“Λοιπόν, Εμμανουέλα, θα καλύψεις την επίδειξη της Prada στην Εβδομάδα Μόδας που τρέχει. Νιώθεις έτοιμη;”, είπε η διευθύντρια σύνταξης κοιτάζοντάς με στα μάτια και μη αφήνοντάς μου πολλές επιλογές.

“Ναι, βέβαια. Το αναλαμβάνω”. Κάπως έτσι βγήκε έξω το “εγώ δεν έχω ιδέα από αυτά, θα είναι η απόλυτη καταστροφή” που επικρατούσε στο μυαλό μου, μετά από το αναγκαίο φιλτράρισμα.
Αν είμαι καλή σε κάτι, είναι να δείχνω ότι όλα είναι υπό έλεγχο ενώ μέσα μου επικρατεί ο απόλυτος πανικός.

Γιατί κακά τα ψέματα, δεν είμαι fashion expert. Μόλις που είχα ακούσει τον όρο quiet luxury. Δεν είχα μάθει ακόμη τη διαφορά μεταξύ haute couture και prêt-à-porter. Τους περισσότερους οίκους δεν ήξερα καν να τους προφέρω ή να τους τονίζω σωστά. Καλά, για σχεδιαστές ούτε λόγος. Οι γνώσεις μου περιορίζονταν στα βασικά. (Τι εννοείς δεν έχει πεθάνει ο Armani;)

Στήθηκα λοιπόν μπροστά στην οθόνη, με το τετράδιο και το στιλό μου (once a spasiklaki, always a spasiklaki). Και περίμενα…περίμενα… Περίμενα πολύ. Γιατί σαν πρωτάρα δεν είχα ιδέα ότι οι επιδείξεις είναι σαν τους γάμους, δεν ξεκινάνε ποτέ την προγραμματισμένη ώρα.

Και ξαφνικά τα φώτα ανάβουν. Τα μοντέλα αρχίζουν να βγαίνουν και να περπατάνε γρήγορα και κοφτά σε κάτι πολυδαίδαλους διαδρόμους. Τα πλάνα εναλλάσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Κι εγώ ασθμαίνοντας να καταγράφω αυτό που βλέπω με κάθε λεπτομέρεια, προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη συλλογή ξεχωριστή. Υφές που δεν έχω ξαναδεί, σιλουέτες που μοιάζουν να αψηφούν τους κανόνες της φυσικής. Ένιωθα σαν να έπαιρνα μέρος σε μια συζήτηση όπου δεν ήξερα τη γλώσσα. Προς ευχάριστη έκπληξή μου, κράτησε μόλις λίγα λεπτά. Προφανώς η πρώτη απόπειρα ήταν νηπιακή: “είδαμε άσπρα και μαύρα ταγιέρ, φορέματα και κοστούμια”.

Στις επόμενες επιδείξεις ήμουν πιο προετοιμασμένη. Άρχισα να “ερμηνεύω” και τον καλλιτέχνη (τέτοιο θράσος!). Κι ας μην συμφωνούσε η ερμηνεία μου πάντα με όσα έβλεπα μετά, διαβάζοντας τα δελτία τύπου των οίκων για να καταλάβω το νόημα της κάθε συλλογής. Άρχισα να διαβάζω για τους οίκους και την ιστορία τους, και τους δημιουργικούς διευθυντές τους.

Βούτηξα στα βαθιά λοιπόν. Ελπίζω και να κολύμπησα. Τουλάχιστον επέπλευσα. Τώρα σιγά σιγά αρχίζω να αποκτώ αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Και παρόλο που δε μπορείς ποτέ να πεις ότι κατέκτησες τη γνώση της μόδας, μπορεί κάποια στιγμή κι εγώ στο μέλλον να γυρίσω στη διευθύντρια σύνταξης και να της πω “Πω πω, τελείως ανέμπνευστη η συλλογή της Prada φέτος ε;”.

Τι έμαθα από την εμπειρία

Όταν έμαθα ότι θα εργαζόμουν για ένα site μόδας, φαντάστηκα τον εαυτό μου να πηγαίνει σε fashion shows, να βλέπω από κοντά τα μοντέλα και τα ρούχα, να γνωρίζω κόσμο που έβλεπα μόνο στην τηλεόραση και να παίρνω κι εγώ λίγη από τη λάμψη τους. Αντί γι’ αυτό, ήμουν στο σπίτι μου, μπροστά από ένα laptop, προσπαθώντας να βιώσω τη μαγεία της μόδας μέσα από μια οθόνη. Δεν βρέθηκα στο Παρίσι ούτε στο Λονδίνο, δεν ένιωσα τη βουή των paparazzi και των fashionistas στους δρόμους, ούτε άκουσα το θρόισμα των ρούχων από κοντά.

Μπορείς λοιπόν να νιώσεις τη μόδα από απόσταση; Η απάντηση είναι περίπλοκη. Από τη μία, το να παρακολουθείς μια επίδειξη μόδας online έχει τα πλεονεκτήματά του: έχεις την καλύτερη θέση (ακριβώς μπροστά στην πασαρέλα), δεν χρειάζεται να περιμένεις σε ουρές ισορροπώντας σε τακούνια. Από την άλλη, δεν υπάρχει η αίσθηση του να βρίσκεσαι εκεί, στο επίκεντρο, να νιώθεις τον παλμό του κοινού. Δεν υπάρχει εκείνη η φυσική αλληλεπίδραση, η αύρα του να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με ανθρώπους που ζουν και αναπνέουν για τη μόδα. Οι συζητήσεις στα after-party έχουν αντικατασταθεί πλέον από τις αντιδρασεις και τα σχόλια στα social media. Ταυτόχρονα, όμως, η  υψηλή μόδα εκδημοκρατίζεται και γίνεται προσβάσιμη σε όλους. Παλαιότερα, για να δεις μια επίδειξη μόδας, έπρεπε να έχεις πρόσκληση – τώρα, αρκεί να έχεις ίντερνετ.

Ναι, το κοντινό πλάνο της κάμερας μου επέτρεπε να δω λεπτομέρειες που ίσως δεν θα πρόσεχα αν ήμουν εκεί: την υφή των υφασμάτων, το παιχνίδι του φωτός πάνω στις πτυχώσεις ενός φορέματος, τα διακριτικά κεντήματα. Αλλά η μόδα δεν είναι απλώς ρούχα – είναι εμπειρία, ατμόσφαιρα, συναίσθημα. Και ναι, μπορείς να αντιληφθείς κάποια από αυτά μέσω μιας οθόνης, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Ωστόσο, έστω και από μακριά, συνειδητοποίησα ότι η μόδα είναι σαν την τέχνη. Ένα σημαίνον, πολλά σημαινόμενα. Δεν υπάρχει το”τι θέλει να πει ο ποιητής”.  Ο καθένας την ερμηνεύει διαφορετικά.

Και ίσως τελικά η μόδα δεν είναι μόνο για τους insiders. Ναι, μπορεί να φαίνεται σαν ένας κόσμος γεμάτος κώδικες και εξειδικευμένη γνώση, αλλά στην πραγματικότητα, πρόκειται για έκφραση και δημιουργικότητα – και αυτά μπορεί να τα νιώσει οποιοσδήποτε, ακόμα και μια πρωτάρα σαν εμένα.

Photo credit: Τhe Devil wears Prada, IMDb