Ξεκινώ με μία δήλωση: πρώτα έρχεται το Last Christmas και μετά οι γιορτές. Τελεία. Είναι το τραγούδι που αγαπάς να μισείς αλλά και το τραγούδι που “σβήνει” όλα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που παίζουν ξανά και ξανά κάθε χρόνο και είναι… πιο βαρετά, πεθαίνεις. Αυτά που σε κάνουν να αναστενάζεις μόλις ακούς το χαρακτηριστικό jingle bell. Αυτά που ακούγονται παντού: στο σούπερ μάρκετ, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και κάποιοι τα μισούν με πάθος, όμως κάποιοι άλλοι τα λατρεύουν και τα σιγοτραγουδούν όλον τον χρόνο.
Το Last Christmas είναι από αυτά που μας επιστρέφουν σε μια στιγμή που νομίζαμε πως είχε χαθεί απο καιρό. Είναι αυτή η αίσθηση της μνήμης που ξυπνάει από κάτι μικρό: έναν ήχο, ένα στενό Lee τζιν που φοράγαμε στην εφηβεία, το πρώτο μας φιλί κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο με το βαμβάκι για χιόνι…

Το Last Christmas λειτουργεί σαν “madeleine” της μνήμης. Και ο Προυστ θα μπορούσε να το επιβεβαιώσει, αν ζούσε στις μέρες μας…

Μπορεί να μην έχει χιονισμένα δέντρα ή Άγιους Βασίληδες, ή ταράνδους που πετάνε, αλλά έχει αυτήν τη μικρή ιστορία έρωτα και απώλειας, μια αλήθεια που όλοι έχουμε νιώσει. Μια οικουμενική αλήθεια, που λέει ότι η αγάπη, ακόμα κι αν κρατάει μια μέρα, αφήνει ίχνη. Και ας μην υπάρχει χιόνι.

Διαβάστε ακόμη: Οι φίλοι μας δεν είναι life coachers και καλά κάνουν

Λένε ότι ο George Michael έγραψε τη μελωδία ένα μεσημέρι Κυριακής τον Φεβρουάριο του 1984, σε ένα παιδικό δωμάτιο στο Hertfordshire. Η τηλεόραση έπαιζε ποδόσφαιρο, ο Andrew Ridgeley μισοκοίταζε το παιχνίδι, και ο George, βαρέθηκε, ανέβηκε στο δωμάτιό του και μέσα σε μία μόνο ώρα η μελωδία γεννήθηκε. Ένα κομμάτι που θα γινόταν συνώνυμο των Χριστουγέννων, παρά το ότι δεν αναφέρει ποτέ ούτε τα έλατα, ούτε τα στολίδια. (Και πούλησε 1,4 εκατομμύρια Singles). Γενικά το Last Christmas ήταν και είναι περισσότερο love song και λιγότερο christmas song, με dreamy pop μελωδία κι ένα ρεφρέν που σου έμενε (ίσως επειδή επαναλαμβανόταν εξήμιση φορές). Κανείς δεν διανοήθηκε ότι μπορεί να το κάνει καλύτερα από εκείνους. Και προσπάθησαν δεκάδες. Αναμεσά τους και μερικές σοβαρές περιπτώσεις, όπως οι Arctic Monkeys, Coldplay και Manic Street Preachers.

Και αυτή είναι η μαγεία αυτού του τραγουδιού: η ικανότητά του να ξυπνά μνήμες. Αυτό το χριστουγεννιάτικο τραγούδι, όσο κι αν παίξει ξανά και ξανά, είναι σαν μικρό χρονικό σημείο της ζωής μας. Μας επιστρέφει στην εφηβεία μας, στον πρώτο μας έρωτα, στο πρώτο μας χριστουγεννιάτικο πάρτι που αδημονούσαμε να χορέψουμε “slow” με τον κρυφό αγαπημένο μας.

Διαβάστε ακόμη: Θυμάσαι εκείνα τα Χριστούγεννα;

Κάθε φορά που ακούω το Last Christmas, σκέφτομαι την εφηβεία μου: επανάσταση, ντροπή, ενοχή, αμήχανες, έντονες στιγμές, ανακαλύψεις, ταξίδια, περιπέτειες, παθιασμένες φιλίες, αμφιβολίες, εσωτερικοί διάλογοι, μανίκια νυχτερίδα, ψηλόμεσα τζιν Gloria Vanderbilt, φονικές βάτες και τραγική χαίτη μαλλί… Και κυρίως σκέφτομαι ότι κάθε Χριστούγεννα υπάρχει η αίσθηση ότι ένα τραγούδι μπορεί κάποτε να άλλαξε για λίγο τη ζωή μου, τη σκέψη μου, τη μνήμη μου, και τώρα απλώς αλλάζει τη διάθεσή μου.

Και μέσα σε αυτόν τον μικρό κόσμο, η αλήθεια είναι απλή: τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που μένουν για πάντα μέσα σου είναι επειδή σε πηγαίνουν πίσω, σε στιγμές που σε έκαναν να νιώθεις πλήρης, ζωντανός, ανθρώπινος. Και αυτό, για λίγα λεπτά ή για μια ολόκληρη σεζόν, είναι αρκετό. Γιατί σε βοηθούν να θυμηθείς ποιος ήσουν, ποιος είσαι και, ίσως, ποιος θα ήθελες να γίνεις.

Υ.Γ.: Και επειδή κάθε χρόνο και χειρότερα, που λέει και ο σοφός λαός, προτείνω το Last Christmas να γίνει το “This Christmas song”, “This Christmas I give you my heart”. Και τίποτα δεν είναι το ίδιο πια, George.

Photo credit: Getty Images – Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος