Η κόρη μου ήταν μόλις 12 ετών όταν έμαθε ότι στον κόσμο αυτό κουμάντο κάνουν οι άνδρες. Σε ένα σχολικό πρωτάθλημα κέρδισαν τα αγόρια και ο γυμναστής θεώρησε εντελώς φυσιολογικό να υπερτονίσει την ανδρική δύναμη και να επισημάνει ότι τα κορίτσια πάντα θα χάνουν επειδή δεν έχουν την ίδια δύναμη. Η κόρη μου έγινε πυρ και μανία! «Είναι σεξιστικό!» μου είπε θυμωμένη και την επόμενη μέρα πήγε στη διευθύντρια και έκανε παράπονα για τη στάση του γυμναστή. [Εδώ χειροκροτώ περήφανα ως μάνα – κουκουβάγια αλλά έχει και συνέχεια.]

Ο γυμναστής την παραμέρισε για να την επιπλήξει. “Που το είδες εσύ το σεξιστικό σχόλιο;” της είπε με απειλητικό ύφος. Έτσι δεν έδωσε συνέχεια γιατί, όπως μου είπε αργότερα,”μαμά, αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει”. Πήρε το μάθημά της; Κατάλαβε ότι ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο κουμάντο κάνουν μόνον οι άνδρες, και ότι αν πιστεύουμε το αντίθετο τρέφουμε αυταπάτες;

Διαβάστε ακόμη: Γιατί θυμώνεις που θυμώνεις;

It’s a man’s man’s man’s world

Δεν είμαι σίγουρη αν όντως έμαθε κάτι, γιατί έκανε πίσω, κρίνοντας άδικη, άνιση ή ακόμη και χαμένη τη μάχη. Είμαι όμως σίγουρη για πολλά άλλα πράγματα.

Για το ότι έχουμε 2025 και η πολιτική δεν έχει γυναίκες, λες και είναι γενετικά προκαθαρισμένο να κυβερνά το αρσενικό φύλο. Με 22% συμμετοχή στην ελληνική Βουλή και με 30% στην Ευρωβουλή είναι σαφές ότι οι γυναίκες, όχι απλώς δεν είναι στην εξουσία, αλλά έχουν πολύ λίγη συμμετοχή και η φωνή τους ίσα που ακούγεται. Αν ακούγεται. Αυτό που ακούγεται, εκκωφαντικά πολλές φορές, είναι οι επιθέσεις τύπου “πήγαινε να κάνεις ένα παιδί ή να υιοθετήσεις”. Μετάφραση: Άσε την καριέρα καλή μου και τις μαγκιές και τράβα σπίτι σου να πλύνεις κάνα πιάτο. Εντελώς Handmaid’s Tale υπόθεση.

Διαβάστε ακόμη: Πού πάνε οι φιλίες σου όταν χωρίζεις (από αυτές)

Για το ότι ζούμε σε έναν σκοτεινό κόσμο κι ενώ περπατάμε αγέρωχα, γυρίζοντας αργά τη νύχτα, φοβόμαστε μήπως κάποιος μας ακολουθήσει και μας επιτεθεί. ‘Η όταν μένουμε στο γραφείο ως αργά και συνεργαζόμαστε με άντρες τρέμει το φυλλοκάρδι μας μήπως σχολιαστεί αρνητικά την επόμενη μέρα.

Για το ότι βρισκόμαστε σε μια χώρα που -ακόμη- ουρλιάζουν επειδή τολμάμε να κρατάμε το τιμόνι και όχι την κουτάλα στην κουζίνα, επειδή θέλουμε να ασχοληθούμε με τα μαθηματικά, τους λογαριασμούς ή τις επενδύσεις και όχι με το πλέξιμο και την κηπουρική.

Για το ότι ακόμη κι όταν φτάνουμε να καταγγείλουμε την κακοποίηση και ζητάμε προστασία από τα όργανα και τον Νόμο μας λένε “να πάρουμε ταξί”. Ή μας ρωτάνε “τι φορούσατε κατά την επίθεση;”. Αλλά είτε καταγγείλουμε, είτε όχι, οι γυναικοκτονίες αυξάνονται μέρα με την ημέρα.

Όμως σε αυτόν τον φόβο και σε αυτόν τον κόσμο που μεγαλώνουμε με εμπόδια, απαγορεύσεις, προκλήσεις και ενοχές αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να σωπάσουμε. Να μην αφήσουμε τα πράγματα όπως έχουν επειδή πιστεύουμε ότι δεν θα αλλάξουν. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε ως γυναίκες είναι να εξοπλίσουμε και να ενδυναμώσουμε τις κόρες μας.

