Διαφωνούμε. Έχει συμβεί σε όλες μας. Και σίγουρα θα ξανασυμβεί. Ίσως και όχι. Με μια φίλη, με τους συνεργάτες μας, με την οικογένεια μας ή τον σύντροφο μας. Μια αθώα συζήτηση ξεφεύγει, η μια κουβέντα φέρνει την άλλη και το αποτέλεσμα: εμφύλιος πόλεμος. Από το πουθενά και για κανένα λόγο. Όταν όλο αυτό τελειώσει και μένουμε μόνες μας με τις σκέψεις μας αναρωτιόμαστε “Μα πως φτάσαμε ως εδώ; Από μια ερώτηση για ένα έπιπλο;”

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Συγγνώμη που δεν συγχωρώ

Τις πταίει;

Μετά από αρκετή σκέψη φτάσαμε σε μια διαπίστωση που είναι ίσως πιο απλή από ότι είχαμε στο μυαλό μας. Έχουμε την νοοτροπία πως σε όλα στην ζωή υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Ακόμα και σε μια συζήτηση. Προτιμούμε να διαφωνήσουμε μέχρι τέλους, να μας παρασύρει μια ανόητη διαμάχη, να στεναχωρήσουμε και να στεναχωρηθούμε. Και στο τέλος, όταν μείνουμε μόνες με τον εαυτό μας, ακόμα και αν είμαστε «νικητές» νιώθουμε βαριά ηττημένοι.

Υπάρχουν νικητές;

Υπάρχουν άραγε νικητές σε μια συζήτηση; Πρέπει να υπάρχουν; Μήπως δεν είναι αυτό το νόημα και ο σκοπός της συζήτησης; Γιατί βγάζουμε τον κακό μας χαρακτήρα και πεισμώνουμε σαν μικρά παιδιά; Έχει τόσο σημασία αν ο συνομιλητής μας παραδεχτεί ότι έχουμε δίκιο; Θα τολμούσα να πω ότι ίσως είμαστε πιο ανώριμοι συναισθηματικά από όσο αντέχουμε να παραδεχτούμε. Και πως αδυνατούμε να αξιολογήσουμε τι έχει σημασία και ουσία. Έρμαια του συσσωρευμένου θυμού που μαστίζει την καθημερινότητα μας, ξεσπάμε με την πρώτη αφορμή. Οι σπασμωδικές κινήσεις μας όμως έχουν ως αποτέλεσμα να νιώθουμε ακόμα χειρότερα.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Είμαστε το μέγεθος που φοράμε;

Ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε

Δεν χρειάζεται να λέμε όλοι το ίδιο. Ούτε να έχουμε το ίδιο γούστο. Μπορεί να έχω την γνώμη μου, να έχεις την γνώμη σου και αν δεν υπάρχει σημείο τομής δεν πειράζει. Ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Δεν θα σε εκτιμώ λιγότερο και δεν θα με εκτιμάς λιγότερο. Ελπίζω τουλάχιστον. Η πραγματική επικοινωνία είναι η παραγωγική συζήτηση. Αυτή που ξεκινήσαμε από το μηδέν και κάναμε κάποια βήματα μπροστά. Ανταλλάξαμε απόψεις, έμαθα κάτι καινούριο από την άποψη και την γνώση του συνομιλητή μου. Ο σεβασμός έχουμε ο ένας για τον άλλο. Ανεξάρτητα από το αν μας αρέσει το ίδιο χρώμα, αν υποστηρίζουμε την ίδια ομάδα ή το ίδιο κόμμα. Ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε.

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει

Χωρίς να συμφωνώ με όλες τις παροιμίες, η συγκεκριμένη ταιριάζει απόλυτα. Τα λόγια πληγώγουν, μας δημιουργούν οργή, ίσως μας φέρουν και δάκρυα στα μάτια. Γιατί μου μίλησε άσχημα η καλύτερη μου φίλη; Μήπως τελικά δεν με εκτιμά; Γιατί ήταν τόσο σκληρός ο σύντροφος μου μαζί μου; Σκέφτεται να χωρίσουμε; Θέλει μια άλλη; Εγώ γιατί του μίλησα έτσι; Όλα αυτά, αυτός ο παραλογισμός ξεκίνησε από ένα έπιπλο ή για μια ανοησία που διαβάσατε στα social και ερμηνεύσατε ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Η δικτατορία του “γρήγορα”

Άσπρο ή μαύρο

‘Εχουμε στο μυαλό μας -δεν ξέρω γιατί- πως οι επιλογές είναι άσπρο/μαύρο, καλός/κακός, συμφωνούμε/διαφωνούμε. Όλα σε ζεύγη χωρίς μια τρίτη ή τέταρτη εναλλάκτική. Χωρίς να έχουμε σεβασμό στην πολυφωνία, πως είναι υπέροχο να έχει ο καθένας την γνώμη του. Μιλάμε χωρίς να ακούμε, διαφωνούμε για να διαφωνούμε. Ατέρμονο και κουραστικό. Και ψυχοφθόρο. Ας αφήσουμε μια κουβέντα να πέσει κάτω. Μην τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά. Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Να ηρεμήσουμε. Κι ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Αύριο όλα θα είναι καλύτερα.