Πριν από μερικά χρόνια, αν έλεγες ότι έχεις coach, όλοι θα σε φαντάζονταν σε παρκέ, με ιδρωμένη φανέλα, να σου φωνάζει κάποιος «πάσα ρεεε!». Σήμερα; Σήμερα είναι — και είσαι — trendy να έχεις «προπονητή» για τα πάντα: τα συναισθήματα, τις επενδύσεις, τις σχέσεις, τα κιλά, το χρώμα των μαλλιών, τις τρίχες των ποδιών, τα αισθηματικά, το σεξ, την καριέρα. Για το πώς να αναπνέεις, πώς να περπατάς, πώς να λες «όχι» χωρίς ενοχές αλλά και «ναι» χωρίς να θεωρηθείς θύμα. Ακόμα και για το πώς να πίνεις νερό… με mindfulness.

Διαβάστε ακόμη: Προσοχή! Μπαμπάς…

Ζούμε στην εποχή του life coaching. Ξυπνάς και πριν καν φτιάξεις καφέ, έχεις ήδη τρεις ειδοποιήσεις για «πρωινές θετικές δηλώσεις». Ο ένας σου λέει να αναπνεύσεις βαθιά αναφωνώντας «είμαι το φως», ο άλλος να χαμογελάσεις στον καθρέφτη με ευγνωμοσύνη για τα «μαθήματα της ζωής», και ο τρίτος να ξεκινήσεις τη μέρα με visualisation: εσύ, στο Μπαλί, ευτυχισμένη, με παθητικό εισόδημα και θετική ενέργεια μέχρι την κορυφή του όρους Αγούνγκ.

Διαβάστε ακόμη: Game of Phones Vs «Ανοίξτε κάνα βιβλίο!»

Κατά τις 10:00 έχεις ήδη πειστεί ότι έχεις αποτύχει σε τρεις-τέσσερις βασικούς τομείς της ύπαρξής σου. Δεν έκανες journaling, δεν έφαγες πρωτεΐνη, δεν έστειλες κανένα «καλημέρα» με πρόθεση σύνδεσης, και – τραγωδία – είπες «ναι» σε κάτι που δεν ήθελες, απλώς επειδή βαριόσουν να εξηγήσεις το «όχι». Μέχρι τις 11:00 έχεις πειστεί ότι σαμποτάρεις τον εαυτό σου, δεν αγαπάς αρκετά το inner child σου και ξεκίνησες λάθος τη μέρα επειδή έφαγες κρουασάν — αντί για γκρανόλα, πράσινο smoothie και μια γερή δόση ευγνωμοσύνης. Αποτέλεσμα;

Η ζωή μας έχει μετατραπεί σε ένα μόνιμο σεμινάριο αυτοβελτίωσης. Σε μια ατέρμονη προσπάθεια να φτάσουμε ασθμαίνοντας το «καλύτερο εγώ μας» — ένα «εγώ» αόριστο, ακαθόριστο, αλλά απολύτως απαραίτητο, γιατί έτσι λένε.

Πρέπει να το βρούμε. Να το χτίσουμε. Να του κάνουμε αναβάθμιση. Λες κι είμαστε λογισμικό. Η αβεβαιότητά μας έγινε υπηρεσία. Η ανασφάλειά μας, προϊόν. Η αγωνία μας, εμπόρευμα από κάτι τύπους και τύπισσες που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν έχουν τίποτα παραπάνω από έναν καλό φωτισμό, ένα χαμόγελο Colgate κι ένα logo τύπου “Unlock Your Inner Power”. Δεν φοράνε ρόμπες, φοράνε ακουστικά. Δεν κρατάνε ραβδί, κρατάνε PowerPoint. Δεν έχουν σοφία, έχουν αυτοπεποίθηση και σωστό framing. Δεν προσφέρουν λύσεις. Προσφέρουν εξάρτηση και τζάμπα επαγγελματιλίκι.

