Στο σχολείο ήταν το κλασικό θέμα στο μάθημα της έκθεσης: «Πως πέρασα στις διακοπές μου». Οι καλοί μαθητές γύριζαν σελίδα, έβρισκαν έναν ευφάνταστο τίτλο και περιέγραφαν με καλλιγραφικά γράμματα τις αναμνήσεις τους στο νησί, στο βουνό, στην παραλία, στο σπίτι και οι πιο αδύναμοι της τάξης έγραφαν μία παράγραφο και ζωγράφιζαν ψάρια και ήλιους με κύματα για να περάσει η ώρα.

Τα χρόνια πέρασαν. Σταματήσαμε να γράφουμε, να σκεφτόμαστε, να θυμόμαστε, να περιγράφουμε, να νιώθουμε. Και όλα γίνονται για την φωτογραφία. Το κλικ στο κινητό. Την εικόνα που θα μοιραστούμε σε στόρι, σε post, σε βίντεο με φίλους και αγνώστους. Το μήνυμα; «Περνάω υπέροχα, καλύτερα από σένα, είμαι στον παράδεισο». Η πραγματικότητα; «Έβγαλα δεκάδες λήψεις μέχρι να καταλήξω στη συγκεκριμένη, την πέρασα από φίλτρα, σπατάλησα χρόνο για να βρω κάτι έξυπνο να γράψω, ζω στον μικρόκοσμο μου που δεν αφορά μάλλον κανέναν».

Οι δημοφιλείς αντιστέκονται στα σχόλια των haters, και όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούν να σκεφτούν τι θα «ανεβάσουν», που θα τους βοηθήσει να βρουν χορηγίες, να κάνουν δωρεάν διακοπές, να δέχονται δώρα: καλλυντικά, ρούχα, αξεσουάρ, για αρχή. Και μετά προσκλήσεις στις πιο πριβέ εκδηλώσεις του κόσμου.

Το σκεφτόμουν όταν είδα ένα (ακόμη) αφιέρωμα στους αγαπημένους προορισμούς αναγνωρίσιμων ανθρώπων, σε εβδομαδιαίο περιοδικό βρετανικής εφημερίδας. «Η αγαπημένη φωτογραφία διακοπών» ήταν το ζητούμενο: να απαντήσουν με μια εικόνα και μία σύντομη παράγραφο, με συναίσθημα πίσω από τη φωτογραφία, καλλιτέχνες, μοντέλα, σχεδιαστές μόδας.

Η σχεδιάστρια μόδας Isabel Marant μοιράστηκε τη φωτογραφία ενός γυμνού ζευγαριού που έβγαλε ένας φίλος της στην Ίμπιζα, το 2020. Βράχια και θάλασσα και ένα ζευγάρι, σαν ένα σώμα. «Για μένα η συγκεκριμένη εικόνα αντιπροσωπεύει απόλυτα την ελευθερία της Ίμπιζα, εκεί όπου μπορείς ακόμη να είσαι μόνος σου, σε έναν βράχο, στη μέση της πανέμορφης θάλασσας».

Ένας φωτογράφος, ο Nick Waplington, βάφτισε την αγαπημένη του ανάμνηση «Aletheia», με τον γιο του να ανοίγει τις κουρτίνες στο δωμάτιο ενός μοτέλ στη Φλόριντα. Ο σχεδιαστής Francesco Risso φωτογραφήθηκε με έναν αστακό σε ένα ιταλικό εστιατόριο στην Ύδρα. Στο φωτογραφικό λεύκωμα στριμώχνονται οικογένειες στη θάλασσα, παιδιά με μάσκες και άμμο παντού, στιλιζαρισμένα πορτρέτα σε παράθυρα: Νέα Υόρκη, Πορτοφίνο, Βενετία, Δολομίτες, Ζυρίχη, λίμνη Κόμο… Αναμνήσεις, απώλειες, κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν. Μια εικόνα σαν καρτ-ποστάλ από κάτι που δεν σημαίνει τίποτα για εμάς, αλλά για τον πρωταγωνιστή είναι οι πιο ανέμελες διακοπές της ζωής του.

Ο «εφευρέτης» της ήρεμης πολυτέλειας Brunello Cucinelli, μοιράστηκε μια προσωπική στιγμή από τον Αύγουστο του 1975, με την γυναίκα του, Federica, στους ώμους, «ως σύμβολο της νεογέννητης τότε αγάπης».  Στον γαλάζιο ουρανό του Mont Blanc. Ένα μοντέλο προτίμησε μια ασπρόμαυρη εικόνα με τον γιο της και τον σκύλο της οικογένειας σε ένα τροχόσπιτο, κάπου στην Ισπανία. Ο σχεδιαστής μόδας Rick Owens, πόζαρε σε μια ασπρόμαυρη σέλφι, με την σύζυγο του, Michele Lamy, κάπου δεξιά του στο φόντο σαν περαστική τουρίστρια, στην Αίγυπτο, στη διάρκεια μίας κρουαζιέρας στον Νείλο, το 2021.

Και γιατί πρέπει να διαφημίζουμε την ευτυχία μας; Βλέπεις τα φωτογραφικά ντοκουμέντα να παρουσιάζουν την τέλεια ζωή. Ανέμελη. Ρετουσαρισμένη. Εκτός πραγματικότητας σίγουρα, αν αναλογιστεί κανείς τι συμβαίνει τώρα στον κόσμο. Και τι να κάνουμε; Να σταματήσουμε να υπάρχουμε στα social media ή να βλέπουμε έστω τις ιστορίες και τις ζωές των άλλων; Nα ανεβάζουμε την τέλεια ζωή μας σε συνέχειες;

Κι αν προσπαθήσουμε να διαβάσουμε πίσω από τις εικόνες και τις λέξεις; Δεν μας ενδιαφέρει πως έφαγαν, ποιους είδαν, τι φόρεσαν… Έκλεισαν το κινητό, τα emails; Ήρθαν σε επαφή με το μέσα τους, τον εαυτό τους; Έκαναν ουσιαστικές συζητήσεις με φίλους, τον/την σύντροφο τους;

Μικρές πράξεις καλοσύνης; Xθες το βράδυ κατέβαινα από τον περιφερειακό του Λυκαβηττού για να βγω στην Βασιλίσσης Σοφίας λίγο πριν τα μεσάνυχτα, σε μια Αθήνα που ξενυχτά και δεν αδειάζει πλέον ούτε τον Αύγουστο. Ένας άνδρας προσπαθούσε να περάσει από το πεζοδρόμιο, με δυσκολία, την σύζυγο του που βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Δεν είχε κάνει καν τη στροφή του, όταν σταμάτησα με το αυτοκίνητο για να περιμένω όσο χρόνο απαιτούσε για να περάσουν απέναντι. Με ευχαρίστησε πρώτα ο ίδιος, με ένα γενναιόδωρο χαμόγελο και το χέρι του στην καρδιά, κι εκείνη μαλάκωσε αμέσως όλο της το πρόσωπο, σαν ζωγραφιά.

Στο θερινό σινεμά της γειτονιάς μοιράστηκα την εσάρπα μου ως αντικουνουπικό. Στην παραλία μάζεψα αθόρυβα όσα σκουπίδια βρήκα στην ακτή. Αυτό θα ήθελα να γράψω αν ήμουν ξανά μαθήτρια στο σχολείο. Πως πέρασα τις διακοπές μου. Έμεινα στην Αθήνα, έβαλα το κινητό στο αθόρυβο, κι άρχισα να μετράω καθημερινά μικρές πράξεις καλοσύνης. Από μέσα μου.