Σε μια βιομηχανία που συχνά μπερδεύει τον θόρυβο με την αξία και τον εντυπωσιασμό με τη διάρκεια, η Ορσαλία Παρθένη επιλέγει να μιλήσει χωρίς φίλτρα. Για τη μόδα που δεν χρειάζεται να φωνάζει, για τη συλλογικότητα που δεν χτίζεται στον ανταγωνισμό και για την ευθύνη του δημιουργού απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.

Διαβάστε ακόμη: The Fashion Bible Connections | Βασίλης Ζούλιας: Η ομορφιά ως στάση ζωής 

Στο The Fashion Bible Connections, σε μια αιχμηρή και ουσιαστική συζήτηση με τη Σάντυ Τσαντάκη, διευθύντρια του thefahionbible,gr, η σχεδιάστρια κάνει έναν καθαρό απολογισμό: τι αντέχει στον χρόνο, τι είναι απλώς «flashy» και γιατί το να μην αρέσεις σε όλους δεν είναι ρίσκο, είναι θέση. Μια συνέντευξη για όσους καταλαβαίνουν ότι η μόδα δεν είναι μόνο εικόνα, αλλά στάση.

Σε μια εποχή όπου η εικόνα προηγείται της ουσίας και η πληροφορία κατακλύζει τα πάντα, η Ορσαλία Παρθένη μιλά με σπάνια καθαρότητα για τη μόδα, τη συλλογικότητα και την προσωπική ευθύνη του δημιουργού. Με αφορμή την ολοκλήρωση της θητείας της ως Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Σχεδιαστών Μόδας, κάνει έναν ειλικρινή απολογισμό για όσα κερδήθηκαν, όσα δυσκόλεψαν και όσα αξίζει να μείνουν ως παρακαταθήκη για την ελληνική μόδα. H σχεδιάστρια μιλά για τη σημασία της σύμπνοιας χωρίς ομοιομορφία, για το γιατί οι Έλληνες δημιουργοί δεν είναι ανταγωνιστές αλλά συνοδοιπόροι, και για το διαχρονικό μότο ζωής που τη συνοδεύει από την εφηβεία μέχρι σήμερα: να είσαι ο εαυτός σου, ακόμη κι αν αυτό δεν αρέσει σε όλους.

Oρσαλία μου, καλώς όρισες στη Βίβλο της Μόδας.

Καλώς σας βρήκα.

Ποιο είναι το πρώτο κεφάλαιο στη δική σου Bίβλο;

Η Βίβλος ξεκινάει με τη γέννηση, έτσι δεν είναι; Άρα το πρώτο κεφάλαιο είναι αυτό σίγουρα. Εγώ γεννήθηκα σε αυτό το brand μέσα. Αυτό γεννήθηκε πριν από μένα. Από δύο ανθρώπους που ήταν ερωτευμένοι τότε. Και είχαν μια πολύ εύστοχη και πολύ, κατά κάποιο τρόπο επαναστατική ιδέα στο πώς να ντύσουν τους Έλληνες. Και λέω Έλληνες γιατί τα ρούχα τους πάντα απευθύνονταν και σε άνδρες και σε γυναίκες.

Και πολύ πρωτοποριακή όλη αυτή η ιδέα και η αντιμετώπιση για την εποχή. Πόσο άλλαξε το DNA από τότε που ανέλαβες ουσιαστικά εσύ το brand Parthenis;

Νομίζω ότι δεν άλλαξε. Και αυτό ήταν και το στοίχημα, να μην αλλάξει. Να αναπτύσσεται και να προχωράει σιγά-σιγά. Να μεταλλάσσεται, να μην αλλάζει. Και αυτό είναι πάντα
και το δύσκολο σε κάθε συλλογή. Γιατί το να βάζεις το επόμενο βήμα χωρίς να διαταράσσεις την ισορροπία του προηγούμενου δεν είναι πάντα πολύ
εύκολο και να είσαι και δημιουργικός.

Αν έκανες όμως μία επιστροφή για να σκαλίσεις τα αρχεία και να βρεις πέντε
αντικείμενα που είναι πολύ χαρακτηριστικά αυτής της αφήγησης ποια θα διάλεγες;

Με παρακαλάνε τα παιδιά μου. Σταμάτα να κάνεις καινούργια ρούχα. Κάνε archive. Τι κάθεσαι και ασχολείσαι και κάνεις καινούργια σχέδια; Η αλήθεια είναι ότι και μεγαλώνοντας σαν άνθρωποι αρχίζουμε και μειώνουμε τις επιλογές μας. Το βλέπω δηλαδή και προσωπικά σαν άνθρωπος τι θα επέλεγα να έχω μέσα στη ντουλάπα μου. Αλλά και σαν σχεδιάστρια νομίζω ότι τα χαρακτηριστικά του oίκου σίγουρα είναι το φανελάκι σε όλες τις μορφές. Από cropped top μέχρι μάξι φόρεμα.

Αυτή είναι και η Νο 1 ιδέα της εταιρείας. Και μαζί με αυτήν είναι η μπλούζα με το σατέν και τα κουμπάκια που προέρχεται πάλι από τα εσώρουχα του παππού. Η οποία έγινε φανελάκι, έγινε φαρδιά μπλούζα, στενή μπλούζα, μακρυμάνικη, κοντομάνικη. Φόρεμα καφτάνι, φόρεμα μακρύ σαν ζακέτα, ζακέτα. Δηλαδή έχει εκφάνσεις όλα αυτά τα χρόνια και αλλαγές. Και σε διάφορα υλικά. Σε μάλλινα, σε βαμβακερά. Θεωρώ ότι αυτά τα δύο κομμάτια συν τα αξεσουάρ που είναι τα απόλυτα αξεσουάρ, η πετσέτα και η εσάρπα Parthenis.

Μιλάμε για μία απόλυτα δημοκρατική μόδα. Σε μια εποχή που η διαφορετικότητα και το sustainability είναι της μόδας, αυτό πώς μεταφράζεται στην παραγωγή και στο εμπορικό κομμάτι;

Η δυσκολία σε αυτό το είδος, όσον αναφορά το εμπορικό κομμάτι είναι ότι, δυστυχώς,
φωτογραφικά μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακό. Και επειδή ζούμε στην εποχή της φωτογραφίας και πολλές φορές της AI φωτογραφίας, που δεν είναι καν πραγματική είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις από την εικόνα. Πρέπει πραγματικά να το αγγίξεις, να το φορέσεις για να το καταλάβεις. Και αυτό είναι μια έξτρα δυσκολία της εποχής. Όμως, επειδή είμαστε εδώ still standing μετά από 50 χρόνια σχεδόν σίγουρα έχουμε πολύ φανατικό κοινό και κοινό που μας ακολουθεί και που πιστεύει σε αυτές τις αξίες του sustainability, του διαχρονικού design, της καλής ποιότητας, των ρούχων που είναι για όλους. Νομίζω ότι είναι κάτι το οποίο έχει φανατικό κοινό.

Εμπριμέ θα βλέπαμε ποτέ;

Έχουμε δει κατά καιρούς και έχουμε και σε αυτή τη συλλογή μπροκάρ. Πάντα όμως έτσι σαν μια ήσυχη νότα και λίγο πάλι με τη λογική του αξεσουάρ.Δεν γίνεται το focus μιας συλλογής αυτό.

Ποιο είναι το focus;

Το focus είναι μία, δεν θέλω να πω τη λέξη βασική γιατί χρησιμοποιούμε τη λέξη basic αλλά δεν είναι και απόλυτα η σωστή λέξη γιατί έχει κάτι υποτιμητικό το basic. Είναι η βάση ουσιαστικά, με αυτή την έννοια το basic, η βάση που ακουμπάει πάνω στο σώμα μας που μας κάνει να κινούμαστε άνετα, που αισθανόμαστε όμορφα και πάνω εκεί χτίζουμε το look.Δηλαδή γι’ αυτό και το εσώρουχο είναι η έμπνευση. Γιατί είναι αυτό που μας ακουμπάει πρώτα και πάνω από εκεί μπαίνουν όλα τα υπόλοιπα. Και δημιουργούν όγκους, άλλα ύψη ή μπαίνει πάνω ένα εμπριμέ. Αυτό.

Να γυρίσουμε λίγο σε αυτό το still standing. Πώς στέκομαι ακόμη όρθιος σε μία βιομηχανία που παγκοσμιοποιείται και που η αλήθεια είναι ότι για τους Έλληνες σχεδιαστές το παιχνίδι είναι λίγο διαφορετικό από ό,τι συμβαίνει στον παγκόσμιο χώρο;

Είμαστε ακόμα εδώ γιατί νομίζω ότι μένουμε πιστοί στο όραμά μας.Και είναι σημαντικό αυτό γιατί οι πελάτες πάντα πρέπει, όταν είναι πιστοί σε ένα brand, να μην τους τρομάζεις, να τους προσφέρεις μέχρι ένα βαθμό αυτό που περιμένουν και να έχεις και ωραίες εκπλήξεις. Προσέχουμε την ποιότητά μας. Κατασκευάζουμε τοπικά, το οποίο κάποιοι το εκτιμούν και το καταλαβαίνουν. Αυτό μας διαφοροποιεί από την παγκοσμιοποίηση και νομίζω ότι μας δίνει και μια δύναμη.

Σίγουρα δεν έχουμε τις ίδιες ευκολίες. Σίγουρα δεν βρίσκουμε πια τεχνίτες, δεν βρίσκουμε πρώτες ύλες όπως βρίσκαμε στο παρελθόν. Αλλά πρέπει να μάθουμε κι εμείς να μην είμαστε τόσο πληθωρικοί. Γιατί το λέω και στον εαυτό μου κάθε φορά που κάνω μια καινούρια συλλογή, δεν χρειάζονται τόσα σχέδια, δεν χρειάζονται τόσα ρούχα. Πρέπει να είναι λίγα, καλά και περιποιημένα. Και έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζει και ο κόσμος. Να τα επιλέγει με χαρά.

Επιστρέφουμε σε πιο σταθερές αξίες και αρχίζουμε πια να κάνουμε μια πολύ πιο αυστηρή επιλογή σε όλα. Κάτι δείχνει αυτό.

Μια ωριμότητα. Δεν θα έπρεπε να είναι αυτό; Σίγουρα από τη μία είναι το κομμάτι της λιτότητας, αλλά το πιο σημαντικό είναι το κομμάτι της ωριμότητας. Και κάπως όλοι πρέπει να ωριμάσουμε.

Εκτός όμως από αυτό το κομμάτι, το πολύ δημιουργικό, έχεις και το κομμάτι, πώς να το πω, του συντονισμού. Έχεις έναν βάρος πια της ελληνικής μόδας ως Πρόεδρος της Ένωσης των Ελλήνων Σχεδιαστών. Αυτός ο ρόλος πώς είναι στα αλήθεια;

Είναι μια μεγάλη ευθύνη και πολλές φορές είναι δύσκολος, γιατί είναι πολλές διαφορετικές φωνές που πρέπει να συγκεραστούν, αλλά τελικά όλοι έχουμε τα ίδια ζητούμενα, τα ίδια θέλω, τα ίδια προβλήματα. Και κατά κάποιο τρόπο, από το να είσαι εκεί έξω μόνος σου και να παλεύεις, είναι ωραίο να ακούς και τους άλλους. Και γιατί συμπάσχουν μαζί σου σε κάποια θέματα και γιατί μπορεί να σου πούνε κάτι το οποίο μπορεί να σε ξεμπλοκάρει. Εγώ πραγματικά το βλέπω σαν ομαδική ψυχοθεραπεία αυτό μερικές φορές.

Τώρα το τι μεγάλα πράγματα μπορούμε να κάνουμε μαζί, αυτό θέλει χρόνο, δεν μπορεί να γίνει πάρα πολύ γρήγορα. Γιατί πρέπει πρώτα να γνωριστούμε καλά, να συντονιστούμε μεταξύ μας και να ανοίξουμε και τις πόρτες μας σε νέα μέλη. Άρα αυτό δεν μπορεί να γίνει απ’ τη μια μέρα στην άλλη.

Υπάρχει διαδοχή, υπάρχουν νέα μέλη, υπάρχουν σχεδιαστές με όραμα; Γιατί ουσιαστικά έχουμε συνδέσει μια χρυσή εποχή για την ελληνική μόδα που είστε αυτά τα ονόματα που γνωρίζουμε καλά με συνέπεια κάθε έξι μήνες. Και από εκεί δεν έχουμε δει, μπορεί να είναι και η δική μου αίσθηση, τόσο πολλοί πρόσωπα που να έχουν πάρει ένα προβάδισμα.

Υπάρχουν, γιατί υπάρχουν κάποιοι σχεδιαστές που είναι πιο νέοι, που ενδεχομένως μπορεί να τους ήταν πιο δύσκολο να έχουν αυτού του είδους την συνέπεια. Μπορεί να μην πιστεύουν στον τύπο της προβολής που είχαμε συνηθίσει εμείς. Παλεύουν μόνοι τους, πουλάνε μόνο στο εξωτερικό. Υπάρχουν τέτοια παιδιά. Και ενδιαφέρουν με τη δουλειά τους. Απλά είμαστε μια μικρή αγορά και είναι δύσκολο να σταθείς εξ αρχής.

Και επειδή η μόδα έχει γίνει και λίγο, έχει αυτό το πια λίγο celebrity στάτους, είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθείς κιόλας. Μπορεί να κάνεις ένα μπαμ και να κάνεις κάτι ενδιαφέρον για μια, δύο, τρεις, έξι σεζόν και μετά να μην είσαι τόσο ενδιαφέρον. Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο, δεν μιλάμε μόνο για την Ελλάδα. Άρα αυτό είναι το πιο δύσκολο. Να έχεις την ωραία ιδέα αλλά να μπορείς και να εδραιωθείς.

Για σένα αυτό το celebrity στάτους τι σημαίνει; Πώς μεταφράζεται σε πωλήσεις για παράδειγμα; Αν έρθει μια influencer στη Μύκονο και αγοράσει κάτι και το ποστάρει, κατευθείαν θα δεις ένα αποτέλεσμα διαφορετικό από ό,τι αν είχες βάλει μια καταχώρηση σε ένα περιοδικό;

Αυτό ισχύει, εννοείται για όλους. Σίγουρα είναι μια νέα τάξη πραγμάτων που εγώ μερικές φορές αισθάνομαι άβολα με αυτό, για να είμαι ειλικρινής, γιατί είναι μια άλλη γενιά, αλλά δεν μπορώ και να το αποφύγω.

Υπάρχει όμως και η ομορφιά του να σε ανακαλύπτει ο άλλος χωρίς να σε έχει δει πριν στα social media. Και συμβαίνει αυτό πολύ συχνά. Είσαι σαν ένας μικρός θησαυρός. Υπάρχουν ξένοι που μπορούν να μπουν εδώ τυχαία επειδή πέρναγαν απέξω και να πούνε «ααα, τι ωραία». Αυτό εμένα με ευχαριστεί περισσότερο.

Τι θα άλλαζες, Ορσαλία, σε αυτούς τους νέους κανόνες; Τι θα ήθελες να κρατήσουμε από το παρελθόν και τι σου αρέσει στο σήμερα;

Από το σήμερα μου αρέσει το ότι ένας νέος άνθρωπος μπορεί να βγάλει τη δουλειά του και να τη δείξει με πολύ πιο εύκολο τρόπο από ό,τι στο παρελθόν. Γιατί στο παρελθόν έπρεπε να πληρώσεις καταχωρήσεις, ατελείωτες, να έχεις μια παρουσία για να μπορέσει ο κόσμος να σε μάθει. Όμως απ’ την άλλη δεν είχες και τόση πληροφορία η οποία σε ανταγωνίζεται. Άρα το ένα έρχεται σε αντίθεση με το άλλο και στο σήμερα που η πληροφορία είναι πολύ μεγάλη, σίγουρα πρέπει να είσαι active συνέχεια και δεν ξέρεις και από πού να το πιάσεις.

Άρα αυτό δημιουργεί έναν έξτρα βαθμό δυσκολίας, κυρίως για αυτούς που είναι ήδη κατοχυρωμένοι σε μια θέση. Γιατί κάπως δεν ξέρεις… πρέπει να σε βλέπουν από παντού. Αυτός που ξεκινάει είναι πιο εύκολο. Για αυτόν που ήδη υπάρχει μπορεί να είναι μερικές φορές πιο δύσκολο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω απόλυτα, αλλά κάπως έτσι. Δεν ξέρεις από πού θα σε δουν. Αυτό που να σε κάνει πιο προσεκτικό, απ’ την άλλη μπορεί και να σε οδηγεί να είσαι και πιο αληθινός. Δεν ξέρω. Γιατί από τη στιγμή που έχεις μια προβολή από πολλές πλευρές, δεν μπορείς να λες και συνέχεια ψέματα.

Υπάρχει και αυτή η άγνοια κινδύνου.

Ναι.

Επειδή πάντα μιλάς με αλήθεια και με φόρα, τι μπορεί να σας φέρει όλους τους σχεδιαστές σε μία αμηχανία;

Μεταξύ μας σε μία αμηχανία;

Ναι, όταν είναι να πάρετε μία απόφαση. Όταν υπάρχει αυτή η πολυδιάσπαση με τις εβδομάδες μόδας, με το πώς θα παρουσιάσουμε τη δουλειά μας. Φαντάζομαι ότι υπάρχει πολυφωνία.

Η μεγαλύτερη δυσκολία σε αυτό είναι ότι δεν υπάρχει οργάνωση από πριν. Όταν δεν υπάρχει οργάνωση από πριν και γίνονται κάποια πράγματα τελευταία στιγμή, σίγουρα δημιουργούνται παρεξηγήσεις γιατί δεν ξέρει ο καθένας ποια είναι η θέση του.
Όμως, επειδή είμαστε μια ομάδα, δεν σημαίνει ότι δεν έχει ο καθένας και τη δική του δουλειά, τη δική του προσωπικότητα. Δηλαδή δεν είναι δεσμευτικό. Σίγουρα υπάρχει μέχρι ένα σημείο να έχουμε μια σύμπνοια, αλλά ο καθένας κάνει και τα δικά του.
Και αν δεν υπάρχει σεβασμός σε αυτό, ότι ο καθένας κάνει και τα δικά του, εφόσον βέβαια δεν δημιουργεί πρόβλημα στους άλλους, εκεί μπορεί να δημιουργηθεί… Να υπάρχει αυτό το κάνω μέχρι εκεί που είμαι ο εαυτός μου και αυτό που πρέπει εγώ να κάνω και το όραμά μου, χωρίς να κάνω κακό στους άλλους.
Αυτή η ισορροπία πρέπει να βρεθεί από όλους. Ναι, είμαστε όλοι μαζί και ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά αυτά τα δύο κάπως δεν πρέπει να έρχονται σε σύγκρουση.

Εγώ σαν παρατηρητής, Ορσαλία, και άνθρωπος που αγαπάει την ελληνική μόδα, βλέπω ότι υπάρχει με συνέπεια μια Εβδομάδα Μόδας στο Ζάππειο που αλλάζει χώρο. Έγινε και στο Καπνεργοστάσιο. Έγινε αυτή η πολύ φιλόδοξη προσπάθεια, με δική σου πρωτοβουλία, του Dramode στο Φεστιβάλ Αθηνών, που αναρωτιέμαι γιατί δεν είχε γίνει όλα αυτά τα χρόνια.

Ναι, αυτό ουσιαστικά είναι μια ενέργεια που δεν… Dramode ονομάσαμε μόνο αυτή την παράσταση. Θέλουμε να στήσουμε ένα νέο θεσμό που να είναι το Ελληνικό Φεστιβάλ Μόδας. Και φεστιβάλ με ποια έννοια, γιατί η μόδα πια δεν μπορεί να είναι ένα πράγμα. Πρέπει να συνδυάζεται και με άλλους τομείς. Μπορεί να είναι μόδα και τεχνολογία, μπορεί να είναι μόδα και θέατρο, αντί μία φορά μόδα και κινηματογράφος την επόμενη. Είναι ωραίο να υπάρχουν συμπράξεις, γιατί αυτό μας κάνει και εμάς πιο δημιουργικούς.

Εδώ είδαμε βέβαια μια βαθιά κουλτούρα, δηλαδή είδαμε κάτι τελείως διαφορετικό.
Το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ σαν θεατές. Και είναι πραγματικά αυτό που βλέπεις να έρχεται και που συμβαίνει πια παγκοσμίως. Από την άλλη υπάρχει και μία διαφορετική αντιμετώπιση, που επίσης συμβαίνει, που έχει να κάνει με την ελληνική μουσική της νύχτας και συνδυάζει τη μόδα με έναν διαφορετικό τρόπο, που για μένα είναι πιο παλιά Ελλάδα. Είναι όμως πιο μαζική Ελλάδα.

