clooney αποκάλυψε ότι το Ocean’s Fourteen βρίσκεται στα σκαριά, ήταν αναμενόμενο να ερωτηθεί για το γεγονός. Μιλώντας στο Variety, ο ηθοποιός που υποδύεται τον κλέφτη Danny Ocean σχολίασε με το γνωστό χιούμορ του: «Αναρωτιέμαι αν θα πιάσουν αυτούς τους τύπους. Φαίνεται πως τα κατάφεραν πολύ καλά στο να ξεφύγουν». Και πρόσθεσε: «Η ληστεία είναι cool. Δηλαδή, φυσικά είναι τρομερό! Αλλά ένας επαγγελματίας κλέφτης, όπως εγώ, θα ήταν περήφανος γι’ αυτούς».

Ο Clooney δεν έκανε τίποτα παραπάνω από ό,τι κάνουμε όλοι: ρομαντικοποιούμε την τέλεια ληστεία, παραβλέποντας το γεγονός ότι πρόκειται για έγκλημα. Μια κλοπή μουσείου ή κοσμηματοπωλείου μοιάζει περισσότερο με έργο τέχνης. H ακρίβεια, o συγχρονισμός και η προσοχή στη λεπτομέρεια θυμίζουν χορογραφία. Και φυσικά, στον πυρήνα όλων των ιστοριών η απόλυτη φαντασίωση: η νίκη του αδύναμου απέναντι στον πανίσχυρο. Η ιδέα ότι ένας άνθρωπος ή μια μικρή ομάδα μπορεί να ξεγελάσει ένα απρόσωπο, άκαμπτο σύστημα, είτε πρόκειται για μουσείο, τράπεζα ή κράτος. Μία μορφή ήσυχης εξέγερσης, όπου το όπλο είναι η νοημοσύνη και όχι η βία. Ίσως τελικά μας γοητεύει γιατί αντανακλά την ανάγκη που έχουμε κι εμείς οι ίδιοι να ξεφύγουμε από την νομοταγή τάξη, να νιώσουμε για λίγο ιδιοφυείς, τολμηροί, ελεύθεροι, χωρίς όμως να υποστούμε τις νομικές συνέπειες-έστω και φαντασιακά.

Εκτός από τον Danny Ocean, η ποπ κουλτούρα έχει ταυτίσει τον κλέφτη με τον Pierce Brosnan του Thomas Crown, τον εκατομμυριούχο που κλέβει για τη συγκίνηση, όχι για το κέρδος. Ή με τον Sean Connery στο Entrapment, τον ώριμο δάσκαλο της παρανομίας, που μετατρέπει τη ληστεία σε παιχνίδι αποπλάνησης. Ο Arsène Lupin ενσαρκώνει τον «αριστοκράτη» λωποδύτη, με τους ιπποτικούς τρόπους και τα ευγενή αισθήματα, ενώ ο Cary Grant του To Catch a Thief είναι ο ορισμός του gentleman, που κλέβει με στιλ, μαύρισμα και χαμόγελο.

Στο συλλογικό νου, ο παράνομος καταγράφεται πιο τίμιος, πιο ευαίσθητος από τους ισχυρούς που υπερασπίζεται ο νόμος. Ο ευγενής κλέφτης δεν κλέβει τσάντες ούτε χρησιμοποιεί όπλα. Ξέρει από τέχνη και αγαπά την πολυτέλεια. Κινείται με αυτοπεποίθηση αλλά χωρίς αλαζονεία, με στιλ αλλά χωρίς επιδεικτικότητα. Κάτι ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον επαναστάτη και ταυτόχρονα ένας γοητευτικός συνδυασμός ευφυΐας, ρίσκου και στιλ.

Διαβάστε ακόμη: Διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα προχώρησαν 

Ο «ευγενής κλέφτης» δεν είναι απλώς ένας παραβάτης, αλλά ένας ρομαντικός που αρνείται να δεχτεί ότι ο κόσμος λειτουργεί μόνο με κανόνες και οικονομικούς όρους. Και σε μία εποχή που ο ρομαντισμός υπάρχει μόνο ως λήμμα στο λεξικό, θα πρέπει να περιμένουμε το Ocean’s Fourteen για να τον ξαναθυμηθούμε. Και ποιος ξέρει; Μπορεί αυτή τη φορά να μπει στο στόχαστρο των σεναριογράφων το Λούβρο. Ο Clooney πάντως δεν το απέκλεισε.

Photo credit: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος