Ο ήλιος, με και χωρίς δόντια. Τα ποδήλατα. Το κέντρο τη νύχτα. Το κέντρο με τα πόδια, για έναν περίπατο, όταν γίνεσαι τουρίστας με φωτογραφική μηχανή και αθλητικά, σε ρόλο ζωής. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στις γκαλερί, στο Μουσείο της Ακρόπολης που δεν είναι “νέο” πια, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο Μπενάκη. Η βόλτα στη θάλασσα, χωρίς αφορμή. Το σινεμά, απόγευμα, βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα. Το κινητό στο αθόρυβο. Η ηρεμία. Έστω και σκηνοθετημένη. Οι γειτονιές που δεν έχω γνωρίσει ακόμη. Οι χαμογελαστοί άνθρωποι. Φαίνονται από μακριά. Οι ευχάριστες ειδήσεις. Ναι, υπάρχουν. Τα καινούργια μαγαζιά, οι νέοι χώροι, οι φιλόδοξες προσπάθειες. Η αισιοδοξία στα χρώματα της πόλης που δεν λέει να μαυρίσει. Ούτε να σκοτεινιάσει.

Διαβάστε ακόμη: Όταν η μόδα μυρίζει ναφθαλίνη

Τι δεν μου αρέσει; Η βροχή με σκουπίδια. Το κάπνισμα παντού. Με θράσος και στιλ. Το μποτιλιάρισμα. Όλες τις ώρες της ημέρας πλέον. Το κέντρο τη μέρα. Χωρίς γυαλιά ηλίου. Το μπινγκ μπινγκ, ντριν ντριν, των κινητών όλες τις ώρες. Συχνά και σε ανοιχτή ακρόαση σε δημόσιους χώρους. Η υπερβολή. Φωνές, καβγάδες, σπρώξιμο, αγένεια, ο θάνατος σου η ζωή μου. Η γειτονιά που γνώρισα και έγινε άλλη. Οι άνθρωποι στα σκουπίδια.  Ο ρατσισμός. Ρίξτε μια ματιά στα φανάρια. Αντιδράσεις και υαλοκαθαριστήρες. Η επίδειξη εξουσίας. Στο μετρό, στην τράπεζα, στη διασταύρωση. Οι ειδήσεις στην τηλεόραση. Ούτε στο mute. Η βία. Στο βλέμμα, στα χέρια, στο σουφρωμένο στόμα. Οι πορείες. Μικρές, μεγάλες, χαοτικές, επεισοδιακές, φωτογενείς, εκρηκτικές, ανούσιες. Οι κολλαριστές κυρίες με τα σιδερωμένα μαλλιά και μέτωπα. Εκτός τόπου και χρόνου. Οι άστεγοι παντού, τόσο κοντά, τόσο μακριά. Η ησυχία πριν το μεγάλο μπαμ. Η επόμενη μέρα.

Υπάρχει κι αυτή η Αθήνα. Μουντή, μαυρόασπρη, ζεστή, κρύα, χλιαρή, υποτονική. Καταθλιπτική. Μια πόλη που βιάζεται να κατεβάσει ρολλά το καλοκαίρι, την αγαπάμε αλλά θέλουμε για λίγο να την ξεχάσουμε. Για να την ξαναβρούμε και να την ξαναδούμε αλλιώς. Η Αθήνα την άνοιξη και το καλοκαίρι είναι γυμνή. Δεν φοράει αντιηλιακό, ούτε γυαλιά ηλίου, είναι ηλιοκαμένη τελικά, και της πάει. H Aθήνα το καλοκαίρι χαμογελάει, επιμένει, υπομένει, αντέχει, χαλαρώνει, ηρεμεί. Μαζί της κι εμείς.

Διαβάστε ακόμη: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου ποια είναι η πιο άσχημη;

Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος. Και η ζωή. Θέλεις να εκτεθείς στον ήλιο. Χωρίς γυαλιά. Για το πρώτο κάψιμο. Να μείνεις μέσα στο νερό χωρίς αναπνοή. Να ξαπλώσεις στην άμμο. Ακόμη καλύτερα στα βράχια. Και να αποκοιμηθείς εκεί. Μέχρι να σκοτεινιάσει. Να φύγεις από την πόλη και να επιστρέψεις τον Σεπτέμβριο. Τον Οκτώβριο ίσως; Να κάνεις τον απολογισμό σου. Ήταν βαρύς ο χειμώνας σου; Ελαφρύς; Ανάλαφρος; Σαν πούπουλο; Ή σαν χαλάζι; Δεν πειράζει. Αυτό ήταν. Πέρασε.

Την άνοιξη θέλεις να βγαίνεις κάθε βράδυ. Να πηγαίνεις σινεμά χωρίς να ξέρεις (απαραίτητα) τι ταινία παίζει. Ακόμη να σκηνοθετήσεις την ταινία της ζωής σου; Tέλειωσες μόλις το σενάριο; Την πρώτη σκηνή έστω;

Την άνοιξη η Αθήνα τρέχει. Φεύγει χωρίς να το καταλάβεις. Για να έρθει το καλοκαίρι.

Αυτόν τον Ιούνιο, θα βάλω λάδι με χρυσόσκονη. Θα ξαναβάλω τα μαγιό που φορούσα και αγαπούσα όταν ήμουνα 20 χρονών. Για να αποκτήσω τα ίδια σημάδια από τον ήλιο.

Είναι η εποχή που ανοίγεις όλα τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Για να ακούσεις τον ήχο της πόλης, τον ήχο της Αθήνας. Ποιο είναι το soundtrack της πόλης; Ραδιόφωνο, πολιτική ανάλυση, ελληνικά σουξέ και ντιριντάχτα, κόρνες, βρισιές, ο ήχος της παλιάς λατέρνας στον πεζόδρομο της Eρμού, οι ερωτήσεις από τους τουρίστες με τις βερμούδες, τις κάλτσες και τα Birkenstock. “Which way to the Acropolis?”