Κι αν δεν έχουμε κόρες, τις ανιψιές μας, τις κόρες των φίλων μας, τις μικρές μας αδελφές… Εμείς θα το κάνουμε, κανένας άλλος. Ούτε το σχολείο, ούτε η κοινωνία, ούτε κανείς.

Σε έναν κόσμο όπου η πατριαρχία εξακολουθεί να κυριαρχεί και να καθορίζει τις ευκαιρίες, τις αμοιβές και τους ρόλους που αποδίδονται στα φύλα, η ανατροφή των κοριτσιών με αυτοπεποίθηση, κριτική σκέψη και ανεξαρτησία είναι μια βαθιά πράξη αντίστασης από εμάς.  Ως μαμάδες και ως γυναίκες έχουμε μια μοναδική δύναμη: να διαμορφώσουμε το πώς η κόρη μας βλέπει τον εαυτό της και τη θέση της στον κόσμο.

Η πατριαρχία λειτουργεί ύπουλα και διαπερνά κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, από τα παιχνίδια που δίνονται στα παιδιά μέχρι τα επαγγέλματα που θεωρούνται «κατάλληλα» για τα δύο φύλα. Τα κορίτσια μεγαλώνουν με περιορισμούς που τους υπαγορεύουν πώς να συμπεριφέρονται, τι να φορούν, ποιες φιλοδοξίες είναι ρεαλιστικές και ποιοι ρόλοι τους αρμόζουν.

Εμείς, οι γυναίκες, καλούμαστε να σπάσουμε αυτούς τους φραγμούς και να προσφέρουμε τη γνώση και τη δύναμη για να αμφισβητήσουν τις κοινωνικές νόρμες, να ονειρευτούν χωρίς περιορισμούς και να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται. Κυρίως, να μεγαλώσουμε κορίτσια που πιστεύουν στη δική τους αξία, που νιώθουν αποδεκτά, δυνατά, έξυπνα και ικανά να πορευτούν στον κόσμο. Όχι επειδή είναι κορίτσια. Επειδή είναι άνθρωποι.

Η ενδυνάμωση ωστόσο δεν σταματά στην αυτοεκτίμηση

Αυτό που είναι σημαντικό είναι να αναγνωρίζουν την αδικία, να μιλούν όταν κάτι δεν τους φαίνεται σωστό, χωρίς να φοβούνται, και να απαιτούν τον σεβασμό που τους αξίζει. Επομένως εμείς οι ίδιες οφείλουμε να δίνουμε το παράδειγμα, να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά μας και να απορρίπτουμε την ιδέα ότι η θέση της γυναίκας είναι δευτερεύουσα.

Όταν μια κόρη βλέπει τη μητέρα της να παλεύει για τις αξίες της, μαθαίνει ότι έχει κι εκείνη το δικαίωμα να το κάνει.

Σε έναν κόσμο, λοιπόν, όπου οι άνδρες κατέχουν θέσεις εξουσίας είναι σημαντικό να μάθουμε στις κόρες μας ότι δεν χρειάζεται να προσαρμόζονται σε στερεότυπα για να είναι αποδεκτές. Μπορεί η κοινωνία να μας (κατα)πιέζει να είμαστε ευγενικές, ήσυχες και να μην προκαλούμε, αλλά μια γυναίκα μπορεί να δείξει σε ένα κορίτσι ότι είναι OK να είναι δυναμική, να λέει «όχι», να εκφράζει τη γνώμη της και να μην ανέχεται την ανισότητα.

Τέλος, η ενδυνάμωση των κοριτσιών δεν αφορά μόνο τα ίδια, αλλά και την αλλαγή της κοινωνίας συνολικά. Όταν μεγαλώνουμε παιδιά που δεν δέχονται την πατριαρχία ως δεδομένο, τότε σιγά-σιγά αλλάζουμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Ενδυναμώνοντας τις κόρες μας γίνονται μέρος μιας αλυσίδας αλλαγής που επηρεάζει όχι μόνο το παρόν, αλλά και τις μελλοντικές γενιές.

Αν θέλουμε έναν πιο δίκαιο κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο κουμάντο δεν θα κάνουν μόνον οι άνδρες, πρέπει να μεγαλώσουμε γυναίκες που ξέρουν ότι αξίζουν να είναι μέρος του. Ισότιμες και με αυτοπεποίθηση.