Τι μπορεί να συνδέει την εθελοντική αιμοδοσία με μια Bentley;
Αν δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τη σχέση ανάμεσα στην αιμοδοσία και το διάσημο αυτοκίνητο, διαβάστε το παρακάτω κείμενο.
Η αφορμή δεν έχει σχέση με την αιμοδοσία. Όμως, ελάχιστη σημασία έχει.
Όταν ανοίγω social media για λόγους μη εργασιακούς, σκρολάρω ελάχιστα. Ακόμα λιγότερο ανοίγω άρθρα που “διώχνουν” από τον τίτλο κιόλας. Σιγά μην αφιερώσω τον πολύ περιορισμένο χρόνο μου σε trashy περιεχόμενο. Ωστόσο, οι μέρες των διακοπών* ήταν πιο χαλαρές. Έτσι, πριν καμιά εβδομάδα, πέφτοντας την ίδια μέρα 3 φορές σε άρθρο με τίτλο “Δισεκατομμυριούχος αποφασίζει να θάψει το πολυτελές αμάξι του, μια Bentley, για να το οδηγεί μετά θάνατον” (ή κάπως έτσι), είπα να το ανοίξω -περισσότερο από περιέργεια, επειδή τρεις άνθρωποι που εκτιμώ το είχαν κάνει share.
Μπορείτε να διαβάσετε ακόμη: Γιατί θυμώνεις που θυμώνεις;
Βραζιλιάνος δισεκατομμυριούχος σας καλεί στην ταφή της αγαπημενης του Bentley
Η “είδηση” (του 2014, αλλά αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία) αφορούσε τον εκκεντρικό Βραζιλιάνο Chiquinho Scarpa, ο οποίος αποφάσισε, με καλεσμένους όλα τα ΜΜΕ της χώρας και κάθε επισημότητα, να θάψει το αμάξι του, μια πανάκριβη Bentley, αλά Φαραώ, για να το έχει μαζί του μετά θάνατον, κάνοντας έξαλλο το σύμπαν. Από φιλανθρωπικές οργανώσεις που τραβούσαν τα μαλλιά τους για το ύψος της ανεκδιήγητης σπατάλης. Ως fellow δισεκατομμυριούχους που απλώς σούρφωσαν κομψά τα χειλάκια τους με την εκκεντρικότητα του Scarpa. Ή μήπως ο σνομπισμός έκρυβε ένα “μα, πώς δεν το έκανα εγώ πρώτος;“
Μην τα πολυλογώ, λοιπόν, εκεί που όλοι ήταν έτοιμοι να κλάψουν την καημένη την Bentley, ο θείος Chiquinho παγώνει την τελετή και γυρίζει προς τα συγκεντρωμένα media. “Δεν έθαψα το αμάξι μου, ούτε θα το θάψω. Όταν το ανακοίνωσα, όλοι θεώρησαν πως ήταν παράλογο. Όμως το παράλογο είναι να θάβουμε ανθρώπινα σώματα, τα οποία μπορούν να σώσουν τόσες ζωές. Τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο από αυτό. Γίνε δωρητής οργάνων, και πες το και στους δικούς σου ανθρώπους”.
Περιττό να πω πως πήγε from zero to hero μέσα σε μια στιγμή. Και πέρασε και το μήνυμα.
Η αιμοδοσία δεν είναι σέξι
Προχθές, λοιπόν, πήγα ως το Τζάνειο Νοσοκομείο να δώσω αίμα. Για πρώτη φορά από το 2002 που είμαι αιμοδότρια, είχα δεχτεί ένα πολύ ευγενικό τηλεφώνημα μέσα στον Αύγουστο από το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας για το εάν μπορώ, και δύναμαι, και θέλω να δώσω αίμα, επειδή τα αποθέματα έχουν κυριολεκτικά “στεγνώσει”. Έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να είναι η πρώτη κίνηση που θα κάνω όταν γυρίσω.
Καθώς έφευγα από το νοσοκομείο -btw, kudos στην Aιμοδοσία του Τζανείου, μόνο εκεί καταφέρνουν να μου πάρουν αίμα χωρίς να σπάσουν τις διαμέτρου τρίχας φλέβες- το μυαλό μου τριβέλιζε διαρκώς η ιστορία του θείου Chiquinho.
Πως μπορείς να τραβήξεις την προσοχή σε κάτι τόσο σημαντικό, όπως η αιμοδοσία, αλλά, ωιμέ!, τόσο μη σέξι;
Τι επίκληση και σε ποιους θεούς πρέπει να κάνεις για να έχεις αυτό το ρημάδι το awareness, την «αφύπνιση συνειδήσεων» επί το ελληνικότερον;
Η κουλτούρα της προσφοράς και η Gen X
Βέβαια, στους λογαριασμούς που έχουμε με την αιμοδοσία, το μη σέξι είναι το μικρότερό μας πρόβλημα. Η αιμοδοσία ήταν θεσμός επί πληρωμή για πολλά χρόνια, με τεράστια προβλήματα που δημιουργούσαν τα κατά καιρούς μικροσυμφέροντα και ανηλεή πόλεμο εκ των έσω.
Ως εθελοντική κίνηση ξεκίνησε μόλις το 1952. Έγινε θεσμός, κλείνοντας οριστικά το εμπόριο αίματος μόλις το 1979 -ναι, 27 ολόκληρα χρόνια μετά! Με άλλα λόγια, αυτό καθιστά εμάς, τους γεννημένους στα 70’s, την πρώτη γενιά που μπορεί -και πρέπει- να εδραιώσει την κουλτούρα του συστηματικού εθελοντισμού στην προσφορά αίματος. Σημειωτέον πως το καλοκαίρι γενικά, και ειδικά ο Αύγουστος είναι σταθερά ο χειρότερος μήνας για το Εθνικό Πρόγραμμα Εθελοντικής Αιμοδοσίας. Η προσφορά πέφτει κατά 50% (!), ενώ οι ανάγκες μένουν σταθερές ή και μεγαλώνουν.
Αιμοδοσία, ένα είδος scroll-stopper
Όσο ήμουν στην “καρέκλα” για την αιμοδοσία, ζήτησα από τα παιδιά στο νοσοκομείο να τραβήξουν 1-2 φωτογραφίες, με τη σκέψη πως θα ήταν καλό να κάνω ένα post. Βλέποντας τις λήψεις, βούλιαξε το μέσα μου. Είναι πιθανό να μην έχω βγάλει χειρότερες φωτογραφίες στη ζωή μου. Καθώς τις κοιτούσα, έκανα τη σκέψη πως δείχνω τόσο χάλια, που όλοι -lovers & haters alike- θα μείνουν να δουν.
Και τότε μου ήρθε, ως επιφοίτηση, η σκέψη. Αυτό ακριβώς δεν είναι το ζητούμενο;
Να σταθούν να κοιτάξουν/διαβάσουν (έστω και διαγώνια) το post, να “προκαλέσω” με την πιο anti-instagram λήψη που θα μπορούσα να ανεβάσω, να ανασηκωθούν φρύδια και τρίχες κεφαλής -όπως έκανε ο θείος Chiquinho. Τηρουμένων των αναλογιών, βεβαίως – βεβαίως.
Και την ανέβασα. Και είναι ένα από τα πιο liked posts που έχω ποστάρει ποτέ.
Για τους σωστούς λόγους; Για τους λάθος; Θα σας γελάσω.
Ξέρω μόνο πως επέτρεψα να καταγραφεί μια “όψη” του κατά τα άλλα πάντα φροντισμένου και comme il faut εαυτού μου που η σύγχρονη κουλτούρα απαγορεύει δια ροπάλου. Ανάκατα μαλλιά, δέρμα χωρίς μακιγιάζ, στάση σώματος που όχι μόνο δεν κολακεύει, αλλά με δείχνει κάμποσο χειρότερα από όσο είμαι στην πραγματικότητα. Αλλά το μήνυμα πέρασε.
Κατά κάποιον τρόπο, έθαψα την δικιά μου Bentley. And it feels good.
Διευκρίνιση
*Το κείμενο είναι από το φθινόπωρο του 2019, ωστόσο το δημοσιεύω για πρώτη φορά. Επικαιροποίησα και τα στοιχεία για την κατάσταση στα Κέντρα Αιμοδοσίας σε όλη τη χώρα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, αν και δεν υπήρχε λόγος. Ισχύουν, δυστυχώς, διαχρονικά. Το κείμενο του post που συνόδευε τη φωτογραφία στα social media ήταν το εξής:
- Δίνεις 450 ml και 10 λεπτά από το χρόνο σου.
- Παίρνεις μια ικανοποίηση που δεν μπορώ να σου περιγράψω με λόγια.
- Νιωθεις λίγο καλύτερος άνθρωπος.
- Εχεις #healthbenefits -ψάξ’τα.
- Με μια κίνηση, δίνεις ένα μάθημα στα παιδιά σου, που δεν αντικαθίσταται ούτε με δέκα ώρες κήρυγμα.
- Το κάνεις για το εγώ σου: είναι από τα λίγα πράγματα που μπορώ να σκεφτώ, που σε ψηλώνει. Επειδή αυτό που παίρνεις είναι σημαντικότερο από το ήδη πολύτιμο που δίνεις. — at Nosokomeio Tzaneio.