Δηλαδή δεν μπορούμε να το κρατάμε και μόνο στο επίπεδο του ελιτισμού τη μόδα. Πρέπει να είναι και για πιο πολύ κόσμο. Μιλάγαμε για τη δημοκρατία της μόδας πριν. Άρα κάπως πρέπει να πιάσουμε και το πιο εκλεπτυσμένο κοινό, που ενδεχομένως ασχολείται με το θέατρο, αλλά να πιάσουμε και αυτόν που του αρέσουν τα μπουζούκια. Δεν μπορούμε. Είμαστε μία Ελλάδα λίγο απ’ όλα. Παλιότερα ήμουν πιο ενάντια σε όλο αυτό. Τώρα έχω γίνει πιο δεκτική. Και νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει σύμπραξη. Και ο καθένας επιλέγει και αυτό που του ταιριάζει.

Ο Jean Paul Gaultier έσπαγε πιάτα. Είχε κάνει, θυμάμαι, μια συλλογή ολόκληρη, εμπνευσμένη από την Ελλάδα, αυτή με τα σπασμένα πιάτα, για την υψηλή ραπτική. Οπότε έχει να κάνει και με την ανάγνωση που κάνει ο καθένας. Νομίζω, ναι, και λίγο να τα βλέπουμε και με χιούμορ τα πράγματα.

Ρούχα φτιάχνουμε. Δεν φτιάχνουμε υψηλής μορφής τέχνη. Είναι μέχρι ένα σημείο τέχνη. Από κει και πέρα είναι ρούχα που ο κόσμος τα φοράει, τα ευχαριστιέται, μπορεί να πηγαίνει στα μπουζούκια, μπορεί να πηγαίνει και στο θέατρο με αυτά. Ο ίδιος ο άνθρωπος. Άρα το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Μπορεί να πηγαίνει για παϊδάκια και να πηγαίνει και σε Michelin star να φάει. Με το ίδιο ρούχο. Δεν πειράζει. Είμαστε ανοιχτοί.

Και αν σε αυτή τη Βίβλο έχουμε ένα κεφάλαιο Parthenis, τι εικόνες βάζουμε μέσα, τι συναίσθημα;

Νομίζω η Παναγία ήταν από τις αγαπημένες εικόνες του μπαμπά μου. Γιατί του άρεσε αυτή η φιγούρα της γυναίκας με το μαζεμένο μαλλί, το καθαρό μέτωπο, το μαντίλι. Πώς φανταζόμαστε την Παναγία. Εντάξει, ήταν και βαθιά θρησκευόμενος ο ίδιος. Θεωρώ ότι ήταν μια εικόνα πολύ κοντά στο brand. Αυτή η καθαρότητα. Δεν πειράζει τι σκέφτεσαι ή τι είσαι και πόσο ελεύθερος είσαι με το σώμα σου. Αλλά η εικόνα σου να είναι καθαρή. Σε αυτή την εποχή. Γιατί η πρόκληση δεν πρέπει να είναι από τα ρούχα. Μερικές φορές βλέπεις κορίτσια σε πολύ νέα ηλικία. Σίγουρα είναι λογικό ότι πειραματίζονται. Αλλά μερικές φορές τα πράγματα ξεφεύγουν. Και είναι λογικό ότι μπορεί να ψάχνει ένα μικρό κορίτσι τη σεξουαλικότητά του μέσα από τα ρούχα. Αλλά νομίζω ότι είναι καλύτερα να ψάχνει να βρει τον εαυτό του. Και όχι τα ρούχα που θα του προσφέρουν αυτό.

Ο διάλογος με τον πατέρα σου τώρα που έχει φύγει από τη ζωή πώς γίνεται;

Εντάξει, υπάρχουν στιγμές θυμού όπως υπήρχαν και τότε, όταν ήταν στη ζωή. Μπορεί τώρα να σκέφτομαι πιο συχνά τι θα έλεγε από τότε. Γιατί τότε δεν με πολύ ενδιέφερε μερικές φορές και απλά τα έκανα. Τώρα το σκέφτομαι. Αλλά έρχομαι και στα λόγια του μερικές φορές. Λέω, τελικά, δίκιο είχε.

Για πες ένα παράδειγμα. Τι θα σου έλεγε για αυτή τη συλλογή. Τι θα σου έλεγε για αυτά που λες τώρα;

Αυτό ότι πια δεν είναι ο εντυπωσιασμός. Ότι είναι πολύ εύκολο να προσπαθείς να εντυπωσιάσεις με κάτι τον άλλον. Και προσωπικά και σαν brand. Ότι βάζουμε κάτι πολύ flashy ή βγάζουμε ένα ρούχο πολύ flashy για να τραβήξουμε την προσοχή. Αυτό όμως δεν μπορεί να έχει διάρκεια.
Άρα αυτό πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Τι μπορεί να έχει διάρκεια. Και τι μπορεί να… Σίγουρα είναι και το θέμα μερικές φορές ότι το πιο ήσυχο είναι και πιο safe. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι όμως ως safe πάντα. Γιατί αυτή είναι η εμπορική πλευρά, η εμπορική διάσταση. Που υπάρχει πάντα και αυτή γιατί πρέπει να επιβιώσουμε σαν επιχειρήσεις.
Αλλά δεν είναι πάντα όμως και το ήσυχο το safe. Γιατί ο άλλος θέλει το εντυπωσιακό. Άρα για να τον πείσεις για το safe, δεν είναι εύκολο. Πρέπει να πιστεύει πρώτα ο ίδιος στον εαυτό του. Γιατί μετά κάνεις και ψυχανάλυση.

Για πες παραδείγματα. Τι ζητάνε οι πελάτες. Τι θέλουν. Να έρθουν εδώ και να είναι νέες, αδύνατες, ψηλές, μοντέλα;

Όχι. Δεν θα το έλεγα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι μας πελάτες είναι σίγουροι για τον εαυτό τους. Υπάρχουν βέβαια και οι πελάτες που λένε «έχω 500 ευρώ, τι να πάρω». Έρχονται για shopping therapy. Υπάρχουν και αυτοί οι πελάτες. Αυτό ισχύει σε όλα τα μαγαζιά.
Είναι ωραίο να σου το λένε αυτό. Όχι γιατί θα τους πάρεις τα 500 ευρώ. Γιατί πρέπει να πει ότι σου έχουν εμπιστοσύνη. Και αισθάνονται ασφάλεια να επιλέξεις και για αυτούς.

Και αν σου ζητήσω να κάνεις έναν απολογισμό, θα σου ζητήσω έναν μίνι απολογισμό σαν πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Σχεδιαστών.

Έναν μίνι απολογισμό. Τώρα που λήγει η θητεία μου. Γιατί λήγει η θητεία μου. Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να κάνω focus και σε άλλα πράγματα. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία για μένα. Μπορεί να μην κάναμε πάρα πολλά πράγματα, γιατί έχουν περάσει και τέσσερα χρόνια. Αλλά νομίζω ότι κάναμε το ουσιαστικό βήμα να είμαστε μαζί. Αυτό που έλεγα και πριν, να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας.

Να βλέπουμε ότι μέσα στις διαφορετικές προτάσεις που έχουμε να προτείνουμε, πρέπει να πείσουμε τον Έλληνα πελάτη να επιλέγει η ελληνική μόδα. Δεν είμαστε ανταγωνιστές. Αντιθέτως, δίνουμε πολλές επιλογές στη χώρα μας. Πρώτα για τους δικούς μας τους πελάτες, τους ντόπιους. Και μετά για τους πελάτες που έρχονται ως επισκέπτες. Γιατί κάνουμε και πολιτιστική διπλωματία. Κακά τα ψέματα. Είμαστε εκτός από τα μνημεία που έρχονται να δούνε, το άλλο που βλέπουν είναι τι παράγει αυτή η χώρα. Δημιουργικά. Έρχονται οι τουρίστες να το δούνε. Ακόμα και αν δεν ψωνίσουν. Άρα είμαστε το πρόσωπο της Ελλάδας.Και είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι μαζί. Και ότι πρέπει να υπάρχει μια σύμπνοια και ας μην συμφωνούμε. Καλύτερα κιόλας να μην συμφωνούμε στο γούστο. Γιατί αν είχαμε να προτείνουμε όλοι παρόμοια πράγματα, πρέπει και ο άλλος να έχει έστω την ψευδαίσθηση της ποικιλίας. Άρα τον κρατάς και κοντά σου. Δεν είμαστε ανταγωνιστές. Το αντίθετο.

Το νιώθουν όλοι αυτό;

Δεν ξέρω τι νιώθουν. Εγώ θα ήθελα αυτό να νιώθουν. Πιστεύω πως σε έναν βαθμό το έχουμε καταφέρει. Γιατί πολύ πιο εύκολα σηκώνουμε το τηλέφωνο πια και ζητάμε βοήθεια ή ρωτάμε ο ένας τον άλλον πληροφορίες. Ακόμα και για τα απλά πράγματα. Ήρθε η τάδε να μου ζητήσει δουλειά. Είναι καλή. Αυτό δεν γινόταν στο παρελθόν. Είναι και ένας τρόπος προστασίας.

Άρα ουσιαστικά τους ένωσες, κατάφερες να κρατήσεις ισορροπίες.

Νομίζω πως ναι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι να χωρίσουμε. Το σημαντικό από εδώ και πέρα είναι να έρθουν και άλλα μέλη. Να μην θεωρούν ότι είμαστε μια κλειστή ομάδα, ένα κλειστό κλαμπ. Αλλά επειδή υπάρχει τώρα αυτή η σύμπνοια και είμαστε σαν μια παρέα, μπορεί όντως αυτό να δημιουργεί και αυτή τη δυσκολία. Αλλά είμαστε ανοιχτοί.

Το νεότερο μέλος πόσο είναι;

Η Ελένη Καββάδα. Τριάντα.

Και το γηραιότερο;

Ο κύριος Τσέλιος. Ο οποίος, έμαθα ότι είναι στη Μύκονο πια. Μόνιμα. Πίνουμε καφέ εκεί συχνά μαζί.

Άρα για να ολοκληρώσουμε στον απολογισμό, τι αφήνεις πίσω; Θα τους αφήσεις ειρηνικά; Υπάρχει διαδοχή, υπάρχει άνθρωπος που θα πάρει μετά τη σκυτάλη;

Ναι, αλλά το θέμα είναι να έχει την όρεξη και τον χρόνο. Γιατί εμένα μου πήρε πάρα πολύ χρόνο αυτό. Από τη δική μου τη δουλειά. Και πρέπει να έχεις τη διάθεση να τον επενδύσεις από τον χρόνο. Και να σου επιστρέψει κάτι, να σου αφήσει και εσένα κάτι.

Σου επιστρέφει κάτι;

Εμένα μου είχε δώσει χαρά. Εντάξει, υπήρχαν στιγμές δυσκολιών, αλλά μου είχε δώσει χαρά. Δεν θεωρώ ότι ήταν κάτι που ήταν αρνητικό για μένα. Το αντίθετο.

Και μία συμβουλή που κρατάς στην καρδιά σου σαν μόττο ζωής;

Είναι μια συμβουλή που μου την έλεγαν οι γονείς μου όταν ήμουν έφηβη. Που λίγο πάλευα και με την αναγνωρισιμότητα του brand, που ήταν πολύ έντονη τότε. Ήταν να είσαι ο εαυτός και να μη σε ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι. Είναι σκληρό για έναν έφηβο να το σκέφτεται αυτό.
Αλλά μεγαλώνοντας μες στη ζωή είναι σημαντικό, γιατί μόνο έτσι μπορείς να βάλεις προσωπική σφραγίδα και να δημιουργήσεις. Γιατί πρέπει πρώτα εσύ από όλους να πιστεύεις αυτό που κάνεις. Και δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Άρα και αυτό πάει λίγο μαζί, σαν συμβουλή. Κάνε αυτό που σ’ αρέσει και δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους. Αυτούς που θα ικανοποιήσεις μπορείς να τους ικανοποιείς απόλυτα. Δεν είμαστε για όλους. Κανείς μας δεν είναι για όλους. Οτιδήποτε κάνουμε.

Ορσαλία Παρθένη, ευχαριστούμε πάρα πολύ.

Εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ. Και χάρηκα που ξανά είμαστε μαζί μετά από τόσα χρόνια.

Still standing.

Ναι, still standing.

 

Επιμέλεια – συνέντευξη
Σάντυ Τσαντάκη

Οπερατέρ
Δημήτρης Μπελεγρίνης
Αντώνης Βαραμπούτης

Video graphics / editing
Ανδρέας Κωστόπουλος

Μακιγιάζ
Freddy make up stage
Roula Zozoula

Οργάνωση Παραγωγής
Χρήστος Ναστούλης