Λίγο πολύ, εδώ και κάποια χρόνια όλοι μας αρχίζουμε και ανησυχούμε για το μέλλον του πλανήτη μας. Σε μια κλίμακα όπου η Greta Thunberg (22 ετών, κάτοικος του πλανήτη μας για τα επόμενα 60 χρόνια) αντιπροσωπεύει το “10” και ο Πρόεδρος Trump το απόλυτο μηδέν “0” (79 ετών, έχει ήδη ξεπεράσει το αμερικανικό προσδόκιμο ζωής), όλοι μπορούμε να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας σχετικά με τον βαθμό ευαισθητοποίησης μας.

Πέραν όμως από τις ανησυχίες, πολλοί έχουμε ξεκινήσει να διορθώνουμε κάποια μικροπράγματα στην καταναλωτική συμπεριφορά μας. Να ανακυκλώνουμε για παράδειγμα, χωρίς προηγουμένως να μας έχει διδάξει κάποιος τα “τι” και τα “πως”, να περιορίζουμε τη χρησιμοποίηση των ορυκτών καυσίμων, να απέχουμε από την αγορά προϊόντων που αποδεδειγμένα θα επιζήσουν πολύ περισσότερο και από την ανάμνηση και το έργο μας, ακόμη κι όταν ονομαζόμαστε Albert Einstein, Μάνος Χατζηδάκις ή Mario Vargas Liosa.

Διαβάστε ακόμη: Μόδα χωρίς ενοχές

“Ουδέν καλόν αμιγές κακού” και το ανάποδο

Προσπαθούμε να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας, να την αποκοιμίσουμε καλύτερα, γιατί σε πολλά έχουμε ήδη προσεγγίσει το απροχώρητο. Πολλοί έχουμε γίνει vegeterians ή vegans, όχι μόνο για “τα καημένα τα ζωάκια”, αλλά και γιατί αποδεδειγμένα συμβάλουν στην αύξηση της παραγωγής αερίων του θερμοκηπίου. Άλλοι, ανάμεσά τους και οι περισσότεροι κορυφαίοι σχεδιαστές μόδας, στρέφονται εμμονικά σε υλικά που δεν μολύνουν το περιβάλλον.

Η Stella McCartney για παράδειγμα, περηφανεύεται πως δεν χρησιμοποιεί για τις δημιουργίες της δέρματα, γούνες ή συνθετικά υλικά. Πρόσφατα όμως πρόσθεσε στα αγαπημένα της υλικά και το KOBA®, ένα φυτικής προέλευσης υλικό, με το οποίο ο οίκος της έχει πλέον τη δυνατότητα να παρουσιάσει και γούνες. Γιατί είναι βιοδιασπώμενο! “Ουδέν καλόν αμιγές κακού”: είναι ότι σοφότερο μας κληροδότησαν, οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Και το ρόλο του κακού, όσον αφορά τις γούνες της McCartney τον παίζει το “νερό”. Ή μάλλον ακριβέστερα η “κατανάλωση νερού”.

Διαβάστε ακόμη: Vegan ή vintage γούνες; Όταν η μόδα προκαλεί

Ζώντας έξω από τα νερά μας

Όποτε ακούμε ειδήσεις που αφορούν τη χώρα μας και το νερό, “έπεσε η στάθμη του…” ή “έχει να βρέξει μήνες…”, το μυαλό όλων μας πηγαίνει σε πιθανή νέα αύξηση της τιμής του. Κάποιοι περιορίζουν το κατάβρεγμα της αυλής ή των μπαλκονιών τους, άλλοι μειώνουν τη συχνότητα με την οποία πλένουν τα αυτοκίνητά τους. Κανείς όμως δεν συνειδητοποιεί πλήρως τι σημαίνει η έλλειψη νερού. Ή καλύτερα το τι σηματοδοτεί.

Οι εμπόλεμες συρράξεις για το νερό έχουν ήδη ξεκινήσει στην Αφρική και στην Ασία και πολύ πιθανόν κάποια στιγμή η αντιπαράθεση της χώρας μας με την Τουρκία να εγκαταλείψει το πλούσιο σε υδρογονάνθρακες Βόρειο Λιβυκό και να επικεντρωθεί στον Έβρο. Όπου εκεί αναμένεται να εμπλακεί και η Βουλγαρία…

Αυτό που δείχνει να μην υπολογίζει η Stella McCartney είναι πως για τις φυτικές γούνες της απαιτούνται καλλιεργήσιμα εδάφη (που δεν περισσεύουν) και νερό (που ολοένα και περισσότερο σπανίζει).

Είναι το αποτύπωμα του νερού, ανόητε

Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με τη μόδα της παγκόσμιας κατανάλωσης κινόα. Από τη στιγμή που χαρακτηρίστηκε ως superfood η τιμή της στο Περού και στη Βολιβία, όπου αποτελεί κύριο διατροφικό στοιχείο, υπερτριπλασιάστηκε με ολέθριο αντίκτυπο για τους πληθυσμούς τους. Το ανησυχητικό όμως είναι πως οι απαιτήσεις σε νερό για την καλλιέργεια κινόα είναι υψηλές, όπως αντίστοιχα μεγάλες είναι και για την καλλιέργεια αβοκάντο – άλλη μόδα κι αυτό. Για να μη μιλήσουμε για το γάλα αμυγδάλου, όπου οι απαιτήσεις σε νερό είναι πραγματικά τρομακτικές.

Το αποτύπωμα του νερού συνταράσσει. Για να απολαύσουμε μια μερίδα κινόα (120 γρ.) χρειάζονται να “θυσιαστούν” 511 λ. νερό, τη στιγμή που για την ίδια ποσότητα σε πλιγούρι απαιτούνται μόλις 208 λ. νερού.

Βέβαια, οι ανάγκες σε νερό της κινόα φαντάζουν ασήμαντες μπροστά στο γάλα αμυγδάλου, όπου για την παραγωγή 1 λίτρου, απαιτούνται σχεδόν 2 τόννοι νερού! Όπως ίσως καταλαβαίνετε το πρόβλημα με το νερό, είναι σημαντικότερο από την κλιματική αλλαγή και από τη ρύπανση του πλανήτη.

Μπαίνει το νερό στ’ αυλάκι;

Το χειρότερο είναι πως οι επιστήμονες και οι κυβερνήσεις, πέρα από κάποιες συστάσεις για περιορισμό στη χρήση του νερού, πετάνε σε εμάς το μπαλάκι για να διαμορφώσουμε την “οικολογική” συμπεριφορά μας. Κι έτσι καλούμαστε να πάρουμε προσωπικές αποφάσεις σε δυσεπίλυτα προβλήματα, που αφορούν τον πλανήτη μας και τις μελλοντικές γενιές.