Χρειάστηκε να δω ξανά και ξανά το βιντεάκι με τις πρόσφατες δηλώσεις της Έλενας Τοπαλίδου. Νομίζω ότι από μόνες τους, αποτελούν αυτό που λέμε «case study», γιατί μπορείς να βγάλεις αρκετά τα συμπεράσματα ακούγοντάς τες. Η σκέψη που αυτόματα σου έρχεται πρώτη, είναι γιατί ένας άνθρωπος, μια γυναίκα, να έρχεται στη θέση αυτή. Να νιώθει δηλαδή τόσο στενάχωρα, που να ωθείται να εκθέσει τα συναισθήματά της. Συναισθήματα που δυστυχώς, δεν μένουν στα πλαίσια μιας ανώδυνης ενόχλησης. Γίνονται συναισθηματικοί κόμποι που σφίγγουν την ψυχή.

Διαβάστε ακόμη: Έχουν και οι πολιτικοί δικαίωμα στο botox

Η αλήθεια είναι ότι μέσω των social, ζούμε την αποθέωση της επικοινωνίας και μάλιστα της δημόσιας. Η εύκολη και γρήγορη πρόσβαση, είναι αναμφισβήτητα στοιχείο ελευθερίας και, γιατί όχι, δημοκρατίας. Όμως από την στιγμή που η δημοκρατία δεν στοιχειοθετείται μόνο από δικαιώματα αλλά και από υποχρεώσεις, ο καθένας που εκθέτει την άποψή του, είναι υπόχρεος απέναντί της και έχει την ευθύνη της. Και μάλιστα πολύ περισσότερο τώρα, που η όποια καταγεγραμμένη δήλωση στο διαδίκτυο, δεν χάνεται ποτέ. Όμως τι γίνεται όταν η παρορμητική και αβασάνιστη έκθεση της γνώμης μας (ή και η εντελώς συνειδητή) προσβάλει και πληγώνει ανθρώπους; Είναι το «νόμιμο» και ηθικό; Ας δούμε κάποιες αλήθειες που απορρέουν από τα λόγια της Έλενας.

Διαβάστε ακόμη: Το θαύμα των Χριστουγέννων

«Ο ωραίος, και η άσχημη…»

Σύμφωνα με τη δήλωσή της, το πρόβλημα δημιουργήθηκε πριν από χρόνια, όταν άρχισαν να γίνονται σχόλια στα social, πώς ήταν δυνατόν ένας ωραίος άντρας (σαν τον τότε σύντροφό της), να είναι με μια τόσο άσχημη γυναίκα. Το κάθε μήνυμα δε, λες και γεννούσε ακόμα περισσότερα, όπου με απροκάλυπτη βαρβαρότητα συνέκριναν, κατέκριναν, προσέβαλαν και σχεδόν λυντσάριζαν την χορεύτρια και ηθοποιό. Ο αριθμός και η ωμότητα των σχολίων, δεν μπόρεσαν να την αφήσουν ανεπηρέαστη ψυχολογικά.

Και αναρωτιέμαι: Ποια είναι η ανάγκη που στρέφει έναν άνθρωπο να βγάλει τόση κακία; Ποια και πόση ικανοποίηση μπορεί να προσφέρει μια ειρωνική και πικρόχολη κριτική; Το δε αστείο της υπόθεσης, είναι ότι όταν κοιτάξεις τα προφίλ των ανθρώπων αυτών, μπαίνεις στον πειρασμό να ανταποδώσεις στα ίσα με τον ίδιο τρόπο! Αλλά φυσικά δεν το κάνεις γιατί τότε γίνεσαι ένα με αυτούς.

«Πριν από χρόνια είχα θρυμματιστεί…»

Νομίζω ότι αυτή η λέξη δεν θα μπορούσε να αποδώσει πιο χαρακτηριστικά, την κατάσταση που μπορεί να περιέλθει κάποιος στον οποίο γίνεται συστηματικό και μάλιστα δημόσιο μπούλιγκ. Μια ψυχή που «θρυμματίζεται» είναι ένα γεγονός που σε κάνει όχι μόνο να λυπάσαι ,αλλά και να αγανακτείς με όποιον το προκάλεσε. Τα κακεντρεχή και γεμάτα δηλητήριο σχόλια των άλλων με βάση την εμφάνισή σου, ποτέ (αλλά και πόσω μάλλον στην εποχή μας) δεν είναι ένα «δικαίωμα στην έκφραση». Είναι συνειδητή προσβολή, και μπορεί να δημιουργήσει ψυχική αποσταθεροποίηση. Εάν αυτό κάνει κάποιους να νιώθουν καλά, τότε οι ίδιοι έχουν πολλή ασχήμια μέσα τους και δεν αντέχουν να την δουν.