Κι όμως, μας πείθουν πως οι στραβοτιμονιές μας είναι σκιές που πρέπει να ισιώσουμε. Ότι η αδυναμία είναι κάτι που χρειάζεται manual για να «ξεπεραστεί». Πως σχεδόν τα πάντα είναι ένα κακό που πρέπει να ξορκίσουμε. Μας συμβουλεύουν να μη χωράμε στα ανθρώπινα. Να πιστεύουμε ότι πρέπει να διορθωθούμε, να «δουλευτούμε», να αναβαθμιστούμε. Λες και είμαστε project. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή η εποχή μας είναι αγχωμένη, χαμένη, μπερδεμένη. Και η ανάγκη μας για νόημα, για καθοδήγηση, για να μας πει κάποιος «μπράβο», έχει γίνει κανονική αγορά. Με συνδρομή, webinars και early bird εκπτώσεις.

Αλλά… για μισό λεπτό. Μήπως τελικά δεν τους χρειαζόμαστε όλους αυτούς; Ναι, είναι παρήγορο να νιώθεις πως κάποιος σε καθοδηγεί. Πως υπάρχει ένα πλάνο, ένας χάρτης, κάτι που θα σε ξεκολλήσει απ’ την προσωπική σου μποτιλιαρισμένη Κηφισίας. Αλλά ας το δούμε κι ας το πούμε καθαρά: η ζωή δεν είναι excelάκι. Δεν παίζεται σε ασφαλή λειτουργία. Δεν έχει οδηγίες χρήσης. Δεν υπάρχουν τέλειες ερωτήσεις, ούτε τέλειες απαντήσεις.

Η ζωή είναι μπάχαλο, λάθη, παγωμένα βράδια και αμήχανα ραντεβού. Είναι απανωτά «δεν πειράζει», κακά timing και φράσεις που δεν είπαμε ποτέ. Είναι τα στραβοπατήματα που μας διαμορφώνουν — όχι τα YouTube lives με τίτλους τύπου «5 τρόποι να πάρεις πίσω τον έλεγχο». Όχι γλυκιά μου.

Δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε «εκδοχές». Είμαστε το κανονικό, το ανάκατο, το ατελές. Και τα λάθη μας είναι απαραίτητα.

Είναι το καλούπι μας. Αντί λοιπόν να κυνηγάμε το τέλειο με like σε ρήσεις και συμβουλές των απανταχού Κοέλιο, ας αγκαλιάσουμε λίγο το χάος μας. Ας πούμε καμιά βλακεία που θα τη θυμόμαστε την επόμενη ημέρα και θα σκεπαζόμαστε από ντροπή. Αυτά είμαστε. Όχι οι τίτλοι των webinars. Γιατί αν το coaching όντως δούλευε όπως το υπόσχονται, θα ήμασταν ήδη όλοι φωτισμένοι. Και όμως, είμαστε αγχωμένοι, χαμένοι, με μια διαρκή αίσθηση ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά. Μήπως, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είμαστε εμείς, αλλά η εμμονή να φτιαχτούμε;

Η απάντηση είναι απλή: είμαστε άνθρωποι. Με αντιφάσεις, λάθη και αντιστάσεις. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε χρειάζεται να είναι. Δεν θέλουμε άλλη εκδοχή του εαυτού μας. Μας φτάνει αυτός που έχουμε — ο κουρασμένος, ο μπερδεμένος, ο ατελής, αλλά ο απόλυτα υπαρκτός. Θες να πατήσεις παύση; Πάτα την. Θες να μην είσαι παραγωγικός για λίγο; Καν’ το. Θες να φας πίτσα στις 2 τα ξημερώματα και να νιώσεις χάλι μαύρο, χωρίς να πεταχτεί κανείς με φακό αυτοβελτίωσης; Φάτη. Κι αν είναι να έχουμε κάποιον δίπλα μας, ας είναι φίλος. Όχι καθοδηγητής. Όχι γκουρού. Ένας άνθρωπος που θα πει: «Έλα μωρέ, όλοι χάλια είμαστε» και θα παραγγείλει πίτσα. Χωρίς quotes. Μόνο με επιπλέον τυρί…