«Για βόλτα στη Γλυφάδα, μαμά». Από τις τρεις το μεσημέρι, για τις οκτώ το βράδυ. Ε, τι είναι πέντε ώρες μπροστά στην αιωνιότητα; Τίποτα. Το μπάνιο ερμητικά κλειστό. «Μην μπεις». Το υπνοδωμάτιο λοκαρισμένο. «Μην τολμήσεις». Τα μάτια μου χαμηλωμένα. «Μην κοιτάς». Τα σηκώνω διάπλατα—δεν είναι περιέργεια, αντανακλαστικό του σοκ είναι.

Ήχος κουδουνιού. «Άνοιξε, μαμά. Η Έλλη είναι. Θα μείνει σπίτι μετά τη βόλτα για sleep over». Μπαίνει η Έλλη ζαλωμένη με δύο σακ βουαγιάζ, λες και κατέβηκε για τριήμερο στην Αράχοβα. «Μπράβο, κοριτσάκι μου, έφερες και τα βιβλία σου για να διαβάσετε αύριο;» ρωτάω. Με κοιτάζει σαν να της είπα «Λέω να έρθω μαζί σας, να πιούμε bubble tea και να βγάλουμε selfies». «Όχι, κυρία Ρομίνα. Κάτι καλλυντικά έφερα για να ετοιμαστούμε…».

Κάτι καλλυντικά. Πολλά καλλυντικά. Αμέτρητα καλλυντικά. Άπειρα καλλυντικά. Ένα νεσεσέρ μόνο για τα highlighter. Μια βαλίτσα μόνο για τα νύχια. Μια βαριά βιομηχανία ισιωτικής, αρώματος και γκλίτερ απλωμένη σε κάθε διαθέσιμο τετραγωνικό μέτρο. «Πήγαινε στο σαλόνι τώρα και μη μας ενοχλήσεις, μαμά». Μένω εκεί. Στήλη άλατος με μια κούπα καφέ στο χέρι, παρατηρώντας το μέλλον. Από μακριά. Σαν την Ιστορία.

«Το μαλλί πώς να το κάνουμε; Pixie cat, mullet, shag, bob, pigtails ή victory rolls;» ρωτάει η μία. «Mousse haircut» πετάγεται η άλλη. «Είναι το απόλυτο trend».Τα ψαλίδια παίρνουν φωτιά, οι ισιωτικές δουλεύουν υπερωρίες, ο αέρας γεμίζει με τον ηλεκτρισμό του φριζαρίσματος και μια ελαφριά εσάνς καμένου. «Θα τα κάψετε τα μαλλιά σας! Τρίχα δεν θα σας μείνει!» φωνάζω. «Μη μιλάς, μαμά! Μα είναι δυνατόν να έχουμε μόνο δύο πρίζες στο μπάνιο;»

Δεν απαντώ. Αναπολώ τη δική μας εφηβική histoire de beauté: Κοτσίδα από βραδύς για κυματιστά μαλλιά. Μια κουταλιά μαγιονέζα για λάμψη. Μισή λεμονόκουπα για κράτημα. Χαμομήλι για—κατά φαντασίαν—ανταύγειες. Τρίψιμο στα μάγουλα για να κοκκινίσουν, δάγκωμα στα χείλη για να «αυγατίσουν», κλεμμένο μολύβι και μάσκαρα από το συρτάρι της μαμάς, συνοδευόμενα από τη γλυκιά της φράση: «Αν τολμήσεις να μου ξαναπάρεις καλλυντικά, θα σου κόψω τα πόδια! Έχεις ανάγκη εσύ από αυτά; Νέο κορίτσι! Σαν τα κρύα τα νερά!»

Οι φωνές από το μπάνιο με επαναφέρουν στο σήμερα. «Φέρε το primer!» / «Αυτό είναι το σωστό undertone του foundation!» / «Το concealer τώρα!» / «Πάρε το blush!» / «Βάλε μπόλικο contour εδώ κι αρκετό bronzer στα μήλα!» /«Κράτα τα μάτια ανοιχτά να κολλήσουν σωστά οι false eyelashes!» / «Γρήγορα το setting powder» / «Όχι αυτό το lipgloss, το άλλο! Εκείνο που καίει πολύ τα χείλια και τα κάνει να δείχνουν πελώρια!» /«Κλείσε λίγο τα μάτια να σου βάλω setting spray να κρατήσει το make-up!» Και τότε, καθώς η ομίχλη από τα setting sprays τυλίγει το μπάνιο σαν σκηνή από φιλμ νουάρ, πίνω μια γουλιά καφέ και σκέφτομαι: Η Οδύσσεια; Μικρό ταξιδάκι μπροστά στην ολοκλήρωση του σωστού μακιγιάζ μιας δεκατετράχρονης.

«Είμαστε έτοιμες, μαμά! Φεύγουμε». Τις κοιτάζω και με πιάνει μια τρυφερή απελπισία. Όχι για τα 7000 καλλωπιστικά που έβαλαν επάνω τους. Ούτε για το συμμάζεμα που με περιμένει. Ούτε επειδή «είστε νέα κορίτσια, σαν τα κρύα τα νερά που δεν έχουν ανάγκη από καλλυντικά» Με πιάνει απελπισία γιατί είναι κάτι πιο πολύ από ίδιες. Κάτι παραπάνω από κλώνοι. Κάτι περισσότερο από καρμπόν. Μαλλί σε version πρόκας. Μύτη λεπτή, στρατηγικά φωτισμένη με highlighter. Φρύδι τοξωτό. Νύχια βαμμένα σε ολόκληρη την παλέτα του Pantone. Χείλη σαν να πέρασε από πάνω τους σμήνος μελισσών. Μαύρη (πιο στενή πεθαίνεις) μπλούζα, συνδυασμένη με signe πετσετέ φόρμα – το σύγχρονο δίλημμα μεταξύ άνεσης και ασφυξίας.

Και θέλω να τις ρωτήσω. Γιατί βρε κορίτσια μου; Κορίτσια του σήμερα. Γιατί βρε κοριτσάρες μου; Κοριτσάρες του σήμερα. Ποιος κατάφερε να σας πείσει πως αν μοιάζετε όλες μεταξύ σας, κάποιος θα σας προσέξει περισσότερο; Κι αφού είπατε να είστε όλες ίδιες, ποια θα ξεχωρίσει; Ποια θα πει «Εγώ είμαι αυτή. Με τα καλά μου, τα στραβά μου, αλλά εγώ. Αληθινή. Όχι «εγώ σε συσκευασία εμείς».

Ξέρετε κάτι, κοριτσάκια μου λατρεμένα; Η κομψότητα δεν κρύβεται στην ομοιομορφία. Το στιλ δεν είναι αντιγραφή. Και η ομορφιά δεν είναι αυτό που βλέπει το μάτι, αλλά αυτό που νιώθει ο άλλος για εσάς. Κοιτάξτε γύρω σας. Στη ζωή που είναι εκεί για να τη ζήσετε, όχι για να την εγκρίνει ο καθρέφτης. Και στα μάτια κάποιου που θα σας ερωτευτεί ακριβώς όπως είστε. Τα λέω γιατί σας αγαπάω. Όχι για να σας την πω – όπως μου λέει η κόρη μου – αλλά γιατί πρέπει επιτέλους να καταλάβετε πως η αυθεντικότητα είναι πάντα στη μόδα. Τα υπόλοιπα είναι απλώς εποχές…

Photo credit: Istock