Όσο στεναχωρημένη κι αν νιώθω, μια βόλτα στη θάλασσα παντα με βοηθά να αποφορτιστώ και να γαληνέψω. Αποκαθιστά την εσωτερική μου ισορροπία. Είναι κάποια χρώματα στη ζωή μας που έχουν μια δύναμη σχεδόν μαγική. Η όψη τους γαληνεύει την ψυχή μας και διώχνει μακριά τις έγνοιες. Άρρηκτα συνδεδεμένα με την παιδική μας ηλικία, πανταχού παρόντα σε όλη την διάρκεια της ζωής μας. Τα βιωματικά μας χρώματα είναι η παλέτα της ψυχής μας.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: To παράδοξο με τις παραλίες: Οι 1.000 λέξεις που δε λέει μια φωτογραφία

Εμείς οι Έλληνες είμαστε παιδιά της θάλασσας. Γεννιόμαστε κοντά της, ζούμε κοντά της. Το μπλε της χρώμα “βάφει” το σκηνικό του προσωπικού μας φιλμ. Κοντά της νιώθουμε ασφαλείς, σαν να είμαστε σπίτι μας. Σίγουρα υπάρχει επιστημονική εξηγηση για αυτό. Παρότι όμως δεν είμαι σε θέση να μιλήσω με επιστημονικούς όρους και επιχειρήματα μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Το μεγαλείο των συναισθημάτων που μας κατακλύζουν και μόνο στην όψη της θάλασσας και του μπλε εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει. Μου δημιουργεί βέβαια και μια σειρά αποριών.

Πώς μπορεί το χρώμα να έχει τόση δύναμη; Πώς μπορώ να μιλώ με κάτι άψυχο; Να αναζητώ παρηγοριά χωρίς να παίρνω απάντηση στα λόγια μου; Οι μνήμες των παιδικών μας χρόνων δημιουργούν έναν αόρατο συνδετικό ιστό που περικλείει όλες τις εικόνες που μας διαμόρφωσαν, όλες τα στοιχεία που αποτελούν την ταυτότητα μας. Όσο μακρια και αν είμαστε, αρκεί μια στιγμή, μια εικόνα για να μας ηρεμήσει.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε: Αυτοπειθαρχία: η μεγάλη πρόκληση της καθημερινότητάς μας

Διαφορετικά βιωματικά χρώματα

Η γαλήνη στη δική μου νόηση έχει το χρώμα της θάλασσας. Την μυρωδιά της. Σε αυτή λέω τα προβλήματα μου. Και νιώθω ότι με καταλαβαίνει. Ξέρω πως όλο αυτό είναι στο μυαλό μου. Κι όμως το μπλε της χρώμα με γεμίζει με μια ευεργετική ενέργεια. Ακόμα και φουρτουνιασμένη μου μοιάζει όμορφη. Δεν την φοβάμαι. Την κοιτώ με δέος, θαυμάζω την καθαρότητα της και την απεραντοσύνη της. Η φύση και τα χρώματα της είναι για μένα ένα καταφύγιο.

Αντίστοιχα ένας άλλος άνθρωπος που έχει μεγαλώσει στο βουνό αναζητά την ηρεμία στο δάσος. Το δικό του κάδρο είναι πράσινο. Διαφορετικές εικόνες, διαφορετικά βιώματα, διαφορετικά βιωματικά χρώματα. Για κάθε έναν από εμάς υπάρχει ένας τόπος που μας χαλαρώνει, ένας πίνακας ζωγραφικής που έχει τις πινελιές των βιωμάτων μας.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε: Textationship: Μήπως τελικά τα “έχουμε” με το κινητό μας;

Το προσωπικό μας κάδρο

Πάντα ανατρέχουμε στην φύση. Κανένας δεν ηρεμεί κοιτάζοντας άσχημα κτίρια που απο ψηλά μοιάζουν σαν να είναι χτισμενα το ένα πάνω στο άλλο. Μπορεί να μας φαίνεται απίστετο αλλά βαθιά μέσα μας είμαστε -ευτυχώς- ακόμα συνδεδεμένοι με την φύση. Έκει νιώθουμε σαν στο σπίτι μας. Αυτή μας απελευθερώνει και μας ξανακάνει δυνατούς. Για μας είναι το μπλε της θάλασσας, για άλλους είναι το πράσινο των δέντρων. Το χρώμα του ουρανού το ηλιοβασίλεμα. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν αναζητούμε το μαύρο. Το προσωπικό μας κάδρο είναι εμπνευσμένο από την φύση. Η προσωπική μας παλέτα καθορίζεται εν αγνοία μας. Είναι όμως πάντα κοντά μας. Κλείνοντας τα μάτια σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να ήμουν ξυπόλυτη στην αγαπημένη μου παραλία. Μόνη. Εγώ, η θάλασσα και το λατρεμένο μου μπλε. Το δικό μου βιωματικό χρώμα.

Photo Credits: Wikipedia, Claude Monet, The Beach at Pourville, 1882