Η καρδιά δουλεύει υπερωρίες. Τα χέρια και τα πόδια μουδιάζουν. Το στομάχι σφίγγεται. Ο αέρας λιγοστεύει. Ο θάνατος μοιάζει πιο κοντά από ποτέ. Και το μόνο που κάνεις είναι να παρακαλάς να πεθάνεις τουλάχιστον γρήγορα γιατί δεν αντέχεις άλλο το μαρτύριο.

Δείτε ακόμη: Το #MeToo μόλις άρχισε

Μία κρίση πανικού μπορεί να συμβεί παντού, ακόμη και στην πιο ανέμελη θεωρητικά στιγμή. Κρατάει μόνο λίγα λεπτά, που όμως μοιάζουν με αιώνα. Ξεκινάει με ένα μεμονωμένο περιστατικό – το δικό μου ήταν στο αεροπλάνο. Και μετά φοβάσαι μη σου ξανατύχει. Και σταματάς να ταξιδεύεις. Και χάνεις στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα, εμπειρίες, ευκαιρίες.

Και μετά αρχίζεις να φοβάσαι και το πλοίο. Μετά το τρένο. Αν είσαι πολύ άτυχος, ακολουθεί το μετρό, το αυτοκίνητο, το ασανσέρ, το σινεμά… Και μετά το μισό λεξικό. Γιατί οι φοβίες και οι κρίσεις πανικού είναι άπληστες, ζητάνε όλο και περισσότερα. Σαν κακομαθημένα παιδιά. Κι όσο δίνεις χώρο τόσο επεκτείνονται.

Κι αν το πάθεις μία φορά, είναι πολύ πιθανό ότι θα ξανασυμβεί. Και κάθε φορά η ίδια αίσθηση. Πνίγεσαι, αλλά δε μπορείς να μιλήσεις. Γιατί θα γίνεις ρεζίλι. Τι θα πει ο κόσμος, πώς θα σε κοιτάξει; Γιατί αν δε σε ένοιαζε ο κόσμος πιθανότατα δε θα είχες καταλήξει εδώ. Αν μπορούσες να εκφράσεις τα συναισθήματά σου στο σύντροφό σου, στους γονείς σου, στους συναδέλφους σου, αν έλεγες τι σε ενοχλεί, αν δεν τα καταπίεζες, δε θα ξεχείλιζαν τώρα.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, υπολογίζεται ότι ένα 4% του παγκόσμιου πληθυσμού βιώνει μία αγχώδη διαταραχή. Ο όρος είναι ευρύς και περιλαμβάνει τη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, τις φοβίες και τις κρίσεις πανικού.

Κι αν η μάχη με το μυαλό σου είναι ήδη δύσκολη, φαντάσου να έχεις απέναντί σου και τον κοινωνικό περίγυρο. Οι κρίσεις πανικού και οι φοβίες συχνά παραγνωρίζονται, παρεξηγούνται ή υποτιμώνται. Αντιμετωπίζονται με ένα λεξιλόγιο της αδιαφορίας με φράσεις όπως «έλα μωρέ, μην αγχώνεσαι ή το κλασικό «είναι όλα στο μυαλό σου». Κι όμως, στο μυαλό είναι που δίνονται οι δυσκολότερες μάχες. Γιατί ο εχθρός είναι αόρατος. Γιατί έχεις έναν εγκέφαλο σε διαρκή ετοιμότητα, που βλέπει κίνδυνο εκεί όπου άλλοι βλέπουν κανονικότητα.

Οι άνθρωποι που το βιώνουν χρειάζονται να ακούσουν «είμαι εδώ αν χρειαστείς». Να μη νιώθουν άβολα ή δυσάρεστα όταν δε μπορούν να ανταποκριθούν σε κάτι που για τους άλλους μοιάζει εύκολο ή διασκεδαστικό.

Δείτε ακόμη: Μόδα χωρίς ενοχές 

Όχι μούτρα για την κακή θέα αν θελήσουν θέσεις στο διάδρομο του σινεμά για να μπορούν να φύγουν γρήγορα. Όχι αποδοκιμασία αν δεν καταφέρουν να έρθουν στο γάμο σας που οργανώσατε σε κάποιο ακριτικό νησί. Όχι περιθωριοποίηση αν εξομολογηθούν ότι παίρνουν χάπια ή πηγαίνουν σε ψυχίατρο.

Τα στοιχεία είναι ενδεικτικά του στίγματος που επικρατεί. Μόνο 1 στους 4 πάσχοντες από αγχώδεις διαταραχές λαμβάνει κάποια θεραπεία.

Οι κρίσεις πανικού και οι φοβίες δεν ζητούν οίκτο. Ζητούν χώρο, σεβασμό και υπομονή. Αν δεν τις έχεις βιώσει, δεν χρειάζεται να τις καταλάβεις πλήρως. Αρκεί να μην τις υποτιμάς. Αν τις έχεις ζήσει, τότε ήδη ξέρεις: δεν είσαι μόνος. Και δε σημαίνει ότι είσαι αδύναμος. Μάλλον το αντίθετο. Είναι ένας τρόπος για να σου δείξει το σώμα σου ότι παραήσουν δυνατός για πολύ καιρό.