Κάθε εργάσιμη μέρα διανύω 10+2 στάσεις: πιστεύω πως έχω οπότε λόγο, όπως και οι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μου, που ζουν καθημερινά αντίστοιχες “μεγάλες στιγμές”. Όλοι μας θυσιάζουμε δηλαδή κάθε μήνα, παραπάνω από ένα 24ωρο στον ήλιο ή ένα 24ωρο από τον καθαρό αέρα. Κοινή θυσία όλων μας στην ταχύτητα!

Κι οι θυσίες μας στις πιο πολλές των περιπτώσεων ανταμείβονται: ο ηλεκτροκίνητος “Χάροντας”, ο “βαρκάρης του κάτω κόσμου” μάς φέρνει στον προορισμό μας, περίπου την ώρα που προϋπολογίσαμε. Ελβετική ακρίβεια…
Κάνοντας λοιπόν καθημερινώς και για πολλούς μήνες τις ίδιες διαδρομές τόσο “πήγαινε” όσο και στο “έλα” έχω τελειοποιήσει την πορεία που ακολουθώ, σαν να έχει εφοδιαστεί με GPS ο “εσωτερικός μου άνθρωπος” και να κατευθύνει με ακρίβεια τα πόδια, ώστε να ελαχιστοποιώ τις διαδρομές που χρειάζεται να περπατάω, να μπαίνω στο βαγόνι που σταματάει δίπλα στη σκάλα που χρειάζεται να ανέβω ή να κατέβω, ώστε να βρεθώ στο επόμενο επίπεδο για να εξέλθω ή για να πάρω την ανταπόκριση που θα με πάει στον προορισμό μου.

Ναι, είμαι ο εντελώς βαρετός μηχανικός άνθρωπος, σαν κι αυτόν που υποδύθηκε υπέροχα ο Charlie Chaplin στους “Μοντέρνους καιρούς”. Ή το “metro, boulot, dodo”, (μετρό, δουλειά, ύπνος), όπως περιγράφουν οι Γάλλοι τον μονότονο, βαρετό τρόπο ζωής. Με τα χρόνια διαπίστωσα πως υπάρχουν πολλά προβλήματα λειτουργικότητας και τέσσερις μεγάλοι ανασταλτικοί παράγοντες στη εύρρυθμη λειτουργία του ελληνικού metro: οι άνθρωποι που το σχεδίασαν, οι άνθρωποι που το εκμεταλλεύονται, οι άνθρωποι που με αποφάσεις τους μπορούν να επηρεάσουν τη λειτουργία του και οι άνθρωποι που το χρησιμοποιούν – ανάμεσά τους κι εγώ!

Η λογική, λοιπόν επιτάσσει κάθε σταθμός του metro να έχει παραπάνω από μια είσοδο/έξοδο. Η καθεμία τους οφείλει να διαθέτει κυλιόμενες σκάλες ανόδου και καθόδου (εννοείται και μια ποδοκίνητη), όπως και ασανσέρ για να είναι ο σταθμός και το μέσο προσβάσιμοι και από τους ΑΜΕΑ. Δε νομίζω πως υπάρχει έστω και ένας σταθμός που να ικανοποιεί αυτές τις προϋποθέσεις. Στο σταθμό Λαρίσης, για παράδειγμα καμία από τις δύο εισόδους/εξόδους δεν διαθέτει κυλιόμενες σκάλες, ενώ το μοναδικό ασανσέρ του βρίσκεται απέναντι από τον σταθμό ενώ ενδιάμεσα παρεμβάλλεται ένα παρκάκι κι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης! Αφήστε που τον ίδιο σταθμό προς απόλαυση των ξένων επισκεπτών της πόλης, η μεν ΣΤΑΣΥ τον ονομάζει “Σταθμό Λαρίσης”, η δε Hellenic Train “Athens Central”!

Όλοι σχεδόν οι σταθμοί του metro διέπονται από το φαραωνικό αρχιτεκτονικό πνεύμα, σοβιετικής χλιδής διακόσμηση και ελληνικό εργονομικό σχεδιασμό.

Είναι άχρηστα τεράστιοι, στρωμένοι με καλογυαλισμένες πλάκες και γιγαντιαία γκισέ και γραφεία σταθμάρχη, όπου όμως δεν εργάζεται ο παραμικρός άνθρωπος. Ναι, συμφωνώ, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε τα έργα κατασκευής, μήπως όμως θα έπρεπε τμήμα αυτής της σπατάλης να είχε χρησιμοποιηθεί σε πιο κοινωφελείς σκοπούς;

Η ΣΤΑΣΥ λειτουργεί το metro με τη λογική ταξιτζή στη Ραφήνα: εάν δεν γεμίσει το ταξί του δεν εκκινεί (“θα αφήσουμε τον κύριο στο Καματερό και μετά συνεχίζουμε για Άγιο Παντελεήμονα και Κυψέλη”). Τον περασμένο Αύγουστο τα δρομολόγια ξεπερνούσαν τα 15 λεπτά αναμονής.

Τον περασμένο Αύγουστο μάλιστα σε όποιο βαγόνι και να επιβιβαζόσουν σε κάποιο συρμό α’ γενιάς (με το ροζ εσωτερικό) θα διαπιστώνατε τις θερμοκρασιακές συνθήκες που επικρατούν τόσο στο σταθμό, όσο και σε ένα συρμό χωρίς κλιματισμό.

Παρομοίως, και η διαδρομή Αμπελόκηποι – Ακρόπολη (με μεθεπιβίβαση στο Σύνταγμα) μια μέρα με συγκέντρωση ή πορεία στη συγκεκριμένη πλατεία, μπορείτε να καταλάβετε τι συνεπάγεται η απόφαση “οι συρμοί θα διέρχονται από τον σταθμό Συντάγματος, χωρίς να σταματούν”.

Και φυσικά διάφορες σκηνές απείρου κάλλους, όπως ο κύριος που σταμάτησε απότομα 30 εκ. μετά την έξοδό του από τον συρμό κι ενώ υπάρχουν συνταξιδιώτες πίσω του έτοιμοι να αποβιβαστούν, επειδή κτύπησε το κινητό του! Δεν γνωρίζουμε πως να συμπεριφερθούμε στους συνανθρώπους μας, όταν φορτώνουμε τα υπάρχοντά μας σε ένα ογκώδες backpack (κανόνας του Murphy: όσο πιο εύσωμος είναι κάποιος, τόσο ογκωδέστερο backpack επιλέγει για να έχει κρεμασμένο στην πλάτη του).

Κι όλα αυτά ακούγοντας καθημερινά συνεχώς: “παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες να προσέχουν τα προσωπικά τους αντικείμενα”…