Στη δεύτερη του πρόβα για τον Tom Ford, ο Haider Ackermann επέλεξε ένα λουστραρισμένο μπλε σκηνικό και τη φωνή του Bowie a cappella. Η αποπλάνηση δεν είναι σκηνικό εφέ αλλά λειτουργία: να κάνει τα ρούχα να αντιδρούν στον ρυθμό, στο φως, στην επαφή με το δέρμα. Δεν αρκεί να φαίνεται το δέρμα για να σαγηνεύσει. Η αληθινή αποπλάνηση βρίσκεται στη χρήση του χρόνου και του βλέμματος. Σε αυτό το έδαφος, ο Haider Ackermann δουλεύει με διαύγεια: μετατρέπει την επίδειξη μόδας Άνοιξη-Καλοκαίρι 2026 του Tom Ford σε σκηνοθεσία, τα μοντέλα σε ηθοποιούς, τον θεατή σε συνένοχο. Η λαμπερή πασαρέλα της μπλε νύχτας, περισσότερο από σκηνικό, είναι μια επιφάνεια που ζητά από τα σώματα να γλιστρήσουν, να αντανακλαστούν, να μετρηθούν με το ίδιο τους το είδωλο. Ο ρυθμός αργός, σχεδόν αιλουροειδής. Η αποπλάνηση ξεφεύγει από το κλισέ του «φαίνεσθαι» και γίνεται δεξιότητα του σώματος.

Στα κομμάτια το θέμα είναι ένα: να κρατηθούν μαζί ο έλεγχος και η εγκατάλειψη. Τα γυαλιστερά μεταξωτά κοστούμια παρεκκλίνουν προς το bralette και αποδομούν τη λειτουργία του πουκαμίσου. Το βαμμένο δέρμα, χαραγμένο με λέιζερ, πάλλεται με τον ρυθμό σαν να έχει μνήμη νερού. Το δέρμα αναπνέει μέσα από προσεκτικά σχεδιασμένα ανοίγματα και δαντέλες που αφήνουν τον αέρα να περάσει χωρίς ποτέ να παραδίδουν το σώμα ολοκληρωτικά. Και μετά τα βραδινά φορέματα: μακριά και με ιλιγγιώδη ντεκολτέ που συγκρατούν μαζί σεμνότητα και ίλιγγο. Εδώ η αποπλάνηση είναι χαρτογραφημένη.

Τα χρώματα της πειθαρχίας (ευγενικά λευκά, καφέ και βαθιά μαύρα) διακόπτονται από εκρήξεις λάιμ, πορτοκαλί και ουρανού. Στην αφή, ένα πυκνό υλικό (μετάξι, δέρμα, κασμίρ) χρησιμοποιείται για να χτίζει, όχι για να αρέσει.

Το μάθημα είναι αυτό: η αποπλάνηση λειτουργεί όταν γίνεται κανόνας, πρακτική του σώματος και όχι κόλπο. Ο Ackermann διατηρεί το glamour και δείχνει τη δομή του: η αισθησιακότητα ως μέθοδος, δεν ποζάρει. Εμάς πάντως μας έπεισε.

Video credit: @TomFord/YouTube – Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος