Από τότε που βγήκαν τα smartphones και τα smartwatches μάθαμε ότι είναι απαραίτητο να κάνουμε δέκα χιλιάδες βήματα την ημέρα. Η smart προγιαγιά μας μάλλον το ήξερε, γιατί περπατούσε για να πάει στο σχολείο, στο χωράφι, το παντοπωλείο. Βασικά περπατούσε για να πάει παντού. Γενικά οι Έλληνες μέχρι τα ΄80s περπατούσαν αρκετά.

Διαβάστε επίσης  Game of Phones Vs «Ανοίξτε κάνα βιβλίο!»

Και μετά; Α, μετά «γινήκαμε» Ευρωπαίοι που θα έλεγε η προγιαγιά μας. Ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Για κάποιο λόγο έγινε πολύ μπανάλ να περπατάς για να πας στη δουλειά σου. Λεωφορείο; Α πα πα. Μπύθουλας. Αυτοκίνητο αγάπη μου. Λεφτά υπάρχουν. Τρία έχουμε. Ένα μαύρο, ένα άσπρο και ένα κίτρινο γιατί είμαστε ΑΕΚ. Ο γείτονας απέναντι έχει κόκκινο γιατί είναι Ολυμπιακός. Αλλά όλοι στη γειτονιά έχουμε από τρία αυτοκίνητα.

Ο μέσος Λονδρέζος βέβαια δεν έχει κανένα. Για τη Νέα Υόρκη ούτε λόγος. Γενικά οι πολίτες στις περισσότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης, παρά το γεγονός ότι βρέχει και κάνει κρύο, δεν θεωρούν προτεραιότητά τους να αποκτήσουν αυτοκίνητο. Ίσα ίσα αναγνωρίζουν ότι είναι ένα περιττό έξοδο που γέννα ακόμα περισσότερα έξοδα. Προτιμούν να περπατήσουν μέσα στο κρύο και τη βροχή -τις απόλυτα φυσιολογικές συνθήκες του χειμώνα- προκειμένου να πάρουν το τρένο, το μετρό ή το λεωφορείο. Και όλα αυτά ήρεμα κι αγόγγυστα.

Τι μας συνέβη;

Αντιλαμβάνομαι πως δεν μας αρέσει να μας συγκρίνουν. Κάποιες φορές όμως είναι απαραίτητο γιατί ίσως μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι. Άλλωστε η εποικοδομητική κριτική ουδεμία σχέση έχει με τη κακεντρέχεια. Πώς έγινε αυτή η μετάλλαξη της νοοτροπίας μας; Τι μας συνέβη και λησμονήσαμε την smart προγιαγιά; Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα με ένα ήπιο κλίμα, ιδανικό για περπάτημα, αλλά τα μόνα βήματα που κάνουμε πλέον είναι από τον καναπέ στην κουζίνα.

Τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο, δύο τετράγωνα από το σπίτι, με το σχολικό ή το αυτοκίνητο, η μαμά πηγαίνει στο περίπτερο με το αυτοκίνητο, ο μπαμπάς που δουλεύει στο κέντρο δεν πηγαίνει με το μετρό. Προτιμά να πηγαίνει με το αυτοκίνητο και να δίνει το ένα πέμπτο του μισθού του σε γκαράζ και στη βενζίνη. Ή να ψάχνει μια ώρα για μια θέση πάρκινγκ και να καταλήγει να περπατά, όχι γιατί το θέλησε ή γιατί είναι πρακτικό. Αλλά γιατί πάρκαρε κυριολεκτικά σε άλλο δήμο. Και ξαναρωτάω ήρεμα. Τι μας συνέβη;

Μοιάζουμε λίγο μπερδεμένοι. Έχουμε μια στρεβλή αντίληψη και ιεράρχηση των αναγκών μας. Προσφέρουμε το αυτοκίνητο ως δέλεαρ για να πείσουμε τα παιδιά μας να διαβάσουν για να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Το χρησιμοποιούμε ως μέσο επίδειξης του πλούτου, που δεν κατέχουμε.

Και κάπως έτσι καταλήξαμε να μην περπατάμε πια. Λησμονώντας και τη γιαγιά και την υγεία μας. Και κάπου εκεί το 2020 ήρθε η πανδημία και το περπάτημα έγινε ο μόνος τρόπος να αποδράσουμε από τα δεσμά μας. Ανακαλύψαμε ξανά πόσο όμορφο είναι να κάνεις τον περίπατο σου και να βλέπεις τις ανθισμένες μαργαρίτες στο πλάι του πεζοδρομίου. Μήνυμα «6».

Διαβάστε επίσης  Πού πάνε οι φιλίες σου όταν χωρίζεις (από αυτές)

Ζητείται θαύμα

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε και, όπως ήταν φυσικό, ξεχάσαμε ήδη τα μαθήματα που μας δίδαξε αυτή η εμπειρία. Μέσα σε αυτά και το περπάτημα. Η κίνηση στην πόλη είναι χειρότερη από ποτέ. Δεν σας κρύβω, εγώ όταν χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο παίρνω μαζί μου νερό, κριτσίνια, τσάι. Γενικά η ξηρά τροφή στο αυτοκίνητο χρησιμεύει. Δεν ξέρεις ποτέ πόση ώρα θα μείνεις στο ίδιο σημείο στην Κηφισίας. Μια φορά κυριολεκτικά είδα ταινία στο Netflix σε πρωινή απόπειρά μου να επισκεφτώ γιατρό στα βόρεια προάστια της Αθήνας. Ωραία η ταινία από ότι θυμάμαι.

Δεν ξέρω ποιο θαύμα πρέπει να γίνει για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία. Βαριόμαστε να περπατήσουμε ως τη στάση, τον μανάβη, το σχολείο. Παραπονιόμαστε για την ακρίβεια αλλά επιλέγουμε συνειδητά να κινούμαστε με τριψήφιο μηνιαίο κόστος αντί με τα μέσα, κοστίζει μόλις 30 ευρώ μηνιαίως. Δεν χρησιμοποιούμε τα χρήματα αυτά για να βελτιώσουμε πραγματικά το επίπεδο της ζωής μας. Υπάρχει κάποια λογική σε αυτό; Γιατί πέρα από την υγεία, το περπάτημα -ακόμα τουλάχιστον- είναι δωρεάν.

Βέβαια ξέχασα να σας πω ότι αυτήν τη στιγμή που γράφω το άρθρο, είμαι κολλημένη στην Κηφισίας εδώ και μια ώρα…