Γεννήθηκα δυστυχώς, με την ερωτική όρεξη του Καζανόβα (αν και τύπος Δον Ζουάν περισσότερο). Δυστυχώς όμως η φύση δεν με προίκισε με την αβίαστη γοητεία του Brad Pitt ή έστω με τη γοητευτική ασχήμια του Vincent Cassel, για να διευκολύνει έτσι τη ζωή μου. Έτσι, αφού το πρόσωπό μου δεν τρώγεται θα πρέπει τουλάχιστον να βρει κάτι καλό για να φάει όποια γυναίκα αποδεχτεί την πρότασή μου να “βγούμε ένα βράδυ για φαγητό”.

Πού όμως πηγαίνεις για φαγητό μια γυναίκα που δεν γνωρίζεις το παραμικρό για τις προτιμήσεις και την προϊστορία της; Ως καθαρόαιμος, περφεξιονιστής Υδροχόος, έπρεπε να σκεφτώ πολύ καλά προηγουμένως. Το first date dinner αποτελεί ένα είδος τεστ από μια γυναίκα, το πρώτο που πρέπει οπωσδήποτε πρέπει ένας άνδρας, αν θέλει να τρέφει κάποιες ελπίδες.

Η πρώτη μου σκέψη πήγε σε κάποιο ιταλικό εστιατόριο και το σκεπτικό ήταν πως δεν υπάρχει τίποτε που να μη βρει για να φάει μια γυναίκα. Ακόμη κι αν είναι υστερική με τη σιλουέτα της. Αν εξαιρέσει βέβαια κάποιος το “κάζου μάρτζου”, ένα σαρδηνέζικο τυρί με σκουλίκια, το οποίο όμως είναι απίθανο να βρεθεί στη χώρα μας. Οι Ιταλοί “una razza” τρώνε τις ίδιες πρώτες ύλες με εμάς, σε πιο εξευγενισμένο όμως περιβάλλον. Το σκεπτικό μου λειτούργησε σε αρκετές περιπτώσεις, όμως επαναλαμβανόμενο αενάως καταντάει “μανιέρα”, κάτι το οποίο ήθελα να αποφύγω, σε περίπτωση που δύο ή περισσότερα dates μου βρίσκονταν κάποια στιγμή μαζί. Έτρεμα για τον σχολιασμό “εσένα σε ποιο ιταλικό σε πήγε;” και τα γέλια που θα επακολουθούσαν.

Χωρίς πολλή σκέψη, περισσότερο εμπειρικά ανακάλυψα πως η ταβέρνα αποτελεί μια πολύ αξιόπιστη επιλογή, που ικανοποιεί πλήρως ακόμη και τις millenials, τις σημερινές 30άρες, 40άρες.

(Tip: μη φοβηθείτε να συμπεριλάβετε στην παραγγελία σας κι ένα τζατζίκι, το λατρεύουν.) Στην τύχη ανακάλυψα πως το τέλειο first dinner date με κάποια κοπέλα από το χώρο της μόδας, είναι ένα sushi restaurant. Και στις περισσότερες περιπτώσεις ως επιλογή θεωρείται μονόδρομος. Προσοχή όμως: αν η κοπέλα από τη χώρα της μόδας κατοικεί στη Δυτική Αττική ή μεγάλωσε σε κάποια ελληνική πόλη κάτω των 50.000 κατοίκων καλύτερα να το αποφύγετε: το στερεότυπο του “ωμού ψαριού” είναι έντονα απωθητικό. Και εδώ έρχεται το πρώτο απαγορευτικό:

ποτέ δεν προτείνετε γαλλικό εστιατόριο για first dinner date, αν δεν είσαστε ο Brad Pitt

ή έστω ο George Clooney, ακόμη και αν είναι αξιολογημένο με τρία αστέρια Michelin.

Τα “cuisses de grenouilles” (βατραχοπόδαρα), τα “escargots” (σαλιγκάρια), τα “foie gras” (συκώτι χήνας) και το “beurre blanc” (σάλτσα βουτύρου), το βαρύ πυροβολικό δηλαδή της γαλλικής κουζίνας είναι ικανό να ισοπεδώσει ως τη Χιροσίμα, ακόμη και το πλέον αισιόδοξο first dinner date.

Πρόσφατα πρότεινα σε μια συνάδελφο της Gen X, να βγούμε κάποιο βράδυ για φαγητό, έχοντας στο μυαλό μου κάτι που σίγουρα θα της άρεσε. Υπήρχε όμως μια παράμετρος που με ταλάνισε αρκετά: δεν έπινε τίποτε, ούτε καν μια μπίρα “άνευ”. Οπότε το πρόβλημα με τα first dinner dates, δεν έχει να κάνει μόνο με το είδος της κουζίνας που προτείνεις. Επειδή όπως προείπα η πρόταση για first dinner date αποτελεί ένα τεστ γι’ αυτόν που την κάνει, δεν ήθελα να αφήσω αυτή την παράμετρο χωρίς τουλάχιστον μια πρόταση.

Ευτυχώς, που η συγκεκριμένη κυρία εξέλαβε την πρότασή μου “εκ του πονηρού” (αν και δεν έκλεισα το μάτι μου όταν τη διατύπωνα) και την άφησε να περάσει. Κι έτσι δεν χρειάστηκε να καταφύγω σε κάποιον πεπειραμένο σομελιέ για να μου υποδείξει ποιος χυμός ταιριάζει με τα κεφτεδάκια και ποιος με την τυροκαυτερή. Το συγκεκριμένο “non date” το ανάφερα απλώς και μόνο επειδή η Gen Z συνηθίζει λέει τα dry dates, τα ραντεβού χωρίς ποτό. Όμως η Gen Z είναι απαγορευμένη για έναν γέρο-boomer σαν κι εμένα.