Ξέρουμε πως η κοινωνία μας έχει εμμονή με τη νεότητα. Κρυφή φυσικά. Την ίδια στιγμή που όλοι μιλάμε για συμπερίληψη, οι γυναίκες μετά τα 30 θεωρούνται μεγάλες. Και πάνω σε αυτή την ανασφάλεια στήθηκε ένα ωραιότατο και ιδιαίτερα προσοδοφόρο πάρτι εκατομμυρίων από εταιρείες καλλυντικών, γιατρούς, γυμναστήρια και όχι μόνο. Η νεότητα κοστίζει σε χρόνο και χρήμα και μας επιβάλλεται τόσο αριστοτεχνικά που αναπόφευκτα καταλήγουμε όλες στο γιατρό. Στους γιατρούς για να είμαστε συγκεκριμένοι. Τον πλαστικό χειρουργό και, σε προχωρημένες περιπτώσεις, στον ψυχίατρο.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Φυσήξτε παρακαλώ!

Το παιχνίδι είναι στημένο. Τα χαρτιά σημαδεμένα. Σε κάθε περίπτωση οι χαμένοι είμαστε εμείς. Αυτός ο βομβαρδιασμός από παντού με εικόνες γυναικών που δεν γερνάνε, δεν τρώνε, δεν αναπνέουν και, όπως υποθέτουμε, δεν ζουν. Η πολυετής και μαζική πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί έχει κάνει καλά τη δουλειά της.

Έχουμε ξεχάσει τα αυτονόητα. Ότι οι άνθρωποι όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνουν. Και πως αυτό φαίνεται. Και ότι επίσης είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Πόσα κιλά κακεντρεχείς μπορούμε να είμαστε;

Μας καταδυναστεύει η εικόνα και η γνώμη των άλλων. Οι περισσότερες από εμάς μάλλον βαριούνται να τα κάνουν όλα αυτά. Τα πρωτόκολλα, τις θεραπείες, τα μπότοξ και τις εγχειρήσεις. Άλλες φοβούνται. Κι όμως σχεδόν όλες τα κάνουν. Όχι για τον εαυτό τους. Για τον άντρα που έχουν στο σπίτι τους, για να βρουν ένα να έχουν στο σπίτι τους, την γειτόνισσα που κάνει και φαίνεται φρέσκια και λαμπερή. Για αυτό τα κάνουν. Υπάρχουν αυτές που τα κάνουν και αυτές που τα παρακάνουν. Οι λόγοι είναι πάντα οι ίδιοι.

Όταν δεν τα κάνουν τις κοιτάμε με μισό μάτι. Λέμε απο μέσα μας -και απ’έξω μας- “κοίτα την καημένη πως μεγάλωσε”. Λέμε δηλαδή “κοίτα την καημένη που της συνέβη κάτι φυσιολογικό. Και όταν η καημένη σπάσει τον κουμπαρά της και κάνει το μποτοξάκι της λέμε “απαπά, καλέ μην την βλέπεις έτσι που το παίζει νέα, αυτή κάνει μπότοξ”. Καλά για τις κυρίες που τα παρακάνουν υπάρχουν μέχρι και ανέκδοτα. “Ρε συ, πως έγινε έτσι; Αυτή τωρα θα γιορτάζει της Μεταμορφώσεως”. Γενικά και σε αυτό το θέμα δείχνουμε το επίπεδο και την ωριμότητα μας σαν άνθρωποι. Δεν χάνουμε ευκαιρία.

Βέβαια στους άντρες οι ρυτίδες δεν μας ενοχλούν. Είναι γοητεία. Ένας πενηντάρης είναι στα καλύτερα του, ένας εξηντάρης είναι ακόμα νέος και κάνει παιδιά. Είναι ποθητός από τις γυναίκες. Μια γυναίκα όμως μετά τα τριάντα δεν τυγχάνει της ίδιας αντιμετώπισης. Και από τους άντρες και από τις νεότερες γυναίκες. Ο όρος ηλικιακός ρατσισμός δεν ζει μόνο στα βιβλία. Είναι γύρω μας. Δεν ανήκει σε κάποιο φανταστικό, μακρινό σύμπαν. Κατοικοεδρεύει εδώ, δίπλα μας.

Και κάπως έτσι αρχίζουμε τις διορθώσεις. Και με την σωστή επιστημονική καθοδήγηση και την δική μας ώριμη προσέγγιση στο θέμα, μέχρι εκεί είναι καλά. Συνήθως όμως όσο μεγαλύτερη η ανασφάλεια τόσο πιο μεγάλη και η προσπάθεια. Από τις συμπαθητικές διορθώσεις περνάμε στις ριζικές αλλαγές. Στα πρόσωπα που δεν έχουν έκφραση. Που μοιάζουν μόνιμα πρησμένα. Στις φίλες που δεν γνωρίζουμε πια. Βέβαια για αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι λανθασμένες επιλογές σε επιστημονικό επίπεδο.

Συνήθως αυτό το σετ έρχεται παρέα με τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες, φρύδια με τατουάζ σαν το σήμα της Nike και μακιγιάζ του ρεβεγιόν σε καθημερινή βάση. Και ένα ντύσιμο που μυρίζει απελπισία και φωνάζει “κοιτάξτε με σας παρακαλώ”. Και σέλφι στα social με τόσο φίλτρο που τα μάτια είναι στην ανατολή και η μύτη στη δύση. Η youth-driven κουλτούρα μας έχει δημιουργήσει μια γενιά ανικανοποίητων γυναικών που γυρίζουν γύρω από την ουρά τους κυνηγώντας χίμαιρες.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Η πρέσβης, τα μπουζούκια και ο… λίθος

Όλα ξεκινούν και τελειώνουν από εμάς. Και αν το αποφασίσουμε όλες μαζί μπορούμε να σπάσουμε τον φαύλο αυτό κύκλο. Το να μεγαλώνουμε όμορφα είναι προνόμιο. Το να μην μεγαλώνουμε καθόλου είναι παράδοξο. Και παράλογο.

Photo Credits: Getty Images/ Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος