Όταν ακούω κάποιον να μιλάει για την απιστία σαν να είναι κάτι αθώο, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τη δύναμη που έχει η προδοσία πάνω μας, που στραπατσάρει ό,τι έχεις και δεν έχεις. Το λέω με απόλυτη βεβαιότητα και σιγουριά: όταν σε απατά κάποιος και το αντιλαμβάνεσαι, πέφτεις στα πατώματα. Σε καθηλώνει. Σε αποσβολώνει. Σε μετασχηματίζει. Σε οδηγεί στα χάπια που παίρνει με τις χούφτες για να αντέξεις, άλλη μια μέρα. Και άλλη μια… Το κοινό σύμπαν καταρρέει. Στροβιλίζεσαι στο άπειρό του. Οι ακλόνητες αντιλήψεις για την αγάπη, την ασφάλεια, την αλήθεια ανάμεσα σε εσένα και τον άλλο, εξαφανίζονται. Γιατί, ναι, η απιστία ούτε αθώα είναι ούτε παιχνίδι. Είναι συναισθηματική κακοποίηση (όταν μάλιστα γίνεται κατ’ εξακολούθηση) και τα θύματα αυτού του είδους της κακοποίησης είναι πολλά. Κάθε ψέμα, κάθε μυστική κίνηση, κάθε “αθώο φλερτ” που κρύβεται πίσω από δικαιολογίες αφήνει ουλές που δεν φαίνονται. Αλλά μέσα σου; Φλέγονται όλα. Νιώθεις ανασφάλεια, αμφιβολία για τον εαυτό σου, για την αξία σου, για το αν το άξιζες ή αν θα αγαπηθείς ποτέ ολοκληρωτικά. Το λένε και οι επιστήμονες: η αγάπη δε γεννήθηκε για διασκέδαση, γεννή­θηκε για να επιβιώσουμε. Κι όταν η αγάπη αλλάζει και μετατρέπεται σε απάτη τότε η επιβίωση γίνεται δυσβίωση, δύσβατη και δυσβάσταχτη.

Ο Νίκος Κουρής είπε πως «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι μέσα στις σχέσεις, χωρίς ζήλιες. Αν θες να πας, να πας. Το θέμα είναι να μην θες να πας». Και, ναι, καταλαβαίνω τι εννοεί: η ελευθερία μέσα στη σχέση είναι ιδανική συνθήκη για να επιβιώσει και να κρατήσει. Αλλά η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή: όταν κάποιος σε προδίδει, δεν υπάρχει τίποτα “ωραίο”. Υπάρχει μόνον πόνος, ανασφάλεια και χάος μέσα σου. Η ελευθερία που ονειρευόμαστε, όταν δοκιμάζεται στην πράξη, συχνά τσακίζει τον άνθρωπο που μένει πίσω.

Από την άλλη, όταν εσύ απατάς τον άλλον, η αίσθηση είναι εκρηκτική. Νιώθεις ζωντανός, παίρνεις επιβεβαίωση, σπάει η ρουτίνα και ξεφεύγεις από τα όρια που σου επιβάλλει η καθημερινότητα. Το τίμημα όμως; Είναι τεράστιο:

η ελευθερία χωρίς όρια δεν απελευθερώνει, εγκλωβίζει. Σε εγκλωβίζει στην ενοχή, στη μοναξιά και στην ανικανότητα να βιώσεις την αγάπη καθαρά.

Πιστεύω ότι εδώ θα συμφωνήσουμε όλοι: η απιστία δεν είναι ακριβώς επιλογή. Είναι έκρηξη που αφήνει πίσω της συντρίμμια. Κι αν για λίγο νιώθεις ζωντανός, αυτή η αίσθηση είναι ψευδαίσθηση μπροστά στον πόνο που προκαλείς ή που σου προκαλούν. Και ελευθερία μέσα σε μια σχέση δεν σημαίνει ότι έχεις την άδεια να καταστρέφεις.

Η ελευθερία είναι τέχνη που λίγοι καταφέρνουν να τη χειριστούν χωρίς να πονέσουν. Και η απόλυτη ελευθερία δεν σε κάνει πιο ζωντανό, σε κάνει πιο γυμνό, σε αναγκάζει να κοιτάξεις τον εαυτό σου στα μάτια και να παραδεχτείς ότι η αγάπη και η εμπιστοσύνη είναι δύο βασικές αξίες που η απιστία χτυπάει και διαλύει, κάνοντάς σε να νιώθεις πως ό,τι ήσουν, ό,τι είχες, δεν υπάρχει πια. Η αίσθηση της απουσίας, του κενού που αφήνει η απιστία, παραμένει, σαν ένα σώμα που δεν μπόρεσε να κρατηθεί ενωμένο. Και τότε καταλαβαίνεις πως δεν είναι οι άλλοι που σε προδίδουν, αλλά η ίδια η ανάγκη σου να είσαι ολικός, όταν οι άνθρωποι γύρω σου επιλέγουν να σκορπίζονται και να γίνονται κομμάτια.