Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που έζησε τη μαγεία, με ένα γοβάκι και μια κολοκύθα. Όλοι μεγαλώσαμε με την ιστορία της Σταχτοπούτας. Παραμένει ακόμη και σήμερα το κλασικό παραμύθι όπου μια νεαρή κοπέλα (που θυμίζει την Claudia Schiffer, τη Margot Robbie και την Gigi Hadid) ξεφεύγει από τη φτώχεια και την ανωνυμία χάρη σε έναν πρίγκιπα που τη σώζει από την κακοποίηση για να της αποδείξει ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει. Για να διαβάσουμε στα βιβλία, να δούμε σε σειρές κινουμένων σχεδίων και ταινίες, ακόμη και θεατρικές παραστάσεις, ότι η αγάπη είναι πανίσχυρη και ότι το «happy end» είναι σχεδόν εγγυημένο.

Δείτε ακόμη: Tι φοράει το ελληνικό καλοκαίρι; 

Το σκεφτόμουνα όσο παρακολουθούσα μικρά βίντεο στο TikTok με κορίτσια που ονειρεύονται να γνωρίσουν τον πρίγκιπα τους. Στην εποχή της κοινωνικής αποξένωσης και της εμπορευματοποίησης των σχέσεων, το συγκεκριμένο παραμύθι μοιάζει μάλλον παρωχημένο, μαζί και παραπλανητικό.

Υπάρχουν και δύο πρόσφατες ταινίες που επιχείρησαν να ξαναγράψουν το παραμύθι, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Το φιλμ «Materialists» και το πολυβραβευμένο «Anora». Είναι η στιγμή που καλούμαστε ως θεατές να απομυθοποιήσουμε την ιδέα της «μαγικής» αγάπης με έναν ρεαλισμό που κάποιες φορές μοιάζει απαραίτητος, αλλά άλλες φορές γίνεται σχεδόν αποπνικτικός.

Στο «Materialists», η ηρωίδα δουλεύει ως matchmaker σε μια υπηρεσία για εύπορους και απαιτητικούς πελάτες, με την αγάπη σαν συναλλαγή. Ο «πρίγκιπας» της ιστορίας, είναι η ενσάρκωση του ιδανικού άνδρα: γενναιόδωρος, όμορφος, έξυπνος. Και υπάρχει κι ένας σερβιτόρος, αυθεντικός χαρακτήρας, χωρίς κλισέ, ο μόνος που μπορεί να προσφέρει κάτι αληθινό στην πρωταγωνίστρια της ταινίας. Εκεί ακριβώς φαίνεται που ανήκει η καρδιά της «αντι-Σταχτοπούτας». Δεν είναι τα χρήματα ή η λάμψη που φέρνουν την ευτυχία, αλλά η απλή, ανθρώπινη σύνδεση.

Στην ταινία «Anora» δεν υπάρχει ρομαντισμός. Εδώ το παραμύθι γκρεμίζεται με ωμή βία. Μια στρίπερ ερωτεύεται τον γόνο μιας εύπορης οικογένειας και γρήγορα το παραμύθι τελειώνει. Δεν υπάρχει πρίγκιπας που να σώζει την κατάσταση, μόνο σκληρή πραγματικότητα ενός κόσμου όπου τα χρήματα και η δύναμη είναι πιο δυνατά από την αγάπη και την αθωότητα.

Δείτε ακόμη: O Brad Pitt και ο μικρός Τιτανικός 

Και κάπως έτσι διαπιστώνουμε, με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι, πως το κλασικό παραμύθι της Σταχτοπούτας έχει χάσει πλέον την ισχύ του, πολύ απλά γιατί δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Ο πρίγκιπας δεν υπάρχει πια.

Το φαινόμενο «αντι-Σταχτοπούτα» δεν είναι απλώς πολιτισμικό αλλά και κοινωνικό. Η νέα γενιά αμφισβητεί τις παλιές αφηγήσεις και αναζητά κάτι πιο ρεαλιστικό, σίγουρα πιο ανθρώπινο. Η «άντι-Σταχτοπούτα» λοιπόν δεν είναι απλά μια ιστορία απομυθοποίησης. Είναι μια πρόσκληση να δούμε την αγάπη και τις σχέσεις με καθαρό βλέμμα.

Στην κοινωνία του TikTok και του Instagram με τα επιφανειακά πρότυπα και τις ρετουσαρισμένες εικόνες, η «αντι-Σταχτοπούτα» μας καλεί να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει αγάπη σήμερα. Όχι ως μαγικό ξόρκι, αλλά ως καθημερινή πράξη. Και αν αυτή η νέα αφήγηση δεν είναι τόσο γοητευτική όσο τα παλιά παραμύθια, ίσως είναι καιρός να την σκηνοθετήσουμε με τον δικό μας τρόπο.

Σήμερα, η εικόνα της Σταχτοπούτας να έχει αλλάξει δραστικά μέσα από την τηλεόραση, το σινεμά και τη μουσική. Δεν βλέπουμε πια το αθώο κορίτσι που περιμένει έναν πρίγκιπα, αλλά γυναίκες που παλεύουν με αντιφάσεις. Σειρές όπως το «Succession» ή το «White Lotus» δείχνουν πώς πλούτος και εξουσία δεν εγγυώνται ούτε ευτυχία ούτε αγάπη, αλλά συχνά οδηγούν σε κυνισμό και ψυχρή διαπραγμάτευση.

Σκέφτομαι την Billie Eilish, μια καλλιτέχνιδα που αποδομεί το παραδοσιακό πρότυπο της όμορφης, εύθραυστης γυναίκας που περιμένει τον σωτήρα της. Με στίχους που μιλούν για εσωτερικό σκοτάδι, αυτονομία και αμφιβολίες, η σταρ της ποπ εκπροσωπεί μια γενιά που αρνείται τα παραμύθια και αναζητά τη δική της αλήθεια.

Στο σύγχρονο πολιτισμικό τοπίο, η νέα Σταχτοπούτα δεν είναι πια η παραδοσιακή πριγκίπισσα, αλλά γυναίκες που φέρνουν μια πιο ρεαλιστική, αληθινή φωνή. Η Beyoncé, για παράδειγμα, μέσα από τη μουσική και τις δημόσιες εμφανίσεις της, προβάλλει μια γυναίκα δυναμική, αυτοδύναμη, που διεκδικεί τον δικό της χώρο χωρίς να περιμένει τον Σούπερμαν με την κόκκινη μπέρτα να την σώσει. Η Taylor Swift αποδομεί μέσα από τους στίχους της τις ψευδαισθήσεις των ρομαντικών παραμυθιών, αναδεικνύοντας την πολύπλοκη πραγματικότητα των σχέσεων και της αυτογνωσίας.

Στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, η Zendaya ξεχωρίζει ως μια νέα φωνή που σπάει τα παραδοσιακά καλούπια, αναδεικνύοντας ηρωίδες με αμφιβολίες, προκλήσεις και δύναμη. Η Jennifer Lawrence είναι η ηρωίδα του παραμυθιού που δεν πρόδωσε ποτέ την εσωτερική της φωνή, έκλεισε τα μάτια, δούλεψε σκληρά, για να τα ανοίξει και να βρεθεί εκεί ακριβώς που είχε ονειρευτεί.

Το παραμύθι δεν έχει πάντα την ίδια αρχή, ούτε το ίδιο τέλος. Είναι μάλλον απελευθερωτικό να ξέρουμε ότι η σύγχρονη Σταχτοπούτα μπορεί να μην είναι ξανθιά, ούτε αδύνατη, να μην θυμίζει απαραίτητα μοντέλο, να μπορεί να βάλει όρια, να στέκεται στα πόδια της, να μπορεί να αποδράσει. Ακόμη κι αν το γοβάκι δεν είναι γυάλινο, ούτε ψηλοτάκουνο. Σταχτοπούτα με φλατ παπούτσια; Η αντι-Σταχτοπούτα δεν φορούσε (σίγουρα) Prada.