Viewpoint

Ούτε μια selfie αυτό το καλοκαίρι, λιωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι...

Μια επιτυχημένη συγγραφέας λέει κακιούλες για έναν διάσημο σκηνοθέτη και τα social media παθαίνουν ντελίριο. Λες και είναι η πρώτη φορά. Ή λες και θα είναι η τελευταία.

Ποτέ δεν συνειδητοποιείς όλα αυτά που σε καθορίζουν ώσπου να κόψεις ταχύτητα και να κοιτάξεις καλύτερα πίσω σου…

Άραγε ποιος είναι ο ορισμός του «εκκεντρικού» ατόμου; Πόσο λεπτή είναι η γραμμή που τον χωρίζει από τον «ψυχικά διαταραγμένο» και ποιος ο ρόλος της οικογένειας;

Όταν εμείς είχαμε το Μινιόν, οι Αμερικανοί είχαν το Barneys New York. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου «They all came to Barneys», και με την υπογραφή του Gene Pressman, -πρώην διευθύνοντα συμβούλου και μέλους της οικογενειακής επιχείρησης-, επιχείρησα να αποκωδικοποιήσω συναισθήματα πίσω από τις εικόνες.

Οι τελευταίες ημέρες του Αυγούστου φέρουν ένα φορτίο σκέψεων και ανάμεικτων συναισθημάτων. Τικ τακ. Σεπτέμβρης παρά τέταρτο.

Νέο αμάξι, υπόσχεση μιας καινούριας πορείας, μιας φρέσκιας αρχής που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας.

Η πρόσφατη κυκλοφορία κραγιόν που κοστίζει 140 ευρώ μας κάνει να αναθεωρήσουμε τη λογική με την οποία εφοδιάζουμε το νεσεσέρ μας. Ή μήπως όχι;

Αν ήμουν πλούσια θα βαριόμουν θανάσιμα. Όλα λυμένα. Όλα δεδομένα. Μια ζωή στρωμένο κρεβάτι, στρωμένο τραπέζι, στρωμένη δουλειά, στρωμένο αύριο. Χωρίς τσάκιση. Χωρίς ανατροπή.

Μαυρισμένα σώματα που γυαλίζουν στον ήλιο δίπλα σε δροσερά κοκτέιλ, χέρια που πιάνονται τρυφερά σε ένα θερινό σινεμά, παρέες που γελάνε υπό τους ήχους μίας υπαίθριας συναυλίας. To καλοκαίρι που μας έταξαν δεν ήρθε ποτέ.