«Ναι, τα σχόλια στα social σε επηρεάζουν…»

Η Έλενα Τοπαλίδου προχώρησε σε μία παραδοχή που πολλοί επώνυμοι δεν τολμούν να κάνουν. Ότι όσο και να λες ότι τα μηνύματα αυτά δεν σε επηρεάζουν, κατά βάθος μέσα σου αφήνουν τα ίχνη τους. Μπορεί να το κρύβεις, να το ξορκίζεις, να λες ότι «δεν ασχολείσαι» κ.λπ., αλλά χωρίς να το συνειδητοποιείς, επηρεάζεσαι συναισθηματικά. Κι ακόμα κι αν εκ των υστέρων αποφασίσεις να «κλείσεις» τα social σου, να μη δέχεσαι πια μηνύματα ή να μην τα διαβάζεις, κάποια «ζημιά» στην ψυχή σου, μικρή ή μεγαλύτερη έχει γίνει. Και επειδή τα σχόλια για σένα τον επώνυμο, τα διαβάζουν και άνθρωποι που θεωρούν ότι στη ζωή τους βρίσκονται στο στόχαστρο για τους ίδιους με σένα λόγους, επηρεάζονται άσχημα και αυτοί.

«Πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Η χυδαιότητα δεν θα νικήσει…»

Ένα από τα «καλά» που μπορεί να έχουν τέτοιες ξεδιάντροπες επιθέσεις, είναι ότι μπορεί να κάνουν αυτόν που βάλλεται, να αντιδράσει και να μη μείνει ένας παθητικός δέκτης. Εάν κάποιος ξεπεράσει το αρχικό σοκ και τη στενοχώρια, και μπορέσει να σηκωθεί στα πόδια του, διώχνοντας μακριά την κακία, τότε αυτή είναι μία μάχη κερδισμένη με πολλαπλά οφέλη. Και πραγματικά, όταν ξεπεραστεί η «κόκκινη γραμμή», και το αίμα μέσα σου ξεραθεί και σταματήσεις να αιμορραγείς, τότε βρίσκεις τη δύναμη να πετάξεις από πάνω σου την βρωμιά του άλλου. Γιατί τότε ναι, θα έχεις πάρει την κατάσταση στα χέρια σου, και κανένα σχόλιο των social δεν θα σου μαυρίζει την ψυχή. Γιατί όπως είπε και η ίδια, «η χυδαιότητα δεν θα νικήσει το καθαρό που έχω μέσα μου».

«Ισχυροποιήθηκε η εμπιστοσύνη που έχω στον εαυτό μου»

Πολλές φορές, πρέπει να περάσεις από δύσκολες δοκιμασίες για να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου. Πρέπει να βασανιστείς, να αμφισβητήσεις και να πέσεις χαμηλά προσπαθώντας να γεμίσεις τη λακκούβα που σου άνοιξαν. Όμως εάν καταφέρεις και πραγματικά «αδρανοποιήσεις» την επίδραση των σχολίων προς το πρόσωπό σου, αυτό θα σε οδηγήσει στο μονοπάτι που θα σε περιμένει η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, που την έστησες στο ραντεβού και την εγκατέλειψες τόσο άδικα, επειδή το ήθελαν κάποιοι. Όχι, δεν πρέπει να αφήνουμε αυτό να συμβαίνει.

«Γίνε πιο χρήσιμος, και μην ασχολείσαι με την πλάτη μου επειδή δεν σ’ αρέσει»

Αυτή η πρόταση της Τοπαλίδου είναι μία παραίνεση που πρέπει όσοι ασχολούνται συστηματικά και ανελέητα με το κουτσομπολιό και τα συκοφαντικά σχόλια, να τη βάλουν καλά μέσα στο κεφάλι τους. Γιατί πραγματικά, χάνουν χρόνο επιδιδόμενοι σε κάτι τόσο κακό και ανώφελο, που αν την ίδια ώρα την αφιέρωναν έστω και σε κάτι μικρό αλλά «θετικό», η ζωή τους (αλλά και η δική μας ως επακόλουθο…) θα ήταν πολύ καλύτερη. Και ναι, το να ποτίσεις μια γλάστρα, να φυτέψεις ένα λουλούδι, να μαζέψεις ένα σκουπίδι ή να ταΐσεις ένα αδέσποτο έξω απ’το σπίτι σου, είναι απείρως καλύτερο απ’το να χύνεις χολή σε κάποιον, που δεν σε έχει πειράξει ποτέ.

Η ομορφιά και η ασχήμια των ανθρώπων κρύβεται μέσα στο μυαλό. Και επειδή, ειδικά στην εποχή μας, τα πρότυπα ομορφιάς και ασχήμιας έχουν αλλάξει, το ποιος είναι όμορφος και το ποιος άσχημος, είναι μία τελείως υποκειμενική και παρωχημένη συζήτηση. Το ίδιο παρωχημένοι είναι και όσοι κατακρίνουν και προσβάλουν, βάσει των εξωτερικών χαρακτηριστικών ενός ανθρώπου. Όσο πιο σύντομα το καταλάβουν, θα κάνουν καλό στους εαυτούς τους και όχι μόνο.

Